به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، آرمین رحیمیان بازیگر سینما و تئاتر که فیلم کوتاه «تف» به کارگردانی مشترک او و عماد امامی‌نیا در بخش داستانی مسابقه سینمای ایران در سی و هفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران حضور دارد، درباره پروسه تولید و انتخاب سوژه آن به گفت: فیلم «تف» از آنجا شروع شد که ما به عنوان نسل جدید در برهه‌ای قرار گرفته‌ایم که انگار هر تلاشی برای هر کاری می‌خواهیم انجام دهیم به دلیل شرایط اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و… به نتیجه ختم نمی‌شود. در واقع این نسل هر اکت یا حرکتی که انجام می‌دهد به نتیجه نمی‌رسد.
وی با اشاره به ویژگی‌های فیلمنامه این اثر توضیح داد: ابتدا چندان روی کاغذ مشخص نبود قرار است چه اتفاقی در فیلمنامه بیفتد و به همین دلیل پیشبرد قصه در زمینه تولید به منظور جذب سرمایه‌گذار و سایر مسائل پیچیده شده بود، در حالی که ما خود می‌دانستیم که در ساخت است که اتفاق اصلی رخ می‌دهد.
رحیمیان ادامه داد: ما به معنای واقعی تلاش کردیم «تف» فیلم کوتاه باشد نه بخشی از یک فیلم بلند، ضمن اینکه پیمان شادمانفر عزیز پشت فیلم ایستاد و بسیار سریع همه آنچه را که نیاز داشتیم فراهم کرد، به واقع با تمام وجود پای فیلم ایستاد تا همه پروسه به شکل حرفه‌ای پیش رفت. نمی‌دانم الان فهمیده‌ام چقدر او در این ماجرا تأثیرگذار بوده است یا بعدها بیشتر متوجه حضور تأثیرگذار او خواهم شد.
بازیگر نقش عبدالمالک ریگی در فیلم سینمایی «شبی که ماه کامل شد» در پاسخ به اینکه پروسه نگارش فیلمنامه چطور سپری شده است؟ توضیح می‌دهد: نگارش فیلمنامه را هم به صورت مشترک من و عماد امامی‌نیا برعهده داشتیم و یک جرقه و اتفاق بامزه که برای یکی از دوستان ما رخ داد، نقطه آغاز آن بود. نزدیک چهار، پنج ماه برای فیلمنامه زمان گذاشتیم تا به این میزان از مینیمال بودن که مدنظرمان بود، برسیم. برای ما بسیار مهم بود پیچش خیلی ساده‌ای که فیلمنامه داشت در پایان غافل‌گیرکننده نباشد. چراکه اگر سورپرایز اتفاق می‌افتاد ذهن تماشاچی به سمت دیگری می‌رفت که اتفاق خوشایندی برایمان نبود.
در بازیگری سر منزل مقصودی ندارم
رحیمیان در بخش دیگر از صحبت‌هایش بیان کرد: من ۲ رویکرد را برای خودم در نظر گرفته‌ام، بازیگری برای من عشق و علاقه‌ای است که در کنار خود دارم، برای آن مطلقاً عجله ندارم و دست و پا نمی‌زنم، در واقع سر منزل مقصودی برایم در این حرفه وجود ندارد و عشقی است که می‌توانم آن را در تئاتر، سینما، فیلم کوتاه و هر کاری که حالم خوب باشد، پیدا کنم.
وی ادامه داد: سینما در مقام کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی برای من یک اصل است و اگر مجبور شوم بین بازیگری و کارگردانی یکی را انتخاب کنم، کارگردانی اولویت اول من است.
این بازیگر اظهار کرد: به نظرم و براساس تجربه شخصی که داشته‌ام، کسی که می‌خواهد بازیگر باشد و علاقه‌مند به این حوزه است نباید بازیگری بخواند به نظرم باید جامعه شناسی، روانشناسی و … بخواند و یکی از دلایل اینکه من فیلمنامه‌نویسی را برای تحصیل انتخاب کردم همین بود، البته من فارغ‌التحصیل بازیگری از یک مؤسسه سینمایی هستم اما انتخاب رشته فیلمنامه‌نویسی برای تحصیل این امکان را به وجود می‌آورد که با جامعه‌شناسی، روانشناسی و… روبه‌رو شویم و توفیق اجباری است که باید دست به قلم شویم.
