به گزارش خبرنگار دفاعی امنیتی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، رژیم بعثی عراق به دنبال تصرف مجدد شهر مهران در اردیبهشت سال ۶۵ سرمست از این پیروزی تبلیغات وسیعی را در رسانه‌ها به راه انداخت و اشغال مهران را برابر و هم‌سنگ سقوط ناحیه فاو دانسته و حتی به منظور بهره برداری تبلیغاتی و تأثیر روانی آن بر رزمندگان و عامه مردم دو کشور، شرط تخلیه شهر «مهران» را خروج نیروهای ایرانی از شبه جزیره «فاو» دانست.
پس از تصرف فاو در عملیات والفجر ۸، موازنه سیاسی ـ نظامی به نفع جمهوری اسلامی تغییر کرد، ارتش عراق با انتخاب شیوه‌ای جدید درصدد برآمد از لاک دفاعی بیرون آمده شیوه هجومی اتخاذ کند.
در متن‌های مربوط به این عملیات در مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، شرایط این مقطع را چنین تحلیل شده است که در آن شرایط غرب به دنبال فتح فاو و درهم شکسته شدن دیواره دفاعی عراق و صدمات بسیاری که با اجرای عملیات والفجر ۸ بر ارتش عراق وارد شد از پیروزی جمهوری اسلامی در جنگ احساس خطر کرد، لذا برای جلوگیری از استمرار این وضعیت و گسترش احتمالی پیروزی‌های ایران، فشار‌های جدیدی را در دو میدان جنگ و اقتصاد، با هدف به استیصال کشانیدن جمهوری اسلامی در دستور کار خود و رژیم عراق قرار داد.
این فشار‌های همه‌جانبه عمدتاً به منظور تحت‌الشعاع قرار دادن فتح فاو و ممانعت از تداوم برتری موقعیت ایران بود. در این میان رهبری انقلاب در اوج پیروزی‌های حاصل از فتح فاو و قبل از تهاجمات زمینی دشمن، اقدام به بسیج همگانی مردم کرد. این اقدام فرماندهی کل‌قوا که در آن هنگام برای بسیاری از افراد غیرمنتظره بود در واقع مقدمات پیشگیری‌های لازم را فراهم ساخت؛ لذا هنگامی که ارتش عراق سلسله عملیات دفاع متحرک را آغاز کرد آمادگی‌های قبلی اعم از حضور نیروهای مردمی و تهیه امکانات، نقشی مؤثر در وارد ساختن ضربات اساسی بر پیکر ارتش و رژیم عراق داشت.
در آخرین مرحله از این سلسله تهاجمات، عراق در تاریخ ۲۷ تیرماه سال ۶۵ در منطقه مهران دست به حمله زد و این شهر و حومه آن و برخی ارتفاعات منطقه را تصرف کرد. در این زمان لشکر ۸۴ خرم‌آباد (ارتش) و تیپ ۴ لشکر ۲۱ حمزه (ارتش) با ۶ گردان پیاده و ۲ گردان زرهی، پدافند این منطقه را به عهده داشتند.
ساعت ۱ بامداد ۲۷ اردیبهشت‌ماه سال ۶۵ دشمن هجوم خود را با اجرای آتش‌تهیه سنگین از ۲ محور آغاز کرد. در محور اول با تیپ‌های ۴۱۷ پیاده و ۷۰ زرهی در حالی که تیپ ۴۴۳ پیاده را به عنوان احتیاط در اختیار داشت، از سمت ارتفاعات قلاویزان در شیار میگ‌سوخته ـ محل خاکریز خودی ـ وارد عمل شد و پس از تصرف خاکریز، از محور بهین‌بهروزان به حرکت خود ادامه داد و از جاده مهران ـ هرمزآباد به سمت دهلران و سپس شهرک ملک‌شاهی و جاده آسفالته کمربندی، مهران را تصرف کرد.
در محور دوم از منطقه نمه‌کلان‌بو و ارتفاعات ۲۷۰ با هدف تصرف مهران و ارتفاعات نمه‌کلان‌بو، کله‌قندی، تنگه کنجانچم و جاده آسفالته مهران ـ ایلام با تیپ ۹۲ پیاده و تیپ ۶۰۶ پیاده و تیپ ۵۹ مختلط حمله را آغاز کرد و به دلیل عدم مقاومت نیروهای پدافند خودی به سرعت پیشروی کرد. در این محور پس از تصرف خط خودی، با تیپ ۵۹ مختلط به سمت تنگه کنجانچم حرکت کرد. از سوی دیگر تپه‌های رضا‌آباد و دراجی را اشغال و در ادامه عملیات ارتفاعات ۳۱۰، ۳۰۷، ۳۳۰ و تپه‌های غلامی و باغ کشاورزی را تصرف کرد.
