مهدی رضایی، نویسنده و مدرس داستان نویسی در گفت و گو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،درباره داستان‌هایی که به زبان محاوره نوشته و منتشر می‌شود، گفت: هر متنی می‌تواند داستانی را روایت کند، اما نمی‌تواند داستانی حرفهای و درست باشد اینگونه نوشته‌ها را نمی‌توان داستان نامید، چون اصول اولیه نگارش در آن‌ها رعایت نشده است.
بیشتر بخوانید
او افزود:همیشه به هنرجویانم می‌گویم نثر لباس شماست اگر بهترین مفهوم را هم در داستانتان بگنجانید، اما نثر خوبی نداشته باشد آن نوشته داستان نخواهد بود در دیالوگ‌های داستان‌ها می‌توان از محاوره نویسی استفاده کرد، اما به داستانی که به شکل روایت نوشته می‌شود داستان حرفهای نمی‌گویند اینگونه داستان‌ها ناآگاهی صاحب اثر را از اصول نگارش نشان می‌دهد.
این مدرس داستان نویسی ادامه داد: داوران جوایز ادبی داستان‌های نوشته شده به زبان محاوره را مطالعه نمی‌کنند، چون با مطالعه صفحه نخست اثر به ناآگاهی نویسنده آن از اصول نگارش پی می‌برند آگاهی از اصول نگارش ابتدایی‌ترین مسئله در داستان نویسی است که نویسنده باید آن را بداند.
رضایی بیان کرد:همه می‌توانند بنویسند، اما تمام آن‌هایی که می‌نویسند، نویسنده نیستند، تعداد نویسندگان واقعی کم است و در داستان نویسی با دلنوشته‌هایی مواجه هستیم که در آن اتفاقات زیادی رخ می‌دهد این داستان‌ها احساسات مخاطب را بر می انگیزد. مخاطبان امروز به جای استقبال از نویسندگانی که حرفی برای گفتن دارند از آثار کسانی استقبال می‌کنند که حرفی برای گفتن در کتاب هایشان ندارند به دلیل اینکه باید در آثار نویسنده واقعی کنکاش کرد از این رو به سراغ آثاری می‌روند که نثر‌هایی پوچ، ساده و احساسی دارند.
او تصریح کرد: مخاطب امروز به سمت ساده انگاری در تمام حوزه‌ها رفته است در حوزه سینما هم سراغ فیلم‌های کمدی و سطحی می‌رود ممکن است قاعده کمدی در برخی از این آثار خوب اجرا شود یا اینکه در آن حرفهای زشت و اوریتیک بیان شود، فاصله گرفتن مردم از آثار سطحی و ساده انگاری به فرهنگسازی نیاز دارد اما با یک جامعه متلاشی روبه رو هستیم که در هیچ حوزه‌ای برای آن فرهنگسازی نمی‌شود.
رضایی تصریح کرد:بی حوصلگی که در جامعه ما دیده می‌شود روی نویسندگان ما تاثیر گذاشته است درنتیجه آن‌ها هم بی حوصله شده اند. برخی افراد هم با قصد خودنمایی و رسیدن به شهرت می‌نویسند برای اینکه اثرشان مخاطب داشته باشد و درباره مسائلی می‌نویسند که مخاطب روی آن حساس است برای از بین رفتن ساده انگاری در داستان هایمان باید هم آگاهی مخاطب افزایش یابد هم نویسندگان ما سطحشان را ارتقا دهند اما متاسفانه در این راه حرکتی انجام نمی‌شود.
این نویسنده اظهار کرد: آثار کسانی که حرفی برای گفتن دارند سانسور می‌شود و به کار‌های پوچ و تهی مجوز انتشار می‌دهند چرا به آثاری که تفکر دارند وجامعه را به سمت پیشرفت سوق می‌دهند مجوز انتشار نمی‌دهند و به آثاری مجوز می‌دهند که مخاطب را در پوچی غرق می‌کند حرفهای زیادی در این باره زده می‌شود، اما کسی به این حرف‌ها گوش نمی‌دهد و با این وضعیت به جایی نمی‌رسیم.
انتهای پیام/