به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، ویدا جوان، از جمله بازیگرانی است که در قاب هنر و خاطره گم نخواهد شد و مردم خاطراتی که با او در سریال‌هایی مانند «زمانه» و «ماه و پلنگ» دارند، هرگز فراموش نخواهند کرد. جوان این روز‌ها فیلم سینمایی «آبادان یازده ۶۰» که فیلمی در ژانر دفاع مقدس، به کارگردانی مهرداد خوشبخت و تهیه کنندگی حسن کلامی است را بر پرده سینما‌ها دارد.
روایتی غمناک از مجاهدت گروهی از کارکنان رادیو نفت آبادان برای حفظ رادیو و مخابره اخبار به منظور مقاومت مردم در برابر دشمن بعثی. آنچه در ادامه می‌خوانید، گفت وگویی است با این بازیگر درباره نقشش در «آبادان یازده ۶۰»، وضعیت سینمای دفاع مقدس و برخی موضوعات دیگر.
با وجود برخی ایرادات فنی یا ضعف در فیلمنامه، اما هنوز که هنوز است تماشای بسیاری از فیلم‌های دفاع مقدسی که در دهه ۶۰ ساخته شده اند برای مردم جذاب است. نظر شما در این باره چیست؟
کاملا با شما موافق هستم. از نظر من دهه ۶۰، دهه شکوفایی سینمای ایران است. در این دهه فیلم‌هایی ساخته شد و کارگردان‌هایی به مردم معرفی شدند که در تاریخ سینمای ایران تا همیشه ماندگار خواهند ماند. آثار سینمایی ساخته شده در آن ایام به اتفاقات و رویداد‌های جبهه‌ها می‌پرداخت و تماشای شجاعت رزمندگان، روحیه ایستادگی را در مردم تقویت می‌کرد.
در آن دهه و متعاقبا دهه ۷۰ مردم به لحاظ روحی و روانی هنوز با اثرات جنگ در زندگی شان درگیر بودند و تماشای آثاری که به این مضامین می‌پرداخت بسیار به دلشان می‌نشست. شاید به همین خاطر باشد که الان دیدن مجدد این آثار، به نوعی برایشان تجدید خاطره است.
برای خود بازیگر هم بازی در فیلم‌های دفاع مقدسی در دهه‌های گذشته راحت‌تر بود. چون آن فضا را لمس کرده بود و همین حس روی بازی اش تاثیر می‌گذاشت. الان خود من وقتی می‌خواهم در چنین آثاری بازی کنم باید به فیلم‌ها و مستند‌های آن دوران مراجعه کنم تا حال و هوای آن روز‌ها دستم بیاید.
پس یکی از مهمترین دلایل تاثیرگذاری عمیق فیلم‌های دفاع مقدسی در دهه ۶۰ را حال و هوای عمومی جامعه در آن روز‌ها می‌دانید؟
قطعا. مثلا الان ما در دوران تحریم و کرونا هستیم. ۱۰ سال دیگر چنانچه دیگر تحریم و کرونایی نباشید جو عمومی جامعه تغییر می‌کند، دغدغه‌ها و ارزش‌ها و متعاقبا نیاز‌های فکری و فرهنگی مردم هم تغییر می‌کند.
در بین فیلم‌هایی که در حوزه دفاع مقدس دیده اید، کدام کار برای شما خاطره انگیزتر است؟
وقتی که صحبت از جنگ می‌شود اولین کاراکتری که در ذهنم می‌آید خود شخصیت دیده بان در فیلم «دیده بان» به کارگردانی ابراهیم حاتمی کیاست. دیگری فیلم‌های «روبان قرمز»، «ارتفاع پست» و بسیار فیلم‌های دیگر.
همکاری شما با گروه فیلمسازی «آبادان یازده ۶۰» بر چه اساس صورت گرفت؟
در ابتدا که از طرف گروه کارگردانی با من تماس گرفتند و درباره دو نقش با من صحبت کردم. یکی از این نقش ها، نقش یک دختر جنوبی بود که باید به لحاظ چهره و لهجه به آن نزدیک میشدم. من برای این نقش حدودا یک روز از روی فیلم «ارتفاع پست» و فیلم‌های دیگر لهجه آبادانی را تمرین کردم و از بابت لهجه مشکلی نداشتم، اما به لحاظ چهره کسی مدنظرشان بود که صورتش به بومی‌های خوزستان شبیه باشد و صورت من اینطور نبود؛ بنابراین نقش دیگری که دختری تهرانی به نام نرگس بود را بازی کردم. دختری که در روز‌های جنگ برای برگرداندن همسری که تازه عقد کرده بودند به جنوب می‌آید، اما خودش هم تحت تاثیر آن شرایط قرار می‌گیرد.
