به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، قرآن کریم مشتمل بر معانی دقیق، تعالیم و حکمت‌هایی والا درباره حقیقت خلقت و اسرار هستی است که عمده مردم در عصر رسالت از درک آن ناتوان بودند. از این رو پیامبر اکرم (ص) و پس از ایشان مفسران به تبیین و شرح جزئیات آیات قرآن کریم می‌پرداختند. ما نیز با هدف آشنایی بیشتر با آیات الهی، هر روز به چند آیه از کلام الله با استناد به تفاسیر معتبر مفسران قرآن کریم می‌پردازیم.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
فَسَتَذْکُرُونَ مَا أَقُولُ لَکُمْ ۚ وَأُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ
و بزودی آنچه را به شما می‌گویم به خاطر خواهید آورد! من کار خود را به خدا واگذارم که خداوند نسبت به بندگانش بیناست!»
فایل صوتی تلاوت آیه ۴۴ سوره غافر
«تفویض»، واگذار کردن کار‌ها به خداست و این حالت بالاتر از توکّل است. چون در وکالت، موکّل می‌تواند بر کار وکیل نظارت کند، ولی در تفویض همه‌ی کار‌ها را به خدا می‌سپاریم. البتّه تفویض و سپردن کار‌ها به خدا که شعار مؤمن آل فرعون بود، بعد از بکار بردن تمام تلاش خود در راه نجات موسی از قتل و بیدار کردن و هشدار دادن و تبلیغ کردن بود. این گونه تفویض است که انواع حمایت‌های الهی را به دنبال دارد. «فَوَقاهُ اللّهُ»
درباره اهمیت واگذارى کار خویش به خدا، و توکل بر پروردگار، همین بس که در حدیثى از امیرمؤمنان على (ع) آمده است: أَلاِیمانُ لَهُ أَرْکانٌ أَرْبَعَةٌ التَّوَکُّلُ عَلَى اللّهِ وَ تَفْوِیضُ الْاَمْرِ إِلَى اللّهِ وَ الرِّضا بِقَضاءِ اللّهِ وَ التَّسْلِیْمُ لِأَمْرِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ: «ایمان چهار رکن دارد: توکل بر خدا، واگذارى کار خویش به او، و راضى بودن به قضاى الهى، و تسلیم در برابر فرمان خداوند».
امام صادق (ع) فرمود: الْمُفَوِّضُ أَمْرَهُ إِلَى اللّهِ فِی راحَةِ الْاَبَدِ، وَ الْعَیْشُ الدّائِمُ الرَّغَدُ، وَ الْمُفَوِّضُ حَقّاً هُوَ الْعالِی عَنْ کُلِّ هِمَّة دُونَ اللّهِ: «کسى که کار خود را به خدا واگذارد، در راحت ابدى و زندگى جاودانه پر برکت است، و کسى که حقیقتاً کار خود را به خدا واگذارد، برتر از آن است که به غیر او بیندیشد».
بیشتر بخوانید
«تفویض» چنان که «راغب» در «مفردات» مى گوید: به معنى «رد کردن» است، بنابر این، «تفویض امر به خدا» به معنى واگذار نمودن کار خویش به او است، نه به این معنى که انسان دست از تلاش و کوشش بردارد، که این به طور مسلم تحریفى است در معنى «تفویض»، بلکه به این معنى است که نهایت کوشش و تلاش و جهاد را به کار گیرد، و هنگامى که در برابر موانع سخت قرار گرفت، وحشت نکند، دست پاچه نشود، و دلسرد نگردد، بلکه کار خود را به خدا واگذارد، و با عزمى راسخ به جهاد و تلاش ادامه دهد.
«تفویض» گر چه از نظر مفهوم، با «توکل» شباهت زیادى دارد، ولى مرحله اى برتر از آن است، چرا که «حقیقت توکل» خدا را وکیل خویش دانستن است، ولى «تفویض» مفهومش واگذارى مطلق به او است، زیرا بسیار مى شود که انسان وکیلى انتخاب مى کند ولى به نظارت خویش نیز ادامه مى دهد، اما در مقام تفویض هیچ نظرى از خود ندارد.
۱- مبلّغ باید امیدوار باشد و آینده را روشن ببیند. «فَسَتَذْکُرُونَ»
۲- در تبلیغ، گاهی باید تهدید کرد. «فَسَتَذْکُرُونَ ما أَقُولُ لَکُمْ» (در آینده با قهر الهی از غفلت بیرون خواهید آمد).
۳- مبلّغ باید به اهداف خود یقین داشته باشد. «فَسَتَذْکُرُونَ ما أَقُولُ لَکُمْ»
۴- در برابر تهدید‌ها وتوطئه‌ها «مَکَرُوا» باید به خدا پناه برد. «أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللّهِ»
۵-مبلغ باید تکیه گاه معنوی داشته باشد. «أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللّهِ»
۶- کار‌ها را به کسی بسپاریم که به حال ما آگاهی کامل داشته باشد. «بَصِیرٌ بِالْعِبادِ»
۷- توکّل بر خداوند و تفویض کار‌ها به او، پاسخ سریع الهی را به دنبال دارد.«فَوَقاهُ اللّهُ»
۸-اگر خداوند اراده کند، یک نفر مؤمن را در میان یک رژیم فاسد و حیله گر حفظ و یاری می‌کند. «فَوَقاهُ اللّهُ»
انتهای پیام/