هجوم دشمن به مهران نقطه اوج استراتژی دفاع متحرک عراق بود و عراق با موفقیتی که در این مرحله به دست آورد جرأت یافت اتخاذ استراتژی جدیدی موسوم به "دفاع متحرک" را اعلام کند. رژیم عراق در تبلیغات خود اعلام می‌کرد که تنها در مقابل عقب‌نشینی قوای ایران از مناطق عراق، به ویژه فاو، مهران را پس خواهد داد! در طول مدت اجرای استراتژی دفاع متحرک عراق، ده‌ها هزار تن از نیروهای دشمن کشته یا زخمی یا اسیر شدند و ارتش عراق چندین هواپیما، ۲۷ هلی‌کوپتر و ۱۷۰ تانک و نفربر را از دست داد.
ضرورت اجرای عملیات کربلای ۱
پس از اشغال مهران برخی شواهد نشان‌دهنده این بود که دشمن از حملات زمینی خود دست بر نداشته و همچنان در محور‌هایی خود را آماده تک می‌نماید و احتمال داده می‌شد در صورتی که نیروهای خودی به دشمن مجال بدهند، قصر‌شیرین و سپس سومار نیز مانند مهران به تصرف عراق در خواهد آمد. در این صورت ادامه این روند آثار و تبعات سیاسی نظامی نامناسبی برای کشور داشت. همین ضرورت‌های سیاسی و نظامی برای اجرای عملیات بود که حتی امام خمینی مکرراً درباره مهران سؤال می‌کردند به طوری که دو بار به مسؤلان جنگ فرمودند: «پس مهران چه شد؟»
اهداف عملیات
باز پس‌گیری شهر مهران و سلسله ارتفاعات قلاویزان و دستیابی به مرز و تأمین کل منطقه.
موقعیت منطقه
منطقه عملیاتی از جنوب به ارتفاعات قلاویزان، از شمال به ارتفاعات نمه‌کلان کوچک، از غرب به امتداد غربی ارتفاعات قلاویزان و پاسگاه مرزی بهرام‌آباد و از شرق به جاده مهران ـ دهلران محدود می‌شد.
پس از اشغال مهران، دشمن استحکامات و موانع متعددی در این منطقه ایجاد کرد. در محور شمالی (جاده ایلام ـ مهران و باغ کشاورزی) موانع دشمن دارای هفت ردیف مین همراه با کانال و بیش از پنج ردیف سیم خاردار رشته‌ای بود. در محور میانی (حد فاصل رودخانه گاوی و جاده دهلران ـ مهران) به دلیل کوهستانی بودن منطقه، استحکامات نسبتاً ضعیف بود. دشمن در محور جنوبی (ارتفاعات قلاویزان) نیز سنگر‌های کمین و در بعضی شیار‌ها یک ردیف سیم خاردار و مین ایجاد کرد.
شناسایی
عناصر اطلاعات عملیات قرارگاه نجف با هماهنگی واحد اطلاعات یگان‌های عمل‌کننده، کار شناسایی را در سرتاسر خطوط دشمن آغاز کردند. اطلاعات به دست آمده نشان می‌داد که در مجموع خطوط دشمن در ۳ محور؛ محور شمالی (جاده ایلام ـ مهران و باغ کشاورزی)، محور وسط (حد فاصل رودخانه گاوی و جاده دهلران ـ مهران) و در محور جنوبی (مجموعه ارتفاعات قلاویزان) از ۳ نوع مختلف استحکامات و موانع برخوردار است. در محور شمالی به دلیل استحکامات قوی و موانع متعدد، ادامه شناسایی متوقف شد. دو محور میانی و جنوبی استحکامات ضعیف‌تر و موانع کمتری داشت. در مجموع واحد‌های شناسایی، اطلاعات نسبتاً خوبی از خطوط دشمن به دست آورده و شناسایی از اوضاع عمق نیروهای دشمن را نیز عناصر دیده‌بانی انجام دادند.
حفاظت، فریب و غافل‌گیری
پس از تصرف مهران به دست دشمن، لشکر دوم نیروی زمینی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی موسوم به قرارگاه نجف اشرف وارد منطقه شد و اقدامات عملی به منظور متوقف کردن قوای دشمن و برنامه‌ریزی برای آزادسازی مهران را شروع کرد.
پس از متوقف کردن پیشروی عراقی‌ها در ۳ تا ۵ کیلومتری جاده کمربندی مهران، نیروی زمینی سپاه برای پر کردن فاصله خط خودی با دشمن و آماده کردن زمینه اجرای عملیات، به قرارگاه نجف اشرف و یگان‌های تابعه ابلاغ کرد تا خاکریز خط‌مقدم خود را به طرف دشمن نزدیک کنند.
۱۵ خردادماه سال ۶۵ بود که با پیگیری‌های جانشین فرمانده نیروی زمینی سپاه (رحیم صفوی) اولین اقدام مؤثر برای احداث خاکریز نیروهای خودی بدون هیچ‌گونه درگیری با نیروهای عراق، به وسیله لشکر‌های ۲۵، ۲۷ و ۴۱ سپاه انجام شد. احداث خاکریز مزبور به طور پراکنده و نامنظم در شب‌های متوالی ادامه یافت به طوری که بعضی از خاکریز‌ها تا پشت سنگر کمین دشمن رسیده بود.
