به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، وقتی امیر عابدزاده در راه‌آهن، آن‌گونه که باید موفق نبود، همه تصور می‌کردند او آینده‌ای درون دروازه ندارد. او، اما به این حرف‌ها گوش نداد و به جای آن‌که وقتش را صرف «ناامیدی» کند برای «امید» جنگید. امیر با تمام سختی‌های دوری از ایران و خانواده، راهی باشگاه «باریرنسه» پرتغال شد. یک فصل در این باشگاه دسته‌یکی بازی کرد. درخشش در آنجا، یک دریچه بزرگ به سمت روشنایی برایش باز کرد.
باشگاه ماریتیمو که از گذشته تجربه خوبی از کار با گلر‌های ایرانی نداشت، به امیر پیشنهاد داد. عابدزاده جوان هم سال۲۰۱۷ راهی این باشگاه شد. او کار را با نیمکت‌نشینی آغاز کرد، نیمکت‌نشینی، اما با تلاش. تلاش و تلاش برای رسیدن به شماره یک. امیر از سال گذشته موفق شد جای پای خود را در ماریتیمو سفت کند. عملکرد فوق‌العاده او در بازی‌های این تیم، باشگاه را به این نتیجه رساند که امیر را گلر شماره یک کند. امسال هر چند او به دروازه دور یا نزدیک شد، اما دوشنبه شب، برابر بنفیکا درون دروازه ایستاد و شبی را رقم زد که شاید تا سال‌ها در یاد خودش و هواداران ماریتیمو بماند.
عابدزاده در ۱۰دقیقه نخست مسابقه چهار سیو داشت که دو مورد آن به شکلی استثنایی و با پا رقم خورد و باعث شد ماریتیمو در بازی باقی بماند. چند دقیقه بعد او با پاس دقیق و تماشایی‌اش زمینه‌ساز گلی شد که البته آفساید بود. درخشش امیر در ادامه دقایق مسابقه نیز ادامه داشت و او توانست در مجموع ۷ مهار را به ثبت برساند.
نکته جالب و عجیبش این که شش مورد از این مهار‌ها درون محوطه جریمه انجام شد. برای آن‌که بدانیم امیر چه کار فوق‌العاده‌ای انجام داده، باید این مطلب را عنوان کرد که کارلوس وینیسیوس و پیتزی، دو مهاجم اصلی بنفیکا روی هم شش گل بیشتر از تمام تیم ماریتیمو زده بودند. درخشش عابدزاده حتی ممکن است باعث شود بنفیکا در پایان فصل به قهرمانی در لیگ پرتغال نرسد.
عملکرد امیر به قدری خوب بود که در پایان به عنوان بهترین بازیکن زمین انتخاب شد. همچنین کارشناسان و روزنامه‌ها به او نمره بالای ۷/۸ را دادند. علاوه بر این، امیر توانست رکوردی فوق‌العاده برای تیمش به ثبت برساند. با کلین‌شیت در بازی دوشنبه شب، ماریتیمو توانست بعد از ۱۹سال و ۷ماه مقابل بنفیکا کلین‌شیت کند. آخرین باری که ماریتیمو این رکورد را به دست آورد، هدایتش بر عهده نلو وینگادا بود و در همان زمان ژوزه مورینیو هم روی نیمکت بنفیکا می‌نشست.
درخشش خیره‌کننده امیر عابدزاده در بازی ماریتیمو و بنفیکا، خاطره سوپر واکنش‌های احمدرضا عابدزاده را در ذهن‌ها زنده کرد. آن مهار عجیب و غریب در بازی با آمریکا در جام‌جهانی۹۸، آن مهار یک‌دستی در بازی با استرالیا و همه سیو‌های سرنوشت‌سازش در همان بازی، رقص پرچم ایران روی دستان عابدزاده وقتی ایران پس از ۲۰ سال به جام‌جهانی صعود کرد و حتی کمی عقب‌تر، زمانی که تیم‌ملی با درخشش عابدزاده قهرمان بازی‌های آسیایی۱۹۹۰ پکن شد. امیر حالا دارد جای خالی احمدرضا و آن خنده‌های شیرینش را برای فوتبال ایران پر می‌کند.
اما نسخه پیشرفت امیر چه بود؟ او که در فوتبال اروپا رشد کرده، اخلاقی فوق‌العاده حرفه‌ای دارد. امیر جزو بازیکنانی است که همواره از فضای حاشیه و جنجال فاصله گرفته. او حتی یک لکه سیاه در زندگی‌اش ندارد. آرام، بی سر و صدا و به دور از جنجال کار خود را می‌کند. در دوران کرونا، او این نسخه را برای خودش پیچید و مقابل بنفیکا آنطور خوش درخشید: «فقط تمرین کردم و تمرین. هرکس درباره کرونا از من می‌پرسید می‌گفتم در این‌باره حرف نمی‌زنم. حتی دوست نداشتم درباره‌اش فکر کنم چه رسد به این‌که حرف بزنم. برای همین تمرکزم را روی کارم گذاشتم و جلو رفتم.
منبع: جام جم
انتهای پیام/