از جمله این دردسر‌ها می‌توان به گم شدن یا پاره شدن یکی از لنزها در سفر، که منجر به از دست رفتن دید یا حداقل کم شدن دید یکی از چشم‌ها می‌شود اشاره کرد و در نهایت با فاجعه‌ای روبرو می‌شوید که چاره‌ای هم برای آن وجود ندارد.
همه افرادی که از لنز استفاده می‌کنند، گاهی سهوا مجبورند بدون اینکه دیگران متوجه شوند نوک انگشتشان را مستقیما درون چشم برده و لنزی که درون چشم جابه‌جا شده را به جای خود بازگردانند. اما همه این دردسر‌ها برای هیچکس خوشایند نیست و دید کامل از همه چیز خوشایندتر است.
در ادامه این مقاله به مواردی اشاره می‌کنیم که احتمالا درباره لنز‌های تماسی نمی‌دانستید.
اگر اواخر شب احساس می‌کنید که لنز شما خشک شده، دلیل اصلی نمکی‌شدن لنز است
به اعتقاد دکتر جوی بنجامین، سرپرست مرکز بین‌المللی لنز‌های تماسی و استاد دانشگاه چشم‌پزشکی آلاباما در بیرمنگهام: اکثر افرادی که از لنز‌های تماسی استفاده می‌کنند، اغلب از خشکی لنزشان در اواخر شب شکایت می‌کنند، اما آنچه موجب آزار آنهاست خشکی لنز نیست، بلکه فشار بیش از حدیست که ذرات نمک موجود در اشک بر لنز وارد می‌آورد.
لنز در تمام طول روز در نمک طبیعی اشک چشم غوطه می‌خورد، هنگامی که آبِ اشک از چشم تبخیر می‌شود، مقداری نمک پشت لنز باقی می‌ماند و لنز را نمکی می‌کند. دکتر بنجامین می‌افزاید که نمک برای سلامت چشم مفید است، اما شوری بیش از حد و غیرطبیعیست که آزاردهنده است.
گریه کردن عملا نمک را از چشم خارج می‌کند
بله درست است، همان‌طور که گفتم اشک حاوی نمک است، اما یک نکته شگفت‌انگیز را باید بدانید. هنگامی که گریه می‌کنید و اشک می‌ریزید، این اشک حاوی نمک کمتری نسبت به اشکی است که در چشم باقی می‌ماند. پس هنگامی که گریه می‌کنید به شکلی کاملا طبیعی از جمع شدن نمک بیش از حد در چشمتان جلوگیری کرده‌اید و نمک درون چشم را به حالت موازنه درآورده‌اید. بدین ترتیب پشت لنز تماسی شما نمک زیادی جمع نخواهد شد که احساس ناخوشایندی آزارتان بدهد.
دکتر بنجامین اذعان می‌گوید: “البته گریه کردن با وجود یک جسم خارجی مانند لنز تماسی، موجب سوزش و آزار چشم خواهد شد و ابدا کمکی نخواهد کرد. پس شاید استفاده از عینک در حین انجام تکالیفتان بهترین راه‌حل باشد. ”
برای حل این مشکل از لنز‌های پیشرفتهِ سه لایه استفاده کنید
بعد از دهه‌ها شکایت از دردسر‌های لنز‌های تماسی، شرکت Alcon لنز‌های جدیدی را به بازار عرضه کرد، لنز‌هایی برای مصارف روزانه. این لنزها برای اولین بار به جای یک لایه با سه لایه مواد تولید شد. دو لایه ژلاتینی با پایه آب و یک لایه میانی از جنس سیلیکون هیدروژل که از سوی دو لایه دیگر دربرگرفته شده بود.
امکان حل‌پذیری سیلیکون هیدروژل در آب بیش از لنز‌های سنتی یک لایه می‌باشد. اضافه شدن لایه‌ها فقط رطوبت چشم را افزایش می‌داد، اما تاثیر و ضخامت آن همچنان مثل سابق بود.
بنجامین این نوع لنزها را روی بیماران خود آزمایش نمود و اذعان داشت که بیمارانش به این نوع لنز تمایل بیشتری نشان می‌دهند. شرکت آلکون این نوع لنز را با مایعی مخصوص، جهت قرار دادن لنز که حاوی الکل پلی‌فنول بود عرضه کرد.
لنز‌های روزانه برای سلامت چشم‌ها بهترند
لنزها انواع مختلفی دارند از جمله روزانه، دوهفته‌ای و ماهانه. بنجامین می‌گوید که اغلب افرادی که از لنز استفاده می‌کنند، لنز‌هایی که دوام بیشتری دارند را ترجیح می‌دهند، اما او مردم را به استفاده از لنز‌های روزانه تشویق می‌کند، زیرا لنز‌های روزانه سالم‌ترند.
بیرون انداختن شبانه لنز بدین معناست که نیازی به ظرف نگهدارنده لنز پیدا نمی‌کنید و همین امر خطر تجمع باکتری‌ها در ظرف و در نتیجه عفونت‌های چشمی را از بین می‌برد.
بنجامین معتقد است: “مهم نیست چقدر تلاش می‌کنید تا لنز خود را تمیز نگهدارید، تقریبا امکان از بین بردن تمام میکروب‌های روی آن محال است. به همین دلیل ابتلا به عفونت‌های چشمی در افرادی که از لنز‌های روزانه استفاده می‌کنند، کمتر است. ”
لنز‌های روزانه درمقایسه با لنز‌های هفتگی و ماهانه، خیلی گران‌تر هستند.
عمده‌ترین شکایتی که بنجامین بار‌ها درباره لنز‌های روزانه از زبان بیمارانش شنیده، هزینه بیشتر این نوع لنزها نسبت به انواع هفتگی و ماهانه آن است. اما اگر هزینه‌های نگهداری و تمیز کردن لنز‌های هفتگی و ماهانه را حساب کنید، با هزینه لنز‌های روزانه برابر خواهد شد.
این نوع لنز برای افرادی که به ندرت از لنز استفاده می‌کنند بهتر است، زیرا در این صورت مجبور نیستند که لنز‌های خود را برای مدت طولانی در مایع مخصوص قرار دهند.
برای بازگرداندن بینایی و حالت چشم می‌توانید از لنز‌های ویژه شب استفاده کنید
این لنزها، لنز‌هایی هستند که شب روی چشم قرار می‌دهید و صبح با دیدی عالی از خواب بیدار می‌شوید، به نظرمی‌رسد از پیشرفت‌های آینده صحبت می‌کنیم، اما فرایند تصحیح بینایی شبانه که orthokeratology نیز خوانده می‌شود یا ortho-K، سالهاست که در اطراف ما مورد استفاده قرار می‌گیرد.
تصحیح بینایی شبانه در ترمیم انحنای قرنیه و درمان نزدیک‌بینی موثر است و البته در طول روز شکل قرنیه حفظ می‌شود. این شیوه درمانی بیشتر برای خردسالان و نوجوانان که بینایی متغیری دارند پیشنهاد می‌شود و فقط برای افرادی که نزدیک‌بینی آن‌ها چندان حاد نیست، موثر خواهد بود.
بعلاوه برای افرادی که از لنز و عینک متنفرند یا امکان گذاشتن لنز برایشان وجود ندارد نیز پیشنهاد می‌شود. (به عنوان مثال شناگران که اگر با لنز شنا کنند احتمال ورورد باکتری به چشم تهدیدشان می‌کند) هزینه این روش با توجه به واکنشی که فرد به درمان نشان می‌دهد، متغییر است.
استفاده از لنز، مزیت‌های بیشتری نسبت به روش جراحی لیزیک دارد
قطعا رویای اکثر افرادی که از لنز استفاده می‌کنند این است که یک روز از خواب بیدار شوند و بدون آنکه تلوتلوخوران به سمت لنز خود بروند، بیرون از پنجره را نگاه کرده و لذت ببرند. بنجامین معتقد است که جراحی لیزیک چندان هم بی‌خطر و البته راه حلی تمام عیار نیست.
از جمله عوارض جانبی جراحی می‌توان به احساس خشکی دائم چشم، هاله نور و روشنایی زننده در شب و عفونت‌ها اشاره کرد. شما در صورت بروز هر گونه مشکلی ناشی از لنز‌های تماسی می‌توانید آن‌ها را از روی چشم خود بردارید و در ۹۹٪ مواقع مشکل هرچه که باشد، برطرف می‌شود. اما جراحی لیزیک دائمیست و بالطبع بروز هرگونه عارضه جانبی مرتبط با آن نیز دائمی خواهد بود.
برای افرادی که دچار انحراف چشم هستند، فقط استفاده از لنز‌های سخت موثر است
نخستین نوع از لنز‌های تماسی، لنز‌های سخت بودند که هنوز هم کارایی دارند و مفیدند. برای درمان انحرافاتی که در سطح چشم واقع شده فقط از لنز‌های سخت می‌توان استفاده کرد.
لنز‌های سخت مستقیما با چشم در تماس نیستند، پس هنگامی که آن را داخل چشم قرار می‌دهید مایع اشک بین لنز و چشم حائل می‌شود. این مایع برای ترمیم انحرافات چشمی و درمان چشم‌های آستیگمات کفایت می‌کند. لنز‌های نرم تنها قادر به درمانِ مشکل آستیگمات چشم هستند و نه مشکل انحرافات چشمی.
در مواردی که آسیب‌های منجر به جراحت به چشم وارد شود، امکان دید بهتر تنها از طریق لنز‌های سخت میسر خواهد شد.
لنزها برای اولین بار در سال ۱۸۰۰ از جنس شیشه ساخته شدند
در واقع ابتکار تولید لنز‌های تماسی به قرن نوزدهم باز می‌گردد و ترجیحا برای درمان افرادی که دچار آسیب‌های جدی چشم بودند، استفاده می‌شد و نه برای افرادی که دید ضعیف متعارفی داشتند.
لنزها از جنس شیشه ساخته می‌شد و با تکه‌ای از ماده لزج بدن حیوانات روی آن بخشی ازچشم که آسیب دیده بود، قرار می‌گرفت تا به فرد کمک کند که بینائیش را باز یابد. بعد‌ها متخصصان چشم دریافتند که با استفاده از همین تکنولوژی می‌توان نزدیک‌بینی و دوربینی را درمان کرد.
تلکسوپ‌ها منبع الهام و ابتکار لنزها بودند
در اواخر سده ۱۸۰۰ متد‌های ساخت لنز‌های تماسی که پیش‌تر به آن اشاره شد، مورد پسند عامه قرار گرفت و در قرن بیستم به شکل گسترده‌ای محبوب گشت و به کار گرفته شد، اما نخستین نمونه اصلی لنز‌های تماسی در سال ۱۸۲۱ تولید شد.
نخستین مبتکر لنز‌های تماسی جان ویلیام هرشل، فرزند اخترشناس معروف ویلیام هرشل که نام تلسکوپ اسپانیایی هرشل از نام وی اتخاذ شده است بود. هر دوی آن‌ها از چگونگی عملکرد لنز‌های تلسکوپ آگاه بودند و ایده ساخت لنز در مقیاس بسیار کوچک‌تر برای بهبود دید بشر برای اولین بار به ذهن جان خطور کرد.
منیع: مجله سلامت
انتهای پیام/