به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، بیشتر ما رازی را با کشف مشهورش، یعنی «الکل» می‌شناسیم؛ ماده‌ای راهبردی و مهم در علم پزشکی که این روزها، در ایام شیوع کرونا، قدرش بیشتر دانسته می‌شود. با این‌حال، رازی را باید فراتر از یک شیمی‌دان بدانیم. او از دوران جوانی، شاخه‌های مختلف هنر، صنعت و دانش را آزمود؛ ابتدا به فراگیری موسیقی رو آورد و در نواختن عود توانایی ویژه‌ای یافت؛ بعد‌ها به آموختن زرگری پرداخت و در همین مرحله بود که به کیمیاگری علاقه‌مند شد و از طریق آن، فضای دانش شیمی را تجربه کرد و در پی یک اتفاق، هوادار علم پزشکی شد و در اندک زمانی، توانست دانش شیمی را در طب، به خدمت بگیرد. رازی در تحقیقات مربوط به علوم تجربی، استعدادی ذاتی داشت؛ او همین توانایی را در مشاهده و ثبت علایم بیماری‌های مختلف به کار گرفت و برای نخستین بار در تاریخ پزشکی، شرح حال بیمار و بیماری را با روشی علمی در آثار خود ثبت کرد.
رازی با همین دقت و توانایی، برای نخستین‌بار توانست تفاوت سرخک و سرخچه را تشخیص دهد و حتی دارویی برای ترمیم نزدیک‌بینی چشم بیابد که هنوز ترکیبات آن برای اهالی طب، مجهول است؛ چراکه نام گیاهان و مواد مورداستفاده توسط رازی، در گذر زمان تغییر کرده است و قابل‌فهم نیست. افزون بر این‌ها، دانشمند نامدار ایران، علاقه وافری به علوم انسانی داشت و در فلسفه و حکمت نیز، صاحب‌نظر بود؛ آن‌گونه که گاه اعتقادات فلسفی‌اش دردسرساز می‌شد و او را آواره کوه و بیابان می‌کرد. محمد بن زکریای رازی، به احتمال زیاد، روز ۹ آبان سال ۳۰۴ هـ. ش در شهر ری درگذشت. متأسفانه نشانی از آرامگاه وی در دست نیست.
منبع: خراسان
انتهای پیام/