در این باره از واژه «یَتَضَرَّعُون» یا تضرع استفاده می‌کند. در حدیث داریم هرگاه اشکت در آمد، دعا کن و اگر اشک نداری، بگو خدایا چرا اشک ندارم. در مناجات‌ها می‌خوانیم که خدایا از چشمانم گلایه می‌کنم که چرا از خوف تو خشک شده است؟ «عَیْناً عَنِ الْبُکَاءِ مِنْ خَوْفِکَ جَامِدَة» بنابراین تضرع یک ارزش است.
وی افزود: در دعا می‌گوییم که خدایا مرا بیامرز، اما گاهی اوقات می‌پرسیم مگر چه‌کار کردیم؟ باید در نظر داشت ممکن است چندین گناه در طول روز انجام دهیم، اما ندانیم که گناه است یا خیر. حتی برخی عبادت‌های ما گناه است، اما از آن اطلاع نداریم. مثلاً نماز صبح می‌خوانیم، اما بلند بلند اذان می‌گوییم و ایجاد مزاحمت می‌کنیم. گاهی درس می‌خوانیم، اما عمرمان تلف می‌شود و گاهی اسراف می‌کنیم، اما خبر نداریم.
قرائتی در این باره با ذکر داستانی از امام‌خمینی (ره) در اهمیت مراقبت از اسراف گفت: حاج احمد آقا نقل می‌کند روزی امام نصف لیوانی آب خورد و نصف دیگر را نگه داشت و روی آن دستمال کاغذی قرار داