انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
به روستاییان بدبخت کپسول گاز نمی دهند بعد به فوتبالشان می رسند
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،در این روز‌هایی که تیم سرخ‌پوش پایتخت در آستانه صعود به فینال لیگ قهرمانان باشگاه‌های آسیا قرار دارد و اخبار مشخص شدن مدیرعامل، مربی و بازیکنان تیم آبی‌پوش پایتخت هم داغ است و بقیه تیم‌های لیگ برتری هم به دنبال حضور قدرتمندتر در مسابقات امسال هستند، اهالی یک روستا سخت در تلاش هستند تا تیمی را روانه مسابقات لیگ دسته ۲ کنند که سال آینده، شانس تماشای بازی‌های تیم محبوب‌شان در لیگ دسته یک را داشته باشند.
صحبت از تیم «شاهین بندرعامری» است، متفاوت‌ترین تیم باشگاهی فوتبال ایران که نشان دهنده زنده بودن فوتبال و رشد و حرکتش در شریان مویرگی جامعه است.
بندرعامری روستایی از توابع تنگستان و در ۷۰ کیلومتری شهر بوشهر است. شغل اصلی در این بندر ماهی گیری و صیادی است و براساس یکی از آخرین سرشماری‌ها در حدود ۳۲۰۰ نفر جمعیت دارد. آن‌ها تنها تیم روستایی در رده‌های باشگاهی فوتبال ایران در فصل آینده به حساب می‌آیند.
در پرونده امروز به سراغ یکی از اعضای هیئت‌مدیره این باشگاه رفتیم که از سال‌های ابتدایی تشکیل این تیم به عنوان بازیکن در تیم «شاهین بندرعامری» مشغول کار بوده و همچنین با کاپیتان فعلی این تیم درباره تعصب و علاقه مردم این روستا روی تیم‌شان و تاثیری که بر زندگی روزانه مردم این روستا گذاشته، گپ‌و‌گفتی داشته‌ایم که در ادامه خواهید خواند.
تیمی ریشه‌دار و آینده‌دار
مروری بر مسیر پر پیچ‌و‌خم تیم «شاهین بندرعامری» برای صعود به لیگ دسته ۲ که بدون حامی مالی، اما با تماشاگرانی پرشور به هدفش رسید
اواخر سال گذشته بود که تیم فوتبال «شاهین بندرعامری» با کسب ۳۹ امتیاز در مرحله دوم گروهی رقابت‌های لیگ دسته ۳، صدرنشین گروه سوم مسابقات با بیشترین امتیاز در میان تمامی گروه‌ها شد.
حالا این تیم دست کم کاری کرده که امتیاز باشگاهش چیزی بین یک تا چهار میلیارد تومان ارزش داشته باشد. جالب است بدانید که شاهین بندرعامری از سال ۵۲ فعالیت خود را آغاز کرده است، البته نه به صورت حرفه‌ای، اما از سال ۸۰ به بعد، اهالی این روستا تصمیم گرفتند با سرمایه‌گذاری روی تیم پایه و امیدهایشان، مسیر را برای رسیدن به آرزو‌های بزرگ هموارتر کنند.
آن‌ها در سال ۹۱ توانستند در کنار تراکتور، صنعت‌نفت آبادان و پرسپولیس قائمشهر جزو چهارتیم نهایی صعودکننده به لیگ‌برتر امید‌های کشور باشند، اما به دلیل مشکلات مالی و نبود اسپانسر، از ادامه بازی‌های کشوری در رده پایه انصراف دادند.
شاهین بندرعامری در دو سال ۹۴ و ۹۵ توانست قهرمان جام‌حذفی استان شود و مجوز حضور در رقابت‌های جام حذفی کشور را بگیرد. آن‌ها یک بار برابر بادران در مرحله دوم دو بر صفر شکست خوردند و در سال بعد از آن پس از صعود از مرحله دوم در مرحله سوم به مصاف تیم خونه به خونه بابل رفتند و مقابل این تیم هم دو بر صفر مغلوب شدند تا به مرحله بالاتر راه پیدا نکنند، اما ناامید نشدند.
این تیم در سال ۹۶ به مقام قهرمانی در لیگ استان بوشهر رسید و توانست وارد مسابقات لیگ دسته ۳ شود و حالا بعد از دو سال توانسته مجوز حضور در قابت‌های لیگ دسته ۲ را به دست بیاورد. تقریبا همه بازیکنان این تیم اهالی روستای بندرعامری هستند و شغل اصلی‌شان ماهی گیری و صیادی یا کارگری در گمرک همین بندر است. گفته می‌شود هیچ‌کدام از این بازیکنان تا فصل پیش قراردادی با باشگاه نداشتند، اما توانستند تیم را بدون حامی مالی به مسابقات لیگ دسته ۲ برسانند.
