به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از هرمزگان، پیگیری‌های اهالی روستاهای مرنگ، سیت و زرآباد برای تامین آب از سد جگین تاکنون بی نتیجه بوده است.
جالب است که بدانید این روستا‌ها تا دریاچه سد فقط ۳ کیلومتر فاصله دارند. «آب در کوزه و ما تشنه‌لبان می‌گردیم» این حکایت سه روستای «سیت، زرآباد و مرنگ» بشاگرد است. روستا‌هایی که در بیخ گوش یکی از بزرگترین سد‌های خارومیانه قرار دارند، ولی آب برای خوردن ندارند.
روستاهای مرنگ و زرآباد فقط تا دریاچه سد جگین ۳ کیلومتر فاصله دارند و آنچه را که شورا‌ها و اهالی این روستا‌ها می‌گویند دیگر از پیگیری و رفتن به ادارت دولتی خسته شده‌اند.
به گفته اهالی، از استانداری هرمزگان تا فرمانداری بشاگرد و از شرکت آبفا و آب منطقه‌ای استان تا اداره آب و فاضلاب بشاگرد، بار‌ها و بار‌ها رفته و نامه و مکاتبه داشته‌ایم، اما سودی برای ما جز هدر دادن هزینه و زمان نداشته است.
مجتبی برزیده، رئیس شورای روستای مرنگ می‌گوید: آب مصرفی روستا در دهه ۷۰ از یک چشمه فصلی وصل شده است که در سالیان اخیر به‌دلیل خشکسالی و کمبود بارش باران، این چشمه تقریبا کم‌آب شده و جوابگوی نیاز مصرفی اهالی روستای مرنگ نیست و مردم این روستا، آب آشامیدنی و مصرفی را یا از دریاچه سد جگین با حیوان و کوله یا از گودال‌هایی که در کنار آبادی حفر شده تامین می‌کنند.
برزیده افزود: این سد دیگر برای مردم این روستا‌ها به جای سود و منفعت تبدیل به یک تهدید شده است و هفته‌ای نیست که یک یا چند دام اهالی در باتلاق‌های گِل‌آلود کنار دریاچه سد گیر نکنند و تلف نشوند.
او گفت: دقیقا دو سال قبل دو نفر از جوانان روستا که برای آوردن آب به کنار دریاچه سد جگین رفته بودند، پس از پر کردن دبه‌های آب برای رهایی از جهنم گرمای تابستان به داخل آب می‌روند که به محض رفتن به داخل آب یکی از این دو جوان غرق و جان می‌بازد.
برزیده افزود: نبود آب سبب شده است که ۲۶ خانوار روستای مرنگ از اینجا کوچ کنند و به حاشیه شهر جاسک بروند.
حسین بارانی یکی از اهالی روستای زرآباد می‌گوید: مصرف آب‌های آلوده سبب بیماری‌های گوارشی و کلیوی شده است که در خانواده ۵ نفره ما دو نفرمان سنگ کلیه داریم که دلیلش مصرف آب‌های آلوده با گِل است و مجبوریم هر ماه برای درمان به بندرعباس برویم.
او ادامه داد: بیماری‌های کلیوی و سنگ کلیه تنها مختص خانواده ما نیست بلکه همه اهالی روستا دچار این بیماری هستند.
فاطمه ولی شاهی دانش آموز کلاس ششم ابتدایی نیز از مشکلات بی‌آبی روستایش می‌گوید: آب آوردن از چاه تا خانه کار هر روزمان است نه یک بار بلکه چندین بار در روز.
او می گوید: آب چاه یا چاهک گِل‌آلود و تیره است که ما از سر ناچاری آن را برای خوردن مصرف می‌کنیم.
اما در کنار روستای مرنگ، روستای زرآباد با ۴۸ خانوار قرار دارد که وضع آب آشامیدنی زرآباد همانند مرنگ است و مشکل اصلی این روستا هم آب است که برای تامین آب آشامیدنی یا باید به دریاچه سد بروند یا آب گل‌آلود چاهک‌ها را مصرف کنند.
در آن طرف‌تر روستای سیت قرار دارد که وضع آب آشیامیدنی روستای سیت کمی بهتر از روستاهای زرآباد و مرنگ است، ولی در تمام روز آب ندارند.
محمد امیری یکی از اهالی روستای سیت می گوید: با احداث سد جگین تمام زمین‌های کشاورزی و چراگاه دام و حتی قبرستان اهالی روستاهای سیت و مرنگ و زرآباد در دریاچه سد قرار گرفت و زیر آب رفت و تمام اهالی این سه روستا امیدوار بودند که این سد در آینده برای این مردم نفع و سود داشته باشد و حالا پس از ده‌ها سال از افتتاح و بهره‌برداری سد جگین، کار به جایی رسیده که این مردم آب خوردن ندارند و آب در دریاچه سد بخار می‌شود.
او افزود: بحث حق آبه برای کشاورزی برای این مردم به کنار، ولی چرا برای این مردم با توجه به اینکه ۱۲ سال از افتتاح این سد گذشته آب خوردن هم نمی‌دهند؟ مگر این مردم چه گناهی کرده‌اند به غیر از اینکه همکاری و پا به کار برای احداث سد بوده‌اند و حالا نباید یک جرعه آب هم برای خوردن از این سد داشته باشند.
بی‌آبی روایتی تلخ از زندگی این سه روستا است که در کنار دریاچه آب قرار دارند، ولی آبی برای نوشیدن ندارند. ده‌ها خانواده این روستا‌ها برای نجات و زندگی به جاسک و حاشیه شهر جاسک کوچ کرده‌اند تا آبی که در روستایشان به آن‌ها نمی‌رسد در صد‌ها کیلومتر دورتر همان آب کنار خانه‌شان در روستا، در شهر جاسک جرعه‌ای بنوشند.
البته خواسته این مردمان به حق است که به هرجا آب می‌برید ببرید، ولی آب روستاهای ما را هم وصل کنید.
تشنه بودن ساکنان این سه روستای بشاگرد که در جوار سد جگین قرار دارند با ژست‌های جهادی مدیران هرمزگان اصلا جفت و جور نیست.
امیدواریم با توجه بیشتر مسؤولان، گامی در جهت رفع این مهم برداشته شود.
منبع: خبرگزاری فارس
انتهای پیام/ب