طرح احداث خاکریز که تا شب‌های قبل از عملیات به طول انجامید، یکی از عوامل فریب دشمن بود. علاوه بر این نیروهای خودی اقدامات فریبی را در محور‌های فاو، سومار و قصر‌شیرین به منظور غافلگیر کردن دشمن در محور مهران اجرا کردند. پس از آماده شدن زمینه اجرای عملیات در مهران، به نیروهای خودی در محور‌های یاد شده تأکید گردید که با چراغ روشن به طرف خطوط مقدم ستون‌کشی کنند و مکالمات بی‌سیمی را افزایش دهند. این طرح فریب نتیجه مناسبی داد که از جمله دلایل آن بمباران پادگان ابوذر در سر‌پل‌ذهاب و شادگان بود.
البته تا قبل از عملیات به دلیل وضعیت خاص زمین و دشمن، تصورات گوناگونی درباره امکان رعایت حفاظت در این منطقه وجود داشت که دلیل اصلی آن تسلط دشمن بر ارتفاعات سرکوب منطقه و در دید قرار داشتن عقبه‌های خودی بود. از سوی دیگر به طور محسوسی اخبار مربوط به عملیات در مهران پراکنده شده بود و به دلیل ضعف حفاظت، احتمال فاش شدن تک خودی زیاد بود. اما این وضعیت به دلیل وجود زمینه‌های غافل‌گیری و انجام طرح‌های فریب و مسدود بودن برخی کانال‌های اطلاعاتی، ضایعه‌ای برای عملیات ایجاد نکرد.
طرح مانور عملیات
شاید بتوان گفت مانور عملیات کربلای ۱ با توجه به محدودیت زمان در طراحی و تصمیم‌گیری و وضعیت خاص منطقه در طول جنگ از بهترین و موفق‌ترین مانور‌ها بوده است و پس از ساعت‌ها بحث و گفتگو درباره طرح مانور و راه‌کار‌های حمله به مواضع دشمن، سرانجام دو محور برای عملیات در نظر گرفته شد: ۱ ـ جاده ایلام‌ـ مهران و باغ کشاورزی ۲ ـ جاده دهلران‌ـ مهران و ارتفاعات قلاویزان به طرف شهر و غرب قلاویزان.
اجرای این طرح عملیات به بیش از ۳۰ گردان نیروی رزمی نیاز داشت، اما این توان آماده نبود. از سوی دیگر به تعویق انداختن عملیات، ضایعات دیگری در پی داشت لذا طرح مانور بر اساس ۳۰ گردان مورد توجه فرماندهان سپاه قرار گرفت. مدتی بعد در سمینار فرماندهان نظامی سپاه در باختران، مانور عملیات بار دیگر بررسی شد و فرمانده سپاه درباره تعجیل در اجرای عملیات گفت:
«امام تأکید دارند قضیه مهران به سرعت حل شود.»
در نهایت مقرر شد به دلیل کمبود نیرو و وجود استحکامات دشمن، محور باغ کشاورزی حذف و از محور قلاویزان و یال‌های آن تا رودخانه گاوی تلاش قوی‌تری انجام شود. سه مرحله برای تحقق اهداف عملیات در نظر گرفته شد: مرحله اول، تأمین ارتفاعات قلاویزان تا روستای امام‌زاده سیدحسن به عنوان مهم‌ترین فلش حمله که مورد تأکید فرماندهی کل بود. مرحله دوم، تأمین انتهای جبل حمرین تا شیار میگ سوخته و در امتداد آن تأمین روستای بهین بهروزان و هرمزآباد. مرحله سوم تصرف خاکریز والفجر ۳ که از روستای فرخ‌آباد تا زیر ارتفاعات ۲۲۳ قلاویزان امتداد داشت.
سازمان رزم رزمندگان ایرانی در عملیات کربلای ۱
مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس با ارائه گزارشی از توان و سازمان رزم رزمندگان ایرانی در این عملیات می‌نویسد که نیروی زمینی سپاه به عنوان فرماندهی عملیات در منطقه حضور داشت و قرارگاه نجف با شش لشکر، سه تیپ و یک گردان مستقل زرهی مأمور به آزادسازی شهر مهران بود.
