به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، جان استفن آکواری یک کشاورز اهل تانزانیا بود که در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکو سیتی در دوی ماراتن شرکت کرد. او با وجود اینکه در این رویداد در بین نفراتی که مسابقه را به پایان رساندند، آخر شد، اما توانست نامی ماندگار از خود به یادگار بگذارد.
بیشتربخوانید
آکواری در حین مسابقه دچار گرفتگی عضلات شد و بر اثر این اتفاق زمین خورد و شانه و زانوی او دچار آسیب دیدگی شدیدی شد.
این کشاورز تانزانیایی در حالی که به سختی قادر به راه رفتن بود حاضر به توقف نشد و مسابقه را ادامه داد.
او که با عزم راسخ خود الهام بخش شد ۵۲ سال بعد از آن مسابقه گفت: هر گز به متوقف شدن فکر نکردم، چون تنها هدف من این بود که مسابقه را به پایان برسانم.
او در مورد جنگیدن با گرفتگی عضلات پای خود در حین مسابقه گفت: احساس کردم دچار گرفتگی عضلات شدم و، چون ۳۰ کیلومتر از مسیر ۴۲ کیلومتری مسابقه را پشت سر گذاشته بودم، این اتفاق برای من بسیار دردناک بود. من مانند بسیاری از دوندگان دسترسی به آموزش تمرین در ارتفاع را نداشتم. ارتفاع ۲۲۵۰ متری مکزیکوسیتی هم باعث شد عضلات من دچار اسپاسم شوند.
در حالی که شانه او بر اثر اصابت به کف خیابان دچار شکستگی شده بود و زانویش نیز زخمی شده بود، اما آکواری پس از دریافت کمک‌های اولیه و پانسمان زانویش، شروع به حرکت به سمت خط پایان کرد. کسانی که در خیابان بودند خیلی زود متوجه شدند که چه چیزی را دارند تماشا می‌کنند.
آکواری در مورد واکنش مردم گفت: آن‌ها برای من دست می‌زدند و تشویقم کردند و من را دلگرم کردند تا تا بتوانم مسابقه را تمام کنم. او ۶۰ دقیق پس از اینکه نماینده اتیوپی قهرمان شده بود، وارد استادیوم شد، اما شاید هزاران تماشاگر که شنیده بودند چه اتفاقی افتاده در جای خود باقی ماندند تا تلاش آکواری را تماشا کنند.
او گفت: وقتی وارد استادیوم شدم فقط به این فکر می‌کردم که به خط پایان برسم، اما تماشاگران خیلی من را غافلگیر کردند، چون بعد از یک ساعت آن‌ها همچنان در جای خود باقی مانده بودند. پسر بچه ۹ ساله‌ای را به یاد می‌آورم که که با والدینش در محلی بود که من وارد استادیوم شدم و او به والدینش گفت روزی که بزرگ شود برای دیدن من به تانزانیا می‌آید و به قول خودش نیز عمل کرد.
دونده تانزانیایی ادامه داد: من واقعا خوشحال شدم که توانستم مسابقه را به پایان برسانم، اما من درد‌های زیادی را براثر زمین خوردن تحمل کردم. بعد از پایان مسابقه یک روزنامه نگار از من پرسید چرا با وجود اینکه می‌دانستم هیچ شانسی برای گرفتن مدال ندارم باز هم تسلیم نشدم و من گفتم: کشورم من را فقط برای شروع مسابقه به مکزیکو سیتی نفرستاده بلکه من را ۵ هزار مایل فرستاده تا مسابقه را به پایان برسانم.
جنبش المپیک به هیچ عنوان این اقدام آکواری را فراموش نخواهد کرد. در المپیک ۲۰۰۰سیدنی، از او خواسته شد مدال مسابقه ماراتن مردان را اهدا کند. هشت سال بعد نیز در المپیک ۲۰۰۸ پکن به عنوان "سفیر نیت خوب " معرفی شد.
آکواری که اکنون از مزرعه داری در روستای تانزانیا بازنشسته شده است، همچنان افتخار می‌کند که مردم هنوز در مورد او صحبت می‌کنند.
او گفت: بسیاری از افراد هنوز در مورد دویدن و خصوصاً المپیک و افرادی که از من الهام گرفته اند، صحبت می‌کنند. من فکر می‌کنم دلیل علاقه مردم اشتیاق و تلاشی بود که برای اتمام مسابقه انجام دادم، صرف نظر از سختی‌هایی که کشیدم.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/