به گزارش خبرنگار راه و شهرسازی گروه اقتصادی باشگاه خبرنگاران جوان، محمدعلی نائیج کارشناس ارشد برنامه‌ریزی شهری در یادداشتی در خصوص تاثیرگذاری کرونا بر سکونتگاه‌های غیررسمی نوشت:
«سکونتگاه‌های غیررسمی یکی از چهره‌های بارز فقرشهری هستند که براثر پیامدهای نامطلوب اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و کالبدی به مرور زمان و بدون برنامه به وجود آمدهاند پیامدهایی همچون کمبود عرضه نسبت به تقاضا در اثر رشد جمعیت، نبود توان کافی برای تملک مسکن در نواحی داخلی شهرها به دلایلی همچون گرانی قیمت زمین، توزیع نامناسب منابع و عدم توازن ارائه خدمات و غیره را می‌توان نام برد.
اگرچه تا حدودی نمی‌توان تعریف جامع و فراگیری از آن ارائه کرد ولی به طور کلی محلاتی هستند که از نظر سیما و منظر شهری و کیفیت زیست پذیری در پایین ترین سطوح استانداردهای شهری قرار دارند، محلاتی که ساکنان آن با مشکلاتی عدیده بهداشتی – درمانی، ضعف زیرساخت‌ها، پایین بودن کیفیت محیط زیست و در نهایت ساختار ضعیف فرهنگی و اجتماعی روبه‌رو هستند.
مشکلاتی که منجر به افزایش تنش‌های اجتماعی بین این مناطق با نواحی دیگر شهرها شده است و با تبدیل شدن به کانون فقر و بستر آسیب‌های مختلف، چالش‌های فراوانی را برای مدیران و برنامه ریزان شهری به وجود آورده‌اند.
در حال حاضر نکته قابل تامل و فراتر از مشکلاتی که ساکنان این محلات با آن‌ها روبه‌رو هستند شیوع ویروس کرونا است به بیان دیگر آنچه در این میان با اهمیت است جلوگیری از انتقال و کاهش تاثیرات منفی این ویروس در سکونتگاه‌های غیررسمی است.
سکونتگاه‌هایی که به طور عادی مرکز آسیب‌ها و بیماری‌های گوناگون است و معضلات آن‌ها در مواقع بحرانی پیچیده تر خواهد شد به طوری که غافل شدن از این موضوع به مرور زمان این مناطق را تبدیل به کانونی برای شیوع این ویروس خواهد کرد که عدم توجه به این مهم منجر به انباشت زیان درازمدت خواهد شد.
آنچه به تعبیری مهم و قطعی به نظر می‌رسد فرهنگ سازی و افزایش دانش سلامت ساکنان سکونتگاه‌های غیررسمی همگام با نگاه توامان و همزمان دستگاه‌های مرتبط به این محدوده‌ها، به عنوان مقدمه برون رفت از مشکلات موجود است اگرچه فرهنگ سازی در این گونه محدوده‌ها تا حدودی دشوار به نظرمی‌رسد ولی این مهم مستلزم برنامه‌ریزی‌های مدون و مستمر است.
در این بین استفاده از ظرفیت‌ها و بررسی مشکلات موجود در قالب تدوین برنامه‌هایی مرتبط با ویژگی‌های این مناطق و نشات گرفته از اسناد بالادستی و طرح‌های جامع سلامت می‌تواند مسیر پرفراز و نشیب را به یک مسیر هموار و نویدبخش تبدیل کند.
در حال حاضر ایجاد فضایی مناسب برای جلب مشارکت ساکنان اینگونه محلات در برنامه‌ریزی‌ها و فعالیت‌ها و همچنین توانمندسازی ساکنان در ارتقاء سلامت خود و محیط به ضرورتی اجتناب ناپذیر تبدیل شده است که می تواند در کنترل این بیماری نقش به سزایی ایفا کند.
بدیهی است فرهنگ سازی همگام با نگاه مضاعف و تمرکز بر مسایل و مشکلات موجود، ارائه خدمات بهداشتی– درمانی، اقدامات پیشگیرانه و همچنین تلاش به منظور ارتقاء شاخصهای مرتبط در راستای بهبود وضعیت سلامت این محدوده‌ها می تواند تاثیر به سزایی در کنترل، قطع زنجیره انتقال این ویروس و کاهش مشکلات مبتلا به داشته باشد.»
انتهای پیام/