یگان‌های قرارگاه نجف عبارت بودند از؛ لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) ۷ گردان پیاده ۱ گردان زرهی و ۱ گردان ادوات، لشکر ۱۷ علی‌بن ابی‌طالب (ع) ۳ گردان پیاده، ۱ گر زرهی و ۱ گردان ادوات، لشکر ۴۱ ثارالله (ع) ۶ گردان پیاده و ۱ گردان ادوات، لشکر ۲۵ کربلا ۴ گردان پیاده ۱ گردان زرهی و ۱ گردان ادوات، لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) ۳ گردان پیاده، ۱ گر زرهی و ۱ گردان ادوات، لشکر ۵ نصر ۳ گردان پیاده و ۱ گردان ادوات، تیپ ۲۱ امام رضا (ع) ۴ گردان پیاده و ۱ گردان ادوات، تیپ ۱۵ امام حسن (ع) ۲ گردان پیاده و ۱ گردان ادوات، تیپ ۶۶۲ بیت‌المقدس ۲ گردان پیاده و ۱ گردان ادوات و گردان مستقل ۳۸ زرهی ذوالفقار.
در مجموع سپاه با ۳۴ گردان پیاده، ۹ گروهان ادوات و ۴ گردان زرهی، عملیات کربلای ۱ را آغاز کرد.
پشتیبانی آتش این عملیات را گروه ۶۳ توپخانه خاتم و گردان ادوات قرارگاه نجف از نیروی زمینی سپاه و ۳ گردان توپخانه از نیروی زمینی ارتش به‌عهده داشتند. تیپ ۴۵ مهندسی جوادالائمه (ع) و لشکر مهندسی ۴۳ امام علی (ع) و ستاد جهاد نجف (که واحد‌های مهندسی جهاد تهران، فارس و ... را تحت امر داشت) نیز تلاش‌های مهندسی را عهده‌دار بودند. همچنین نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران با تعهد روزی ۱۰ سورتی پرواز به منظور بمباران مواضع دشمن و هوانیروز ارتش با ۲ تیم آتش و تخلیه مجروح، پشتیبانی هوایی عملیات را به عهده داشتند. علاوه بر این، تیپ ۴ لشکر ۲۱ حمزه که در خط پدافندی باغ کشاورزی مستقر بود موظف به اجرای آتش مستقیم و تظاهر به تک شد.
وضعیت دشمن
عراق پس از تصرف مهران، یگان‌های بیشتری در منطقه مستقر کرد. شهر مهران و اطراف آن تحت مسئولیت لشکر ۱۷ زرهی از سپاه دوم عراق بود که با تیپ‌های ۴۴۳، ۷۰۵، و ۴۲۵ پیاده از آن دفاع می‌کرد. علاوه بر این، تیپ‌های ۷۰ زرهی، ۵۹ مختلط و ۵۰۱ پیاده در احتیاط نزدیک و تیپ ۱ کماندویی کمی عقب‌تر در احتیاط قرار داشتند. در مجموع، دشمن تا قبل از عملیات کربلای ۱ دارای ۴۲ گردان پیاده و ۶ گردان زرهی در این منطقه بود.
شرح عملیات
۲۴ ساعت قبل از شروع عملیات ۲ گردان از لشکر ۱۷ علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) برای دور زدن ارتفاعات قلاویزان حرکت کردند. همزمان با انتقال نیرو و امکانات یگان‌های خودی به منطقه، طوفان نسبتاً شدیدی همراه با گرد و غبار سطح منطقه عملیات و عقبه‌های خودی را پوشاند.
از غروب روز دوشنبه ۹ تیرماه سال ۶۵ رزمندگان ایرانی از محورها و خط خودی به طرف دشمن حرکت کردند، حدود یک ساعت مانده به زمان شروع عملیات، نیروهای دشمن که به دلیل تردد روزانه رزمندگان حساس شده بودند، به طور گسترده‌ای اقدام به پرتاب گلوله‌های منور و شلیک سراسری تیربار کردند. در این وضعیت نیروهای خودی، تصور کردند عملیات لو رفته و دشمن هوشیار شده است. قرارگاه نجف را سکوت فرا گرفت، اما ساعتی بعد مشخص شد که این گونه نیست.
سرانجام حدود ساعت ۲۲:۳۰ همان روز این عملیات با اعلام رمز یا ابوالفضل العباس ادرکنی آغاز شد و رزمندگان ایرانی در بیشتر محورها خطوط دشمن را شکستند و به داخل مواضع آنها نفوذ کردند. اما در محور لشکر ۲۵ کربلا در ارتفاعات قلاویزان به دلیل وجود جاده‌ای در ارتفاعات و استحکامات و موانع بسیار که موجب تسلط دشمن بر این جاده شده بود، پیشروی با کندی روبه‌رو شد، اما پس از یک ساعت درگیری و حرکت خودروها، دستگاه‌های مهندسی و ادوات زرهی به صورت ستونی با چراغ روشن به طرف خط، نیروهای دشمن متزلزل شدند و بدون مقاومت قابل توجه، عقب‌نشینی کردند که در پی آن نیروهای پیاده به پیشروی ادامه دادند. تلاش نیروهای لشکر ۲۵ کربلا با توجه به مانور احاطه‌ای که روی جاده واقع بر ارتفاعات، تلفات بسیار سنگینی بر دشمن وارد کرد و آنها تا صبح توانستند به اهداف مورد نظر دست یابند.
