به گزارش خبرنگار حوزه کلینیک گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از "وطن نیوز"، بیمای کربویی یا آنوسمی در حال حاضر توجه بسیاری را به خود جلب کرده است، زیرا یکی از علائم شناخته شده بیماری Covid ۱۹ محسوب می‌شود که صد‌ها هزار نفر در سراسر جهان به آن مبتلا هستند.
چند نفر از آنوسمی رنج می‌برند؟
از دست دادن حس بویایی می‌تواند بر کیفیت زندگی فرد تأثیر منفی بگذارد. سارا اوکلی، مدیر اجرایی سازمان "AbScent"انگلیس می‌گوید: واقعیت اثبات شده این است که افرادی که هیچ حس بویایی ندارند بیشتر دچار افسردگی می‌شوند.
علاوه بر این، بسیاری از مردم نمی‌توانند احساسات مبتلایان به این عارضه را درک کنند؛ زیرا این عارضه فقط ۵ درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
سارا اوکلی می‌گوید: شایع‌ترین علل از دست دادن حس بویایی عفونت‌هایی مانند سرماخوردگی، زکام، آنفلوانزا و سینوزیت است که بر سیستم تنفسی فوقانی تأثیر می‌گذارد.
او می‌افزاید: سایر دلایل آسیب شامل ضربه به سر، رادیوتراپی برای سرطان‌های سر و گردن، مصرف مواد مخدر، سیگار کشیدن و برخی بیماری‌های عصبی مانند لرزش و بیماری آلزایمر است.
همچنین فرد می‌تواند در دوره کهنسالی به این بیماری مبتلا شود؛ همانطور که سارا اوکلی می‌گوید: شاید دانش ما در مورد کاهش حس بویایی با افزایش سن از آنچه در مورد علل دیگر می‌دانیم کمتر باشد، زیرا اعتقاد بر این است که حدود ۳۰ درصد افراد بالای ۷۵ سال از این امر رنج می‌برند.
یاسمین وقتی در کلاس دوم دبستان برنده مسابقه‌ای در مدرسه شد که جایزه آن برچسب‌های معطر بود از ابتلایش به کربویی آگاه شد. این برچسب‌ها در بین دانش آموزان مدرسه و کودکان محبوبیت زیادی داشتند، زیرا هنگام خراشیدن بو‌های مختلفی پخش می‌کردند.
یاسمین برچسب‌ها را روی بینی اش قرار داد در حالی که همکلاسی هایش دور او می‌چرخیدند. یکی از آن‌ها پرسید: "چه بویی را احساس می‌کنی؟ اما یاسمین هیچ بویی متوجه نمی‌شد.
یاسمین فکر می‌کرد که همکلاسی‌های او حس بویایی را به گونه‌ای یاد گرفته اند و او این کار را نکرده است. او می‌گوید: من شروع به تقلید واکنش‌های دوستان و اعضای خانواده ام در مورد بوییدن کردم و وقتی آن‌ها گفتند که چیزی بوی بد یا زیبایی دارد، با آن‌ها همراه شدم.
به مرور زمان یاسمین خود را به زندگی با این وضعیت سازگار کرد و با اعتماد به نزدیکان خود می‌دانست که آیا به عنوان مثال باید از مواد خوشبو کننده استفاده کند یا اینکه غذا در معرض خراب شدن است یا خیر.
اما این روش در همه موارد موفقیت آمیز نبود؛ به گونه‌ای که یاسمین می‌گوید: من همیشه نمی‌توانستم متوجه بو‌های بد شوم، از این رو تجربه‌های خجالت آوری را به ویژه در محل کار خود تجربه کردم. مانند موقعیتی که فراموش کردم از مواد خوشبو کننده استفاده کنم و یکی از همکارانم متوجه آن شد. یاسمین اکنون یک جعبه بهداشتی حاوی همه موارد ضروری را به همراه دارد.