بدون کمترین امکاناتی قهرمان امید‌های استان شدیم
عضو هیئت‌مدیره و بازیکن سابق تیم فوتبال «شاهین بندرعامری» از علاقه عجیب مردم روستا به تیم‌شان می‌گوید
«قاسم صفری» عضو هیئت‌مدیره مسئول امور فرهنگی باشگاه و بازیکن سابق تیم فوتبال شاهین بندرعامری است. مردی که سال‌هاست در کنار این تیم بوده و خاطرات زیادی با آن دارد. با او درباره نحوه شکل‌گیری این تیم، مسیری که تا امروز طی کرده آرزو‌هایی که مردم روستا و بازیکنان برای تیم‌شان دارند و... صحبت کرده‌ایم که در ادامه خواهید خواند.
معلم‌های قدیمی روستا این تیم را تشکیل دادند
«صفری» درباره خاطراتش از اولین روز‌هایی که اهالی روستای بندرعامری تصمیم گرفتند تا یک تیم فوتبال تشکیل دهند، این طور می‌گوید: «تیم فوتبال شاهین بندرعامری در ابتدا به صورت محلی در سال ۵۲ راه‌اندازی شد. در واقع معلمانی که از شهر‌های دیگر برای تدریس به مدارس این روستا می‌آمدند، تصمیم به راه‌اندازی یک تیم با بچه‌های علاقه‌مند به فوتبال در این روستا گرفتند. بچه‌ها و مردم از همان زمان واقعا عاشق فوتبال بودند. یادم هست در همان زمان، این افراد دور هم جمع می‌شدند و به صورت دسته‌ای و محلی بازی می‌کردند و با یکدیگر مسابقه می‌دادند. البته روند توسعه و رشد تیم و تصمیم‌گیری برای پیشرفت آن از سال ۸۰ شروع شد. شاهین بندر عامری از سال ۸۱ در رده نونهالان وارد لیگ کشوری شد و در سال ۸۹ هم با شکست دادن تیم ایران جوان‌بوشهر در رده امید، مجوز ورود به لیگ امید‌های کشوری را گرفت و تا سال ۹۲ در همین لیگ امید‌های کشور توپ می‌زدیم.»
بیشتر بخوانید
شیرین‌ترین موفقیت‌های فوتبالی این تیم
اهالی روستای بندرعامری از سال ۹۲ به بعد، عشق‌شان به تیم روستایشان رنگ و بوی دیگری می‌گیرد. آن‌ها تصمیم می‌گیرند که به صورت جدی‌تر وارد دنیای حرفه‌ای فوتبال شوند. بازیکن سابق این تیم درباره شیرین‌ترین موفقیت‌های این تیم از نظر مردم روستا می‌گوید: «در سال ۹۷، موفق به کسب عنوان قهرمانی در سوپرلیگ استان شدیم و سال ۹۸ هم به لیگ دسته ۳ راه یافتیم. امسال هم با صدرنشینی به لیگ دسته ۲ راه پیدا کردیم و این سه اتفاق باعث خوشحالی مردم روستا شد و امید زیادی داریم که این موفقیت‌های کوچک به پیروزی‌های بزرگ‌تری ختم شود.»
بیشتر بازیکنان ما کولبری می‌کنند
عضو هیئت‌مدیره باشگاه «شاهین بندرعامری» با غیرقابل باور خواندن شغل بازیکنان تیمش برای مردم، می‌گوید: «شغل همه بازیکنان ما با دریا سر و کار دارد. بیشترشان یا صید ماهی و میگو انجام می‌دهند یا به امور حفاری در دریا می‌پردازند و در کنارش، ۷۰ تا ۸۰ درصدشان به عنوان شغل دوم مبادرت به خالی کردن بار از لنج‌ها می‌کنند. در واقع بهتر است بگویم بازیکنان ما کولبری می‌کنند تا بتوانند بدون دغدغه مالی در تیم روستایشان حاضر شوند و برای خوشحالی اهالی محل زندگی‌شان در مستطیل سبز بجنگند.»
«مردم این روستا خیلی عاشق فوتبال هستند و حتی بانوان این منطقه هم از پیگیری نتایج بازی‌های تیم روستایشان غافل نمی‌شوند»، صفری با این مقدمه از روز‌هایی می‌گوید که تیم شاهین بندرعامری باید به مصاف رقیبانش برود: «روز‌های بازی، شور و حال وصف‌نشدنی در روستا به وجود می‌آید. مرد و زن، پیر و جوان، همه درباره بازی صحبت می‌کنند و این که چقدر به پیروزی در آن امیدوار هستند. روز برگزاری بازی‌های این تیم فقط بانوان روستای بندرعامری در خانه‌ها می‌مانند و همه مردان حتی کهن‌سالان خود را به ورزشگاه بوشهر برای مسابقه می‌رساندند تا به تشویق تیم بپردازند. این تیم، فقط هوادارانش را دارد و تنها دل‌خوشی‌اش، شاد کردن دل مردم روستایی است که زندگی‌شان را به فوتبال گره زده‌اند.»