وی ادامه داد: به همین دلیل فردی که چنین پروسه‌ای را طی کرده است تبدیل به بازیگری می‌شود که چند قدم از بازیگری که تحصیلات آکادمیک بازیگری دارد جلوتر است و به عنوان مثال در زمینه متن بسیار جلوتر باشد و می‌داند که فیلمنامه تنها روی کاغذ خوب است یا در پروسه تولید هم می‌تواند به اتفاق خوبی ختم شود.
رحیمیان گفت: من با مدیوم مستقل بودن فیلم کوتاه موافقم اما بستگی به بستری دارد که ما در آن مشغول کار هستیم. فضای تولید فیلم کوتاه در ایران به لحاظ زیرساخت چندان تخصصی نیست، به عنوان مثال تهیه‌کننده‌های متخصص در این زمینه کم داریم، بنابراین ناگزیر رویکرد به سمتی می‌رود که فیلم کوتاه پلی برای رسیدن به فیلم بلند باشد. نکته دیگر نیاز به کسب تجربه است که می‌تواند از طرق مختلفی چون مستندسازی، دستیار کارگردانی و خود فیلم کوتاه به دست بیاید.
من به عنوان فیلمساز دلم می‌خواهد به جشنواره امید داشته باشم و این رویداد بیشتر پای فیلمسازان بایستد تا فیلم‌های خنثی و ضعیفی تولید نشوند. واقعاً نیاز داریم بیشتر از این حرف‌ها پای فیلم‌های کوتاه بنشینیماین بازیگر ادامه داد: متأسفانه در میان اهالی تئاتر نیز رویکردی ایجاد شده است که بسیاری بازیگری تئاتر را به عنوان پلی برای حضور در سینما می‌شناسند، در حالی که تئاتر خود یک حوزه تخصصی است. فیلم کوتاه هم یک حوزه تخصصی، مستقل و جریان‌ساز است و امیدوارم نگاه دلسوزانه و دغدغه‌مند پشت فیلم کوتاه قرار بگیرد که خود جریان بسیار مهم و تأثیرگذاری است.
وی با اشاره به رویکرد برخی از فیلمسازان هم گفت: جنس برخی از فیلم‌ها به لحاظ زمان بندی، قصه و پروداکشن به نحوی است که انگار قرار بوده بخشی از یک فیلم بلند باشند نه یک فیلم کوتاه مستقل. با وجود اینکه رویکرد جشنواره‌ها این کد را به فیلمساز می‌دهد تا به فیلم‌هایی کوتاهی که نیازی نیست برشی از فیلم بلند باشند، توجه می‌کنند اما باز هم رویکرد چیز دیگری است و این کد را برخی از فیلمسازان دریافت نمی‌کنند.
این کارگردان با اشاره به اینکه جشنواره باید در زمینه انتخاب فیلم‌ها وسواس بیشتری را به خرج دهد، توضیح داد: من به عنوان فیلمساز دلم می‌خواهد به جشنواره امید داشته باشم و این رویداد بیشتر پای فیلمسازان بایستد تا فیلم‌های خنثی و ضعیفی تولید نشوند. واقعاً نیاز داریم بیشتر از این حرف‌ها پای فیلم‌های کوتاه بنشینیم. فیلمسازان اشتیاق دارند تا فیلمشان در جشنواره و توسط اهل فرهنگ، دوستان و … دیده شود و به همین دلیل جشنواره فیلم کوتاه تهران می‌تواند محفلی صمیمی و درجه یک باشد تا مخاطبان و علاقه‌مندان ساخته‌های یک سال اهالی و فیلمسازان فیلم کوتاه را ببینند.
وی در پایان گفت: ای‌کاش صمیمیت و ازدحامی دوست‌داشتنی که در جشنواره فیلم کوتاه وجود دارد، صف‌هایی طولانی که برای تماشای فیلم‌ها تشکیل می‌شود در جشنواره کمتر نشود. در نهایت امیدوارم بحران کرونا برطرف شود تا بتوانیم فیلم‌ها را در سینما نمایش دهیم چون اکران آنلاین ممکن است مشکل‌ساز شود و تنها امید ما به فروکش کردن پاندمی برای نمایش فیلم‌هاست. ایده نمایش فیلم‌های جشنواره در چند سینما برای کاهش تراکم در سال جاری خیلی جالب و خوب است اما امیدوارم کرونا این فرصت را به ما بدهد.
منبع: مهر
انتهای پیام/