انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
روحشان شاد خدا كنه بتونيم راهشونو ادامه بديم
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، دو تن از نزدیکان و شاگردان مرحوم علامه بزرگوار محمد تقی جعفری به تعهد ایشان به قولشان و اوج وفای عهد اشاره کرده و روایتی از روزی نقل کرده اند که با وجود آنکه علامه عزادار دخترشان بودند، اما مراسم تشییع را به خاطر قولشان عقب انداختند. متن این دو خاطره را با هم پی می‌گیریم:
علامه جعفری عزادار بود، اما...
مى توانم با جرأت بگویم که مرحوم علامه جعفرى مجسمه وفای به عهد بود و وفادارى ایشان زبانزد خاص و عام شده بود.
بیشتربخوانید
هرگز یادم نمى رود که دختر جوان ایشان در آذر ماه سال ۱۳۷۱ به علت بیمارى سرطان فوت کرد و استاد جعفری بسیار متأثر شد، چون این دختر را بسیار دوست داشت و علاقه و رابطه عجیبى بین این دختر و مرحوم علامه برقرار بود.
روزى که این خانم فوت کرد، در تدارک مراسم تشییع و تدفین بودیم که آن را برگزار کنیم، ولى مرحوم جعفرى پیش از آن براى سخنرانى در یکى از دانشگاه‌ها قول داده بودند. در آن روز که ما در حال تدارک و آماده شدن براى مراسم تشییع جنازه بودیم، ایشان گفتند یک روز این مراسم را با تأخیر برگزار کنید؛ سپس براى ایراد سخنرانى عازم آن دانشگاه شدند. آقاى جعفرى با تمام غم و اندوهى که از این مصیبت داشت، در آن جلسه شرکت کردند تا خلف وعده نشده باشد.
... شما مى توانید در آن روز، جلوه اى از بزرگوارى و عظمت را در چهره اندیشمند و غمگین استاد جعفرى مشاهده کنید. تا آن لحظه، کسى نمى دانست چه رخ داده است؟ منتظر بودند تا استاد در جلسه حضور یابد و مشتاقان را به فیض دیدار و گفتار خویش برساند. قرار بود ایشان درباره «انسان و جایگاه علوم انسانى» سخن بگوید.
ستاد جعفرى درست به موقع در جلسه حضور یافت و مورد استقبال قرار گرفت. ایشان در هاله اى از غم، در جایگاه خطابه قرار گرفت و سخن را با نام و یاد خدا و حمد و ستایش پروردگار متعال آغاز کرد. در بین سخنان خود، با صبورى و وقار تمام، از مرگ فرزند دلبندش خبر داد. مرگ فرزند، حادثه اى غمبار و سنگین است، اما توفان مصیبت نتوانسته بود وجودش را به تلاطم افکند و عهد و عزمش را بشکند. بدین گونه اشک در چشم‌ها حلقه زد، و با شگفتى، همه دانستند که استاد در مرگ دختر محبوبش سوگوار است، و پیکر او را هنوز به خاک نسپرده، بلکه جنازه را پیش چشم اشکبار دیگر بستگان رها کرده و به دانشگاه آمده است تا مقاله بلند و اندیشمندانه خود را، همراه با این وفاى کریمانه ارائه دهد، و به شاگردان مشتاق خویش، درس تازه اى از صبر و وفاى به عهد بیاموزد. این است چهره زیبا و آن انسان شریف و والایى که اسلام مى پرورد.
۱. علامه محمد تقی جعفری در تاریخ اول مرداد ۱۳۰۴ش/۱۳۴۳ق در محله جمشید آباد/عمو زین الدین تبریز به دنیا آمد. پدرش کریم نام داشت. او خواندن و نوشتن را پیش از دبستان نزد مادرش آموخت.
او بخشی از مقدمات دروس ابتدایی و قرآن را نزد مادرش آموخت. آنگاه در مدرسهٔ اعتماد تبریز، پایه چهارم و پنجم را گذراند. سپس در حالی که جنگ جهانی دوم رو به پایان می‌رفت، به همراه برادرش به مدرسه طالبیه تبریز رفت و آموزش علوم دینی را نزد استادان آنجا شروع کرد. تأمین هزینهٔ زندگی، او را ناگزیر کرده بود تا صبح‌ها به دانش آموختن پرداخته و بعد از ظهر‌ها را کار کند. در سال ۱۳۱۹ش برای ادامه تحصیلات به مدرسه مروی در تهران رفت و در سال ۱۳۲۲ش به قم مهاجرت کرد و در مدرسه دارالشفا اقامت گزید. در این زمان او که ملبس به لباس روحانیت شده بود، در درس خارج اساتید سطوح عالی حوزه شرکت کرد. سپس به نجف رفته و در حالی که تنها ۲۳ سالش بود، به درجه اجتهاد رسید. [۲]وی در سال ۱۳۳۶ یا ۱۳۳۷ش پس از یازده سال اقامت در نجف، به ایران بازگشت و تا انتهای عمرش در ایران به تحصیل، تدریس، پژوهش و تحقیق اشتغال داشت.
این عالم شیعی در طول سال‌های حیات پربرکتش شاگردان فراوانی را پرورش داد و در زمینه‌های مختلف از خود آثار گرانبهایی بر جای گذاشت از جمله در تفسیر نهج البلاغه و تفسیر مثنوی معنوی.
علامه محمدتقی جعفری سرانجام پس از عمری تلاش برای بازگو کردن مفاهیم عمیق معارف شیعه در بیست و پنجم آبان سال ۱۳۷۷ش درگذشت، آیت الله عبدالله جوادی آملی بر او نماز خواند و در مشهد در حرم امام رضا (ع) در دارالزهد به خاک سپرده شد.
منبع: جماران
انتهای پیام/