زمین تمرینی‌مان ۷۰ کیلومتر با روستا فاصله دارد
وقتی مردم یک روستا برای تیم محبوب‌شان سنگ تمام می‌گذارند و تنها سرگرمی‌شان، تماشای بازی‌های تیم محبوب‌شان می‌شود، توقع می‌رود که مسئولان هم دست کم برای ساختن یک زمین چمن به آن‌ها یاری برسانند. عضو هیئت مدیره این باشگاه با گلایه از بی‌توجهی مسئولان به تکمیل زمین چمن این روستا می‌گوید: «این تیم با کمترین امکانات در مسابقات لیگ امید‌های استان قهرمان شد و با تلاش بازیکنان به لیگ دسته ۲ راه یافت، اما مسئولان ما هنوز سکو و رختکنی برای زمین چمن احداث نکرده‌اند. ما مجبوریم برای تمرین‌های تیم ۷۰ کیلومتر تا بوشهر برویم و با وجود خستگی ناشی از کار، ساعت ۱۵ تا ۱۶ از روستا راه می‌افتیم و ساعت ۱۷ به بوشهر می‌رسیم. با خستگی ناشی از تمرین هم، شب‌ها همین مسیر طولانی را طی می‌کنیم تا به روستا برگردیم.»
از فرمانداری تنگستان فقط یک‌بار به ما یک میلیون دادند!
«صفری» به عنوان سوال آخر درباره حامیان مالی این تیم و برنامه‌شان برای صعود به لیگ دسته یک می‌گوید: «حامی ما اول خدا هست و بعد از خدا، مردمان شریف روستا هستند که با پول زحمت‌کشی و کار در دریا و روی لنج و کشتی در حد توانشان از ما حمایت مالی می‌کنند. همان‌طور که می‌دانید، تیم خرج دارد و برای هر بازی، تدارکات، سفر و... باید هزینه زیادی صرف شود. این را هم بگویم که از طرف فرمانداری تنگستان، فقط یک بار به ما یک میلیون دادند و آن مبلغ را هم فرماندار از حقوق خود به تیم داد. در سال ۹۲ هم که لیگ یک را رها کردیم، فقط به دلیل همین بی‌پولی‌ها بود. می‌دانید که امکانات سرشاری در این منطقه وجود دارد. با وجود درآمد فراوان شهرستان از دو گمرک، شش اسکله بندری، نیروگاه‌ها و چند شرکت کشتی‌سازی، باز هم مسئولان ما کمترین و کوچک‌ترین حمایت مالی از این تیم نمی‌کنند.
در زمینه آموزش به افراد مستعد و کشف استعداد‌های جوان هم، متاسفانه مسئولان ما نگاه آکادمیک و علمی به این موضوع ندارند. با این حال ما امسال توانستیم با امکانات محدود در دو بازی تدارکاتی با یک تیم لیگ‌برتری و یک تیم لیگ دسته یک، نتایج خوب و مطلوبی کسب کنیم که نشان‌دهنده برنامه‌ریزی صحیح ما برای صعود به لیگ دسته یک است. ما با شاهین بوشهر به تساوی ۲- ۲ رسیدیم و در بازی با قشقایی هم یک- یک شدیم و به آینده امیدوار هستیم.»
کاپیتان شاهین بندرعامری از تیمی می‌گوید که بازیکنانش برای پیروزی از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنند
«حسن خلیلی» از ۱۴ سالگی پا به توپ شده و الان نزدیک به ۲۰ سال سابقه بازی در شاهین بندرعامری را دارد. او بازیکنی با تعصب است که در سال‌های اخیر، بازوبند کاپیتانی را هم بر دست می‌بندد و حرف اول و آخر را در زمین می‌زند. از او چند سوال درباره خودش و تیمش کرده‌ایم که در ادامه خواهید خواند.
شغل اصلی شما چیست؟
شغل اصلی من صیادی و ماهی گیری است. از صبح تا ساعت چهار و پنج در دریا کار می‌کنم و تمرین‌هایم با تیم هم از ساعت پنج و شش عصر شروع می‌شود و تا پاسی از شب ادامه پیدا می‌کند. همان‌طور که می‌دانید بازیکنان حرفه‌ای فوتبال، همیشه مشغول تمرین و بازی هستند و برای ما سخت است که از صبح تا بعدازظهر مشغول کار کردن در دریا باشیم و بعدازظهر‌ها هم تمرین کنیم، اما عشق‌مان به فوتبال و هدف‌مان که شادی مردم «بندرعامری» است باعث می‌شود که خستگی را فراموش کنیم.