راکش کمال ساکن شهر حیدرآباد در جنوب هند، از بدو تولد دچار فقدان حس بویایی بوده است.
او معتقد است که بیماری او ارثی است و می‌گوید: پدربزرگ من نیز به سختی بو‌ها را متوجه می‌شد، اما هرگز در مورد آن صحبت نکرد.
راکش برای اینکه متوجه بوی غذا و دود شود، در خانه خود از سنسور‌های هشدار دهنده استفاده می‌کند و هرگز هنگام آشپزی از اجاق گاز دور نمی‌شود.
او می‌گوید: هنگامی که همسرم خواب بود و من بوی آتشی را که در آشپزخانه رخ داد احساس نکردم نزدیک بود یک فاجعه رخ دهد. من تا زمانی که دود راهرو‌های خانه را پر نکرد، متوجه وخامت اوضاع نشدم.
راکش نیز مانند یاسمین راز خود را چندین سال حفظ کرد و می‌گوید: دوست من اولین کسی بود که در سن ۲۱ سالگی این راز را با او در میان گذاشتم.
او در ادامه گفت: تمام آن سال‌ها من به پدر و مادرم، دوستانم و حتی خودم دروغ گفتم، زیرا فکر می‌کردم هیچ کس مرا باور نخواهد کرد.
اما از آنجا که با گسترش اپیدمی کووید ۱۹، موضوع فقدان حس بویایی مطرح شد، راکش به منظور افزایش آگاهی در مورد این مسئله شروع به صحبت در مورد آن کرد.
او می‌گوید: هر چه پیرتر می‌شویم، بیشتر در مورد افرادی که بینایی و یا شنوایی خود را از دست می‌دهند می‌شنویم، اما هیچ کس درباره کسانی که حس بویایی ندارند، صحبت نمی‌کند.
برای برخی مانند جوشنا مهاراج، سرآشپزی که در تورنتو کانادا کار می‌کند، از دست دادن بوی تدریجی رخ داده است.
در مورد وی، عاملی که باعث پیشرفت این بیماری شد، سینوزیت شدید بود که منجر به رشد پولیپ (غیر سرطانی) در مجاری بینی وی شد.
اوضاع ابتدا با سوزاندن غذا‌ها در آشپزخانه آغاز شد و پس از مدتی او دیگر بوی گوشت سوخاری را در رستوران خود احساس نکرد.
او گفت: فکر عدم توانایی بویایی برای من بسیار وحشتناک بود، خصوصاً در رابطه با زندگی کاری من، تا حدی که تصمیم گرفتم موضوع را کاملاً انکار کنم.
جوشنا از آن پس از کرونومتر در آشپزخانه اش استفاده کرد و همچنین در همه موارد بسیار محتاط بود تا بینی اش به او خیانت نکند.
در اوایل سال جاری، جوشنا با انتشار کلیپی در صفحه اینستاگرامش وضعیت خود را شرح داد و اعلام کرد که وی برنامه "آموزش بو" را برای ترمیم اتصالات بینی و مغز خود یک برنامه آموزشی را آغاز کرده است.
با این حال، تحقیقات در مورد این موضوع نشان می‌دهد که برنامه‌های "آموزش بویایی" ممکن است درمانی برای از دست دادن بویایی نباشد، اما می‌تواند با تحریک عصب‌های بویایی که حس بویایی را به سیستم عصبی مرکزی منتقل می‌کنند، احتمال بهبودی را افزایش دهد.
تمرکز بیشتر بر روی از دست دادن حس بویایی نیز نوعی امیدواری را به برخی از محققان در این زمینه می‌دهد.
اما سارا اوکلی هشدار داد:ما هنوز چیز زیادی در مورد کربویی نمی‌دانیم، اما امیدواریم که به دنبال توجهی که اکنون به این موضوع می‌شود، موجب راه اندازی پروژه‌های تحقیقاتی شود تا دانش ما در مورد آن افزایش یابد.
بیشتر بخوانید
انتهای پیام/