از سوی دیگر، همزمان با شروع عملیات، تیپ ۴ زرهی لشکر ۲۱ حمزه ارتش با نیرو‌هایی از تیپ ۱۱۴ امیرالمومنین (ع) سپاه در محور باغ کشاورزی تظاهر به تک کردند و با اجرای آتش توپخانه و تیر مستقیم، دشمن را به خود مشغول کردند.
در محور لشکر ۱۷ علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) نیز نیرو‌ها در حالی به بالای ارتفاعات رسیدند و به دشمن مسلط شدند که دشمن متوجه حرکت آنها نشده بود و بسیاری از نیروهای عراقی برای فرار از محاصره، فرار کردند. در مجموع با توجه به وضعیت دشمن هنگام شکسته شدن خط و نفوذ سریع نیروهای خودی در مواضع آنها، به نظر می‌رسید دشمن غافلگیر شده بود. لشکر ۱۷ علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) پس از دور زدن ارتفاعات قلاویزان، با توجه به موفقیت لشکر ۲۵ کربلا، یک گردان نیروی دیگر را وارد عمل کرد، این یگان تا صبح محدوده مأموریت خود را تصرف و پاک‌سازی کرد و تعداد بسیاری از افراد دشمن را اسیر کرد. لشکر ۴۱ ثارالله ضمن تأمین اهداف از پیش تعیین شده خود به طرف ارتفاعات حمرین حرکت کرد و در کنار لشکر ۲۵ کربلا قرار گرفت. لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) ضمن وارد کردن ۴ گردان نیرو، پس از شکستن خط، روستای امام‌زاده سیدحسن را پاک‌سازی کرد و تپه مهم ۱۷۷ را تصرف کرد. لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) همزمان با سایر یگان‌ها پس از شکستن خط و پاک‌سازی آن، در کنار لشکر ۲۷ مستقر گردید.
در مجموع یگان‌های عمل‌کننده تا قبل از روشنایی صبح اهداف مرحله اول عملیات را کاملاً تصرف کردند و با روشن شدن هوا تا یک سوم از محدوده مرحله دوم عملیات را نیز تأمین کردند. هرچند ارتش عراق در روز اول عملیات با وارد کردن یگان‌های احتیاط با قوای خودی درگیر شد، لیکن در این روز هیچ حرکت اساسی و حساب شده‌ای اعم از پاتک و یا استفاده از نیروی هوایی و توپخانه مشاهده نشد و این وضعیت برای عموم فرماندهان عملیات غیرمنتظره بود. در ادامه عملیات مقر تیپ‌های ۴۴۳ و ۷۰۵ پیاده تصرف شد و عمده قوای این دو تیپ با یک حالت گیجی ضمن جنگ و گریز عقب‌نشینی کردند. در مجموع در شب اول عملیات ۸۰% از ۱۰ گردان نیروهای پیاده دشمن که در محدودة منطقه مرحلة اول عملیات حضور داشتند، منهدم شدند.
از سوی دیگر، بنا به درخواست قرارگاه از نیروی هوایی ارتش، یک هواپیمای جنگنده خودی مواضع دشمن را بمباران کرد، لیکن هنگام برگشت هدف یک موشک دشمن قرار گرفت و در جنوب منطقه عملیاتی مهران، در خاک عراق سقوط کرد. همچنین یک هلی‌کوپتر کبری که در حال اجرای مأموریت در این منطقه عملیاتی بود بر اثر اصابت گلوله سقوط کرد که خلبانان آن مجروح شدند و به عقب منتقل شدند.
البته با شروع عملیات، تیپ ۱ کماندویی سپاه چهارم عراق از بدره حرکت کرد و در ساعت ۵ صبح به منطقه وارد و در ساعت ۶ صبح با نیروهای خودی درگیر شد که در نتیجه هر ۳ گردان آن منهدم گردید. علاوه بر این، صبح هنگام، نیروهای احتیاط دشمن در محور امام‌زاده سیدحسن دست به پاتک زدند که با مقابله لشکر ۲۷ مواجه شدند و با ورود هلی‌کوپتر‌های هوانیروز به صحنه نبرد و انهدام چندین دستگاه تانک عراقی، این پاتک خنثی شد.
یگان‌های خودی با هماهنگی یکدیگر، عملیات را در تمام محورها با قدرت و سرعت و بدون وقفه در طول روز اول ادامه دادند. قرارگاه فرماندهی عملیات تقریباً در موضع انفعال قرار گرفته بود، چرا که دشمن از هم گسیخته شده و یگان‌ها از موقعیت استفاده کرده بدون توقف به پیشروی ادامه دادند و سپس به قرارگاه پیشنهاد کردند که عملیات در روز ادامه پیدا کند. از این به بعد یگان‌ها ابتدا پیشروی می‌کردند و هدف را تصرف می‌کردند و سپس قرارگاه را در جریان وضعیت قرار می‌دادند. به این ترتیب بود که اهداف مرحله دوم عملیات تا پایان روز اول تأمین شد.
در شب دوم، اجرای مرحله سوم عملیات آغاز شد. در این شب لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) به استراحت پرداخت و تیپ ۲۱ امام رضا (ع) با ۳ گردان نیرو در محور لشکر ۱۰ عملیات را شروع کرد و پس از پاک‌سازی هرمزآباد تا ۵۰۰ متری شهر مهران پیشروی کرد. لشکر ۴۱ ثارالله نیز همراه با لشکر ۲۵ کربلا از شیار میگ سوخته (بعد از جبل حمرین در امتداد مرز) عبور کردند و لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) روستای بهین بهروزان را پاک‌سازی کرد. در نهایت کلیه یگان‌های عمل‌کننده تا قبل از روشنایی صبح خط سراسری از هرمزآباد تا شیار میگ سوخته و مقداری از محدوده مرحله سوم عملیات را تأمین کردند.
در شب دوم خبرهای مختلفی از عقب‌نشینی دشمن در محور‌های باغ کشاورزی و تپه‌های غلامی و پاسگاه دراجی می‌رسید که قرارگاه با ناباوری با این خبر برخورد می‌کرد. صبح روز عملیات مشخص شد که اکثر نیروهای دشمن در محور‌های فوق عقب‌نشینی کرده‌اند و سرعت عقب‌نشینی چنان بوده که بسیاری از وسایل زرهی آنها از روی جاده آسفالت به پایین افتاده و واژگون شده است.
خرمشهر آزاد شد؛ حالا نوبت مهران است
با روشن شدن هوا، در روز دوم در محور باغ کشاورزی، دشمن سازمان رزم خود را از دست داده و در حال عقب‌نشینی بود. در این محور نیروهای اطلاعات قرارگاه نجف به سرعت به بازکردن معابر مین مشغول شدند. سپس با کمک تعدادی از نیروهای ارتش با سوار شدن بر نفربر، بدون درگیری مهمی وارد باغ کشاورزی شدند و از نیروهای پراکنده دشمن حدود ۱۰۰ اسیر گرفتند.
لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) نیز از طریق روستای هرمزآباد از پشت به طرف باغ کشاورزی حرکت کرد و ضمن جنگ و گریز با نیروهای در حال فرار دشمن، بسیاری از آنها را به اسارت در آورد. علاوه بر این، تیپ ۲۱ امام رضا (ع) که در شب گذشته تا پشت دیوار‌های شهر مهران پیشروی کرده بود، با روشن شدن هوا از ۲ محور شهر را دور زد و به طرف روستای فرخ‌آباد و روستای رستم‌آباد رفت و ضمن پاک‌سازی و تصرف آنها در غرب مهران الحاق کرد. سپس اقدام به احداث خاکریز کرد و شهر مهران بدون هیچ‌گونه درگیری به محاصره نیروهای خودی درآمد.
نیروهای تیپ امام رضا (ع) نزدیک ظهر از چند محور وارد شهر شدند و دشمن که قبلاً عمده قوای خود را از شهر تخلیه کرده بود با ورود نیروهای خودی ضمن جنگ مختصری تسلیم شد و شهر مهران تا غروب همین روز کاملاً پاک‌سازی گردید. همچنین نیروهای عراقی از محور‌های باغ کشاورزی و تپه‌های غلامی و پاسگاه دراجی کاملاً عقب‌نشینی کردند و این مناطق همزمان با مهران به تصرف نیروهای خودی درآمد.
در محور لشکر ۴۱ ثارالله نیروهای خودی هنگام پیشروی به سمت ارتفاعات قلاویزان عراق، نیروهای دشمن را در چند نقطه دور زده و محاصره کردند. از سوی دیگر مرکز شنود اعلام کرد نیروهای فراری عراقی گفته‌اند که نیروهای ایرانی قصد دارند به طرف شهر بدره و زرباطیه پیشروی کنند. متعاقب آن دو گردان مهندسی دشمن مأمور احداث خاکریز برای دفاع از شهر زرباطیه شدند و یک تیپ نیز مأموریت دفاع از این شهر را به عهده گرفت.
ظهر روز دوم، در قرارگاه ادامة عملیات طرحریزی شد که بر مبنای این طرح نیروهای خودی در شب سوم باید برای تأمین ارتفاعات قلاویزان عراق (قله ۲۱۵ و یال‌های آن) آماده عملیات می‌شدند. امّا لشکر ۵ نصر که به طرف ارتفاعات ۲۱۵ و لشکر ۴۱ ثارالله که به طرف یال‌های آن پیش می‌رفتند به دلیل روحیه بالای نیروهای خودی و از هم گسیختگی دشمن، همچنان به پیشروی ادامه داده و طرح مذکور را از بعد از ظهر همین روز آغاز کردند.
