به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، «ویتامین U» اصطلاحی است که در اوایل دهه ۱۹۵۰ برای شناسایی ترکیبی در آب کلم استفاده شد. ویتامین U یک ویتامین واقعی نیست، بلکه از اسید آمینه متیونین مشتق می‌شود.
ویتامین U نه تنها به صورت مکمل، بلکه به طور طبیعی در مواد غذایی به ویژه سبزیجات چلیپایی مانند کلم، بروکلی و جوانه‌های بروکسل وجود دارد.
زمانی که ویتامین U برای نخستین بار در دهه ۱۹۵۰ مورد بررسی قرار گرفت، برخی مطالعات نشان داد که نوشیدن یک کوآرت (۹۴۵ میلی لیتر) آب کلم در روز به بهبود زخم‌های گوارشی چهار تا پنج برابر سریع‌تر از درمان ضد زخم استاندارد موجود در آن زمان کمک می‌کند. با وجود این، پژوهشگران نتوانستند تایید کنند که این آثار به دلیل ویتامین U یا ترکیب چندین ماده مغذی حاصل شده اند. پژوهش‌های بیشتر نشان داد که ویتامین U ممکن است به کاهش آسیب ریوی ناشی از تشنج‌های صرعی کمک کند. به گفته محققان، این ویتامین ممکن است سطوح کلسترول و تری گلیسیرید را کاهش دهد. ویتامین U اغلب به عنوان درمانی برای زخم‌های معده تبلیغ می‌شود، اگرچه کاربرد‌های دیگری مانند بهبود گوارش، تقویت سیستم ایمنی بدن، محافظت در برابر آلرژی‌های غذایی، کاهش کلسترول و تسریع بهبود زخم نیز برای آن مطرح می‌شود.
بیشتر بخوانید:
عوارض جانبی
در صورت دریافت از مواد غذایی کامل، ویتامین U احتمالا بی خطر است. با وجود این، اطلاعات درباره ایمنی یا عوارض جانبی این ترکیب زمانی که به شکل مکمل مصرف شود، چندان شناخته شده نیست.
از این رو، مصرف مواد غذایی سرشار از ویتامین U مانند کلم، بروکلی و جوانه‌های بروکسل، گزینه بی خطر برای افزایش میزان دریافت این ماده است.
به گفته آژانس مواد شیمیایی اروپا، ویتامین U ممکن است در صورت تماس مستقیم با چشم، پوست یا ریه موجب تحریک این اندام‌ها شود. از این رو، شاید بهتر باشد با احتیاط بیشتری از محصولات حاوی این ترکیب استفاده کنید.
دوز مصرف
به واسطه پژوهش‌های محدود، دوز مصرفی توصیه شده برای ویتامین U مشخص نشده است.
یک مطالعه با حضور سوژه‌های انسانی از ۱.۵ گرم ویتامین U برای هشت هفته استفاده کرد.
منبع: خراسان
انتهای پیام/