مهدی رضایی نویسنده و مدرس داستان نویسی در گفت و گو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، درباره جای خالی زبان فارسی در گفت و گوهای بین المللی گفت: آموزش های زبان فارسی در کشورهای دیگر در سطح دیپلماتیک نیست و دیپلمات ها این زبان را فرا نمی گیرند.آنها زبان بین المللی را یادمی گیرند.البته می توان از یک جایی شروع کرد و زبان فارسی را در گفت و گوهای بین المللی به کار برد.می توان در جلسات فصلی یا سالیانه ای که میان کشورهای فارسی زبان برگزار می شود تمام صحبت ها به زبان فارسی باشد که این مسئله باعث جلب توجه خواهد شد.
او افزود: چرا جشنواره فیلم فارسی نداریم؟ یعنی جشنواره ای که در آن فیلم ها به زبان فارسی ساخته شود تا کشورهایی مانند تاجیکستان و افغانستان هم در این جشنواره شرکت کنند. یک فرآیند فرهنگی برای ورود زبان فارسی به گفت و گوهای بین المللی راه بیندازیم. این کار همت می خواهد البته بعید است بخواهند در این زمینه سرمایه گذاری کنند چون از مزیت های این کار آگاهی ندارند اما درصورتی که از مزیت های ورود زبان فارسی به گفت و گوهای بین المللی آگاه باشند در این زمینه سرمایه گذاری می کنند.
این نویسنده ادامه داد: هرکاری که بخواهند در کشور انجام دهند به بودجه ای مجزا نیاز دارد و باید کمیسیونی برای آن تشکیل شود اما برای ورود زبان فارسی به گفت و گوهای بین المللی به ایجاد یک روند نیاز نداریم؛ این موضوع باید در مراودات سالیانه دیپلماتیک و فرهنگی میان کشورهای فارسی زبان اتفاق بیفتد.ظرفیت انجام این کار هم وجود دارد البته در این بین یک مقابله خارجی و عناد با زبان فارسی وجود دارد کشورهایی هستند که تمایلی به زبان فارسی ندارند و وارد شدن زبان فارسی به گفت و گوهای بین المللی ورود به یک مبارزه فرهنگی است که افراد اهل دلی می خواهد تا این کار را انجام دهند.
انتهای پیام/
بهمین علت زبان فارسی شده است معجون و ملغمه ای از لغات زبانهای بیگانه و روز بروز هم بیشتر و خرابتر و معیوب تر میشود چون واقعا بیکس و بحال خود رهاشده است.
احترام امامزاده هم از متولی ان هست.اگر زبان فارسی هم انطور که گذستکان ما به ان اهمیت میدادند ما هم به ان اهمیت داده بودیم و اهمیت میدادیم اکنون به اندازه کافی در دنیا گسترش یافته بود و اینطور زبون وذلیل و خوار نبود.