به طور خلاصه می‌توان گفت دشمن در روز دوم به دلیل ضربه مؤثری که در آغاز عملیات متحمل شد همچنان دچار وضعیتی نابسامان بود و حتی نیروهای احتیاطی که وارد منطقه می‌کرد قادر نبودند محور اصلی عملیات را تشخیص دهند و پاتک مؤثری علیه نیروهای خودی اجرا نمایند. استیصال در جبهه دشمن به گونه‌ای بود که نیروی هوایی عراق تنها به بمباران‌های پراکنده و معدود اکتفا می‌کرد و توپخانه و زرهی آن نیز به جز تحرکات ضعیفی قادر به فعالیت دیگری نبود. همچنین در روز دوم عملیات تیپ ۶۶ نیروی مخصوص با استقرار در مقابل مهران، تأمین ارتفاعات قلاویزان را به شهر مهران ترجیح داد و برای جلوگیری از پیشروی نیروهای خودی به سمت قلاویزان رفت.
در شب و روز سوم عملیات مطابق طرح قرار بود روستای فیروزآباد و ارتفاعات قلاویزان عراق و ارتفاعات ۲۲۳ آن به صورت یک خط ممتد تأمین گردد، اما نیروهای خودی در ادامه عملیات روز دوم در محور قلاویزان به طرف اهداف فوق پیشروی کردند. لشکر‌های ۲۵ کربلا و ۵ نصر با هماهنگی یکدیگر به طور تلفیقی عمل کرده و به طرف ارتفاعات ۲۲۳ پیشروی کردند و لشکر ثارالله نیز در یال‌های آن به پیشروی پرداخت. این یگان‌ها تا قبل از صبح روز سوم به نزدیکی ارتفاعات مزبور رسیدند. همچنین لشکر حضرت رسول (ص) در قسمت یال ارتفاعات قلاویزان به سمت غرب و تیپ امام حسن (ع) نیز با وارد کردن ۲ گردان نیرو از خسروآباد به سمت فیروزآباد عملیات را ادامه دادند که تیپ امام حسن (ع) قبل از تصرف روستای مذکور متوقف شد.
خبرهای مختلفی از طریق لشکر ۵ نصر به قرارگاه می‌رسید مبنی بر اینکه ارتفاعات ۲۲۳ تصرف شده است، ولی هیچ‌کدام به طور قاطع تأیید نگردید و بعد معلوم شد در ۸۰۰ متری آن یعنی قلّه ۲۱۰ مستقر شده‌اند.
در طول روز سوم به رغم درگیری رزمندگان با قوای دشمن، محور‌های پاسگاه دراجی و باغ کشاورزی و تپه‌های غلامی کاملاً پاک‌سازی نشد و دشمن کم و بیش به طور پراکنده در این محورها حضور داشت.
در ادامة عملیات تیپ بیت‌المقدس به استعداد ۲ گردان وارد منطقه شد و تحت امر تیپ ۲۱ امام رضا (ع) در خط پدافندی فرخ‌آباد مستقر گردید. لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) از محور‌های قلعه‌کهنه و فرخ‌آباد به طرف تپه‌های غلامی و باغ کشاورزی و پاسگاه دراجی حرکت کرد و ضمن پاک‌سازی کامل منطقه، عده بسیاری از نیروهای دشمن را به اسارت در آورد و سپس نیروهای ارتش در پاسگاه دراجی مستقر شدند.
ساعت ۶ صبح روز سوم تیپ‌های ۴ و ۵ گارد ریاست جمهوری عراق به ارتفاعات ۲۱۰ پاتک کردند و پس از یک درگیری سخت آن را تصرف کردند. به همین علت لشکر‌های ۲۵ کربلا و ۵ نصر حدود ۲۰۰ متر عقب آمدند. این محور استحکاماتی قوی داشت و نیروهای خودی برای نفوذ در آن تلاش می‌کردند.
در شب چهارم عملیات نیروهای خودی ضمن تصرف مواضع دشمن در فیروزآباد وارد این روستا شدند و در حالی که دشمن از این منطقه عقب‌نشینی کرده بود اقدام به احداث یک خاکریز از فیروزآباد به سمت خاکریز قدیمی در فرخ‌آباد کردند و سپس خاکریز را از فیروزآباد در مقابل استقرار لشکر حضرت رسول (ص) ادامه دادند و به یال‌های ارتفاعات قلاویزان رساندند.
در این شب درگیری در اطراف ارتفاعات ۲۲۳ ادامه یافت و نیروهای دشمن که هنوز این ارتفاعات را در تصرف داشتند فشار زیادی را در نقاط مختلف وارد کردند. البته دشمن همچنان در گیجی به سر می‌برد و هرچند تحرکات هوایی عراق شروع شده بود، ولی ضعیف و در حد شناسایی بود. آتش توپخانه‌اش نیز چشمگیر نبود. نیروهای تازه نفس دشمن هم تنها توانستند قسمت‌هایی از ارتفاعات قلاویزان را حفظ کنند.
