به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، با جستجو در لابلای اخبار ورزشی می‌توان به استثنا‌هایی برخورد که با بهره‌مندی از توانایی‌های بالا دست به کار‌های بزرگی زده‌اند. این موضوع در بین معلولان بیشتر دیده می‌شود که با اراده فوق‌العاده محدودیت‌ها را کنار زده و با ممارست زیاد موفقیت‌های بزرگی را برای خود و جامعه رقم می‌زنند.
سینا سلمان پور از جمله افرادی است که در عین جوانی و با وجود معلولیت، به جای گوشه‌گیری و بی تحرکی، وارد جامعه شده و در ورزش کار‌های بزرگی انجام داده که مهمترین آن را باید کسب درجه داوری کوراش و قضاوت در مسابقات بین‌المللی به عنوان اولین داور معلول کوراش جهان نامید.
به همین خاطربا وی گفت‌وگویی انجام داده ایم.
با پرتاب کلاب وارد ورزش شدم
سینا سلمان پور هستم، در تاریخ ۱۷ مهرماه ۱۳۷۳ در پایتخت متولد و موفق شدم از دانشگاه تهران مدرک کارشناسی MBA بگیریم. در ۱۶ سالگی به ورزش روی آورده و با پرتاب کلاب کار خود را آغاز کردم، یکسال بعد عنوان قهرمانی کشور را کسب کرده و همان سال به اردوی تیم ملی جهت حضور در بازی‌های پاراآسیایی اینچئون دعوت شدم.
ورود به کوراش
در رشته دوومیدانی فراز و نشیب‌های زیادی داشتم، سال ۲۰۱۴ به عنوان کادر اجرایی مسابقات کوراش، به رقابت‌های ساحلی تایلند اعزام شدم. در جریان این رقابت‌ها مورد توجه «شیخ احمد» رئیس شورای المپیک آسیا قرار گرفته و جلساتی را با ایشان داشتم و پس از آن به صورت مستقیم به مسابقات داخل سالن ترکمنستان ۲۰۱۷ دعوت شدم.
اتفاقات فوق مسیر جدیدی را برای ادامه فعالیت در ورزش پیش روی من قرارداد. توانایی رشد و پیشرفت در این راه را در خود می‌دیدم و به همین دلیل وارد ورزش کوراش شدم. در چند تورنمنت بعدی هم تجربیات خوبی در کادر اجرایی کسب کردم. تجربه حضور در مسابقات جهانی کوراش (لرستان) و بازی‌های داخل سالن ترکمنستان نیز واقعاً عالی بود.
خاطره‌ای جالب
نکته‌ای که برای من خیلی جالب بود، فضای باز و عالی بخش بین‌الملل برای رشد و پیشرفت افراد مانند من است، در مسابقات ساحلی آسیا انعکاس حضور من به عنوان فردی که روی ویلچر در کادر اجرایی کار‌های زیادی انجام می‌دهد، در مجله OCA بازتاب خوبی در دنیا داشت. همین موضوع هم باعث شد تا در بازی‌های ۲۰۱۷ داخل سالن یک ماشین شخصی در اختیار من گذاشتند و فردی که کمک من باشد.
مسئولیت جدید
از سوی رئیس انجمن کوراش ایران به عنوان رئیس کمیسیون جانبازان و معلولان این انجمن منصوب و فعالیت خود را در این زمینه آغاز کردم و امیدوارم بتوانم در این بخش برنامه‌های خوبی را به اجرا بگذارم.
ورود به داوری
در ادامه کار به ورود در بخش داوری و قضاوت تشویق شدم. البته که کار سختی بود. باید اول خودم به این باور می‌رسیدم که می‌توانم قضاوت کنم، دوم اینکه ورزشکار و مربی به این باور برسند که یک معلول در حال قضاوت است. اما با تلاش افرادی، چون نصیری نژاد و مینوکده دوره‌های داوری را با موفقیت گذرانده و برای اولین بار بهمن ماه ۱۳۹۸ با ویلچر داوری کردم و بازخورد بسیار خوبی داشت.
رسیدن به مدارج بالاتر
هدف من در ادامه این است که در کنار حضور در بخش اجرایی مسابقات داخلی و بین‌المللی کوراش، بخش داوری را نیز پیگیری کرده به مدارج بالاتری برسم تا جایگاه بهتری داشته باشم. می‌خواهم ثابت کنم که می‌توان با تلاش، پشتکار و توکل به خدا اثرگذار بود. اگر اجازه ندهیم ذهن ما به سمت محدودیت برود، مراتب بالاتر را خواهیم دید. همیشه یک موضوع آزارم می‌داد، چطور من که زندگی سخت‌تری داشته‌ام، توانایی کمتری داشته باشم؟
امکانات و توجه
معتقدم اگر معلولان مورد توجه قرار گیرند، امکانات لازم در اختیارشان باشند و البته خودشان به خودباوری لازم برسند، می‌توانند کار‌های بزرگ انجام دهند. امیدوارم روزی برسد که معلولان بتوانند در همه بخش‌های ورزش از جمله کادر اجرایی، برگزاری و داوری حضور داشته باشند.
قانون مهم برای معلولان
شنیدم قرار است قانونی تصویب شود که هر فدراسیونی باید یک معلول را به عنوان مسئول بخش معلولان انتخاب کند؛ که در صورت تصویب، این یک پیروزی بزرگ برای ماست و می‌تواند گام مهمی در جهت اثر بخشی این عزیزان باشد.
سخن پایانی
در این مسیر سخت و طولانی که به نظرم تازه اول راه هستم، کمک‌های زیادی داشتم. مهمترین آن حمایت‌های پدر و مادرم بود و همیشه و در سخت‌ترین روز‌ها کنار بودند. دستشان را می‌بوسم که اجازه ندادند خودم را ببازم و من را به سمت تلاش و پیشرفت سوق دادند. البته تلاش‌های نصیری نژاد قابل تقدیر است که بنده را حمایت کرد. ایشان همیشه به اندازه یک فرد سالم از من انتظار داشتند و همین سخت‌گیری‌ها باعث شد که به خوبی ساخته شوم. همچنین باید تشکر کنم از استاد مینوکده که در بخش داوری خیلی به من کمک کرد.
منبع: مهر
انتهای پیام/