فوتبال بازی کردن سخت‌تر است یا ماهی‌گیری؟
راستش را بخواهید، هر دوتایش سخت است. با این اوضاع اقتصادی مجبوریم برای کسب درآمد سخت تلاش کنیم و چاره‌ای نداریم جز فعالیت در هر دوی این حوزه‌ها. این را هم بگویم که سختی فوتبال بازی کردن، فقط فشار بازی‌ها نیست بلکه برآورده کردن توقع تماشاگر‌ها که با هزار آرزو و امید به ما دل می‌بندند، کارمان را دشوارتر می‌کند.
در کدام پست بازی می‌کنی و طرفدار چه تیمی هستی؟
من در دفاع بازی می‌کنم، دفاع راست. در بین تیم‌های ملی، طرفدار برزیل هستم و در بین تیم‌های باشگاهی ایران، مثل بیشتر اهالی روستایمان طرفدار پرسپولیس هستم و بازی این دو تیم را همیشه نگاه می‌کنم.
احتمال می‌دهید که بعد از صعود تیم‌تان به لیگ‌برتر، یک روز مقابل پرسپولیس بازی کنید؟
والا با این سن و سال نه! الان ۳۴ ساله هستم و به زودی بازنشسته خواهم شد. این را هم بگویم که طرفدار پرسپولیس هستم، اما تعصب اصلی من روی شاهین بندرعامری است. همه اهالی روستایمان، تعصب اول و آخرشان روی تیم خودمان است.
شما به همراه تیم‌تان قطعا اتفاقات تلخ و شیرین زیادی را در این سال‌ها پشت سر گذاشته‌اید. واکنش مردم روستا به روز‌هایی که بازی‌ها را بردید یا باختید، چطور بوده است؟
بعضی از روستاییان برای روحیه دادن به بازیکنان از طریق شبکه‌های اجتماعی مثل اینستاگرام، چند روز مانده به بازی برای بازیکنان پست می‌گذارند و به آن‌ها روحیه می‌دهند. چندین خانواده را هم سراغ دارم که در هنگام مسابقات به حسینیه می‌روند و برای موفقیت تیم دعا می‌کنند.
در هنگام مسابقات شاهین، سکوت وحشتناکی بر روستا حکفرما می‌شود و اصلا هیچ صدایی شنیده نمی‌شود! زمانی هم که نتیجه می‌گیریم، روستا غرق در شادی و نشاط می‌شود و از طرف همه مردم پیامک‌های تبریک و شادی به دست ما می‌رسد و زمانی هم که نتیجه بازی را واگذار می‌کنیم، هرچند اهالی روستا خیلی ناراحت می‌شوند، اما به استقبال ما می‌آیند و به ما دلداری می‌دهند.
رمز موفقیت تیم‌تان از نظر شما چیست؟
اولا ما بازی نمی‌کنیم بلکه در زمین برای پیروزی و موفقیت، می‌جنگیم. با جان و دل می‌جنگیم. همدلی بازیکنان و انگیزه بالای‌شان هم از دیگر عوامل موفقیت تیم ماست. بیشتر بازیکنان فعلی ما متولد سال‌های ۷۰ تا ۷۳ هستند و راحت می‌توانند تا چهار یا پنج سال دیگر فوتبال را ادامه دهند.
از میان این بازیکنان حداقل سه نفر حق‌شان است که در تیم‌های باشگاهی خوب کشورمان بازی کنند. برای فصل بعد که در لیگ دسته ۲ حاضر خواهیم بود، قرارداد هر بازیکن حدود ۱۵ تا ۲۰ میلیون خواهد شد و بازیکنان صرفا به خاطر عشق و علاقه تیم را همراهی می‌کنند.
هزینه‌های تیم فقط توسط مردم روستا تامین می‌شود مثلا یکی لنج دارد و پول می‌دهد و دیگری قسمتی از پول فروش ماهی‌هایش را می‌دهد تا به تیم کمک کند. در ضمن، هر خانواده در حد وسع خود مبلغی را به تیم اختصاص می‌دهد و حمایت خود را دریغ نمی‌کنند. تیم ما با این شرایط به میدان می‌رود، اما آرزو‌های بزرگی در سر داریم و مطمئن باشید که در آینده، بیشتر از ما و تیم مان خواهید شنید.»
منبع: روزنامه خراسان
انتهای پیام/