بیشتر بخوانید
معمولا بازیگران مهمترین دلیل بازی در یک سریال یا یک فیلم را فیلمنامه خوب می‌دانند. سوالم اینجاست که نقش «نرگس» به تنهایی چه ویژگی‌های خاص داشت که شما را قانع کرد که آن را بازی کنید؟
در ابتدا بهتر است یک موضوعی را توضیح بدهم. ببینید، نه تنها یک بازیگر بلکه هر کسی در هر حوزه‌ای که فعالیت می‌کند برای اینکه در شغلش دوام بیابد باید در آن حضور داشته باشد. هر بازیگری در طول دوران حرفه‌ای اش با یکسری پیشنهادات کاری مواجه می‌شود و بر اساس پیشنهاداتی که دارد باید بهترین را انتخاب کند. من همیشه دوست داشتم در حوزه دفاع مقدس کار کنم و با توجه به آثاری که قبلا از ایشان دیده بودم می‌دانستم که کارشان را بلد هستند.
نرگس در این فیلم، قابلیت‌های زیادی داشت. او با قرار گرفتن در فضای جنگ دچار تحول شخصیتی می‌شود و تصمیماتی می‌گیرد که تا پیش از آن شاید برای خودش هم قابل باور نبود. تغییرات شخصیتی این کاراکتر برایم جالب بود و به شخصه به این باور رسیدم هر انسانی وقتی در موقعیتی خاص قرار می‌گیرد، ابعادی از شخصیت اش را نشان می‌دهد که شاید هرگز به آن واقف نبوده.
البته من نه تنها برای این نقش بلکه برای هر نقشی که می‌خواهم آن را بازی کنم یک نموداری در ذهنم در نظر می‌گیرم که در این فیلم آقای خوشبخت (کارگردان) دست من را برای جنس بازی‌ای که دلم می‌خواست بستند و من طبق خواسته ایشان این نقش را بازی کردم.
قصه «آبادان یازده ۶۰» چقدر روی خودتان اثر گذاشت؟
دیدن آثار جنگ در کوچه پس کوچه‌های شهر‌ها و روستا‌های خوزستان دردآور است. هنوز جای گلوله را میشد روی دیوار بعضی خانه‌ها دید! وقتی بعد از گذشت اینهمه سال آثار جنگ را در ساختار شهری و معیشت مردم آن منطقه دیدم بیشتر از گذشته از جنگ بیزار شدم.
چرا طی سال‌های اخیر در تلویزیون حضورتان کمتر شده است؟
من از بین پیشنهاداتی که می‌گیرم نقشی را انتخاب می‌کنم. طی این سال‌ها هم تقریبا سالی یک کار را داشتم، اما شاید هیچکدام به اندازه نقشی که در سریال «ماه و پلنگ» داشتم دیده نشد. کلا هیچوقت بیکار نبوده ام، اگر در تلویزیون یا سینما کاری نداشتم، حتما در تئاتر مشغول بودم و اتفاقا بازی روی صحنه تئاتر برایم بسیار لذت بخش است. چون فکر می‌کنم بازی در تئاتر استخوان بندی بازیگر را سفت می‌کند.
اتفاقا خیلی از مواقع از سوی منتقدان و مخاطبان می‌شنویم مثلا وقتی فلان بازیگر تئاتر در سینما یا تلویزیون بازی می‌کند ارزش خود را پایین آورده و این را نشانه ضعف می‌دانند. دلیل آن را هم به تفاوت مدیوم‌ها و لوازم آن می‌دانند، آیا شما هم به این تمایز معتقد هستید؟
نحوه بازیگری در مدیوم‌های مختلف برای بازیگر متفاوت است و این تفاوت به خود مدیوم‌ها برمی گردد. ابعاد تصویری که مخاطب در هر کدام از این مدیوم‌ها می‌بینید متفاوت است و بنابراین بازیگر نسبت به اینکه در کدام مدیوم بازی می‌کند باید بازی اش را درونی یا اغراق آمیز کند. مثلا در تئاتر اغراق شده بازی می‌کنی، در تلویزیون نرمال و در سینما کوچک و زیرپوستی. در واقع این تفاوت به اندازه بازی برمی گردد، نه به شکل و جنس بازی.
تفاوت دیگری این سه مدیوم، طیف مخاطبانش است. مسلما میزان و جنس مخاطبان تلویزیون را نمی‌توان با مخاطبان تئاتر مقایسه کرد. نمی‌دانم چرا در کشور ما بازیگران را بر اساس این سه مدیوم تقسیم می‌کنند! فلانی بازیگر تلویزیون است، فلانی بازیگر تئاتر! واقعا اینطور نیست. بازیگر کسی است که حرفه اش بازیگری است.
در سینمای جهان می‌بینیم که یک سوپراستار هالیوودی تیزر بازی می‌کند، کلیپ هم بازی می‌کند و هیچ خط کشی‌ای برایش نمی‌کنند. چون در ذهن مخاطبانش، این مدیوم‌ها به شکل بالاتر و پایین‌تر تقسیم بندی نشده اند. شان بازیگر به توان و استعدادش است، نه مدیومی که در آن بازی می‌کند.
منبع: جام جم آنلاین
انتهای پیام/