پاتک شدید دشمن حدود ساعت ۷ صبح ۱۳ تیرماه سال ۶۵ (روز چهارم عملیات) آغاز شد. تیپ‌های ۹۵، ۷۱، ۷۲ پیاده و تیپ‌های ۴ و ۵ گارد ریاست‌جمهوری ارتش عراق پاتک شدیدی را روی ارتفاعات قلاویزان برای تصرف قلّه ۲۰۰ شروع کردند. با مقاومت سخت رزمندگان و حملات پی در پی آنان، این پاتک شکست خورد و قوای دشمن متحمل تلفات سنگینی شدند. در جریان این درگیری‌ها فرمانده تیپ ۴ گارد کشته شد که عراقی‌ها جسد او را به عقب منتقل کردند.
در ادامه عملیات، لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) قسمت‌هایی از یال قلّه ۲۱۰ را تصرف کرد. مرکز شنود نیز گزارش داد که در حمله هواپیما‌های خودی به مواضع دشمن، ۲۰ خودرو منهدم و ۴۰ تن کشته و زخمی شدند.
در روز پنجم عملیات ۱۴ تیرماه سال ۶۵ لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) به سمت قلّه ۲۱۰ تک کرد و این قلّه را مجدداً به طور کامل تصرف کرد و بیش از ۱۰ اسیر گرفت.
پنجمین مرحلة عملیات کربلای ۱ در سحرگاه ۱۵ تیرماه سال ۶۵ با حملة هماهنگ لشکر‌های ۱۰ و ۲۷ شروع شد. در این حمله لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) مأموریت تصرف قلّه ۲۲۳ را داشت و لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) مأمور تصرف یال‌های آن بود. تلاش لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) در تزلزل دشمن مؤثر بود، طوری که لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) با سرعت به طرف قلّه ۲۲۳ رفت و با تاکتیک‌های احاطه‌ای اهداف خود را تأمین و ضمن آن قرارگاه تاکتیکی لشکر ۱۷ زرهی عراق را تصرف کرد.
سرانجام در مورخ ۱۸ تیرماه سال ۶۵ لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) باقی‌مانده یال‌های ۲۲۳ در غرب این قلّه را تصرف کرد. در جریان این عملیات قرارگاه تاکتیکی تیپ ۲۴ مکانیزه لشکر ۱۰ دشمن منهدم و تعدادی عناصر آن از جمله فرمانده تیپ به اسارت درآمد. عملیات مزبور در واقع آخرین پیشروی نیروهای خودی در عملیات کربلای ۱ بود و از این پس نیرو‌ها به تثبیت و تحکیم مواضع تصرف شده و تقویت خطوط پدافندی موجود پرداختند و این عملیات با پیروزی کامل و با دستیابی به اهداف آن به میزان بیش از ۱۰۰% به پایان رسید.
در نهایت نیروهای خودی با تسلط کامل بر قلّه ۲۲۳ و یال‌های آن تا ۵/۱ کیلومتر از قلّه مزبور به سمت غرب گسترش یافتند. در شمال این قلّه ادامه آخرین خط خودی به این شرح بود: امتداد خط از تپه ۱۷۰ به سمت شمال تا مقابل روستای فیروزآباد و از آنجا به طرف یک کیلومتری غرب فرخ‌آباد و سپس به سمت پاسگاه دراجی دشمن و در نهایت به ارتفاعات نمه‌کلان‌بو ختم می‌شود.
نتایج عملیات کربلای ۱
۱۰ روز جنگ و مقاومت در منطقه مهران به آزادسازی ۱۷۵ کیلومترمربع از خاک ایران و عراق، از جمله جاده دهلران ـ مهران ـ ایلام، شهر مهران و بیش از ۸ روستای اطراف آن، ارتفاعات حساس و سرکوب قلاویزان و حمرین خصوصاً بلندترین قلّه منطقه (قلّه ۲۲۳) و ۲ پاسگاه مرزی منجر شد. همچنین عقبه‌های دشمن از جمله شهر‌های بدره و زرباطیه در دید و تیر نیروهای اسلام قرار گرفت. در این عملیات ۷۰۰ تن از نیروهای خودی شهید و ۴۵۰۰ تن مجروح شدند.
تلفات و خسارات دشمن
در این عملیات ۱۰ هزار تن از نیروهای عراقی کشته و زخمی و ۱۲۱۰ تن اسیر شدند. همچنین تعداد ۱۱۰ دستگاه تانک و نفربر و تعداد زیادی ادوات و خودرو منهدم گردید و ۶۹ تانک و نفربر، ۸ دستگاه مهندسی، ۶۱ قبضه ادوات و ۶۴ خودرو به غنیمت گرفته شد.
انتهای پیام/