به گزارش حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، منا شکرریز مسئول روابط عمومی انجمن ادبی هنری وَنداد درباره دغدغه اصلی مرحوم راهب گفت: خود ادبیات بزرگترین دغدغه علیرضا راهب بود، آموزگاری و شاگردی ادبیات، کلمه و شعر برای او همان ابزار زبانی بود که از یوهان ویتگنشتاین، فیلسوف اتریشی به عاریت برده بود، ما این نوع برخورد ابزار زبان را هم در استعاره‌های شعری اش می‌بینیم که ملهم از صنعات ادبی، پر از کنایه و ابهام‌های اعتراضی و پر از تفکرات و نظریه‌ها و دغدغه‌های انسان معاصر است.
رسیدن به معنای ناب و اصیل بود؛ او از حضورش در این جهان سعی کرد، به هر کلمه و شعری جدای مفهوم و تصویر رایج، معنای ذهنی فلسفی انسان معاصر را در تمامی قالب‌های شعری اش ببخشد. راهب، بار‌ها و بار‌ها از معنای ناب در درون ساختار زبان صحبت کرد، از این که علاقمندان شعر را به استفاده از معنا برای فهم هر شعری دعوت کرد و برای این کار حتما باید نظریه و دیالکتیک نظری- فلسفی آن را استخراج کنند.
بیشتر بخوانید
او همچنین درباره دلیل تاسیس ونداد توسط علیرضا راهب ادامه داد: ونداد در واقع ماحصل و برآیند سال‌ها فعالیت در عرصه ادبیات خاصه شعر بود، در واقع ادامه همان روند و دغدغه اصلی شعر بود، ایجاد فضای سالم برای بیان صدا‌های متفاوت و در عین حال پیشرو. خود علیرضا راهب، ایده پرداز بسیار قوی در قوام بخشیدن به ساختار‌های اداری و مدرن بود. این امکان را هیچ وقت در مناسبات فضا‌های دولتی یا نیمه دولتی پیدا نکرد، او معتقد بود در این فضا‌ها دغدغه اصلی ادبیات یا شعر نیست، بلکه چیزی فراتر و اهدافی ایدئولوژیک در آن هاست، در صورتی که ما هم در شعر‌های او و هم در گفت وگوهایش دغدغه خود ادبیات و شعر را می‌بینیم. باز بر می‌گردیم به همان سوال اول در واقع به وجود آمدن ونداد، توسط علیرضا راهب و همایون حسینیان که از موسسان ونداد هستند، فضای جدیدی را در حوزه ادبیات به وجود آورد. به بیان دیگر از اولین گروه‌های پیشرویی بود که شعر را بعداز دهه‌ها به کافه‌ها برگرداند و در این کار موفقیت‌های زیادی کسب کرد و مخاطبان زیادی در این فضا توانستند رشد کنند. به نوعی آن علاقه ضمنی و باطنی علیرضا، آموزگاری و شاگردی را می‌بینیم، هم یاد می‌داد و هم یاد می‌گرفت.
شکرریز همچنین درباره هدف و روند ادامه کار انجمن ادبی هنری ونداد افزود: اهداف اصلی ونداد همان اهداف گذشته است، متاسفانه فقدان علیرضا راهب در این روز‌ها هنوز فرصتی باقی نگذاشته که اعضا بتوانند کنار هم باشند و در این زمینه تصمیم بگیرند. ما به شدت درگیر بیماری و سفر ابدی، مراسم و برنامه‌های جاری مرحوم راهب هستیم، صحبت‌های مقدماتی به بعد از همه اتفاقات اخیر موکول شده، ولی همدلی و در کنار هم بودن اعضا و ادامه تفکرات راهب سرفصل صحبت‌های جمع مشورتی است. در آینده نزدیک نیز در این باره اطلاع رسانی خواهیم کرد و از نحوه ادامه راه ونداد صحبت خواهیم کرد. به طبع نبود علیرضا راهب، ضایعه بزرگی هم برای گروه ونداد و دوستانش و هم ضایعه بزرگی برای جامعه ادبی کشور است. مسلما کسی جای مرحوم راهب را در حوزه ادبیات پر نخواهد کرد، اما در گروه ونداد دوستانی به پاکی خود راهب هستند، به قول مرحوم علیرضا راهب «من برادران و خواهرانی دارم که مثل آب زلال‌اند و من به این رفقا افتخار می‌کنم.»
مسلما سعی خواهد شد ونداد با خط و مشی‌های گذشته به کارش ادامه دهد و طبیعی است که از استراتژی‌های جدیدی استفاده کند. در آینده نزدیک این مسیر با مشورت جمع و گروه ونداد و مدیریت جدید راهکار‌ها و ادامه مسیر تبیین خواهد شد.
علیرضا راهب، شاعر تجربه‌گرا و موسس انجمن ادبی هنری وَنداد، متولد دی ماه ۱۳۴۶ در تهران بود. او که حامی شاعران و نویسندگان جوان بود در سحرگاه پنجم تیرماه ۱۳۹۹ به دلیل ابتلا به کرونا در بیمارستان آتیه تهران در گذشت. از راهب دو مجموعه شعر، با نام‌های «دو استکان عرق چهل گیاه» که شامل ۴۴ شعر به انتخاب گروس عبدالملکیان شاعر که نشر چشمه آن را چاپ کرده است. انتشارات نیماژ، «عشق پاره‌وقت»، کتاب دوم اشعار سپید راهب را در سال ۱۳۹۳ چاپ کرده است.
مرحوم راهب، در کتاب «عشق پاره وقت»، مرگ را این گونه توصیف می‌کند:
«مرگ مى تواند ادامه آواز من باشد
که سالیان
کنار آتش چوپان‌ها
بر لب البرز گرم مى شود…
نترس
بومیان مى گویند.
درختى که تبر نخورد
ثمرش تلخ مى شود!
شراب و دشنه بیاور
برقص
فردا شاید آخرین پرچم زمین
رقص گل هاى پیراهنت باشد
که گرده مى پراکند در باد»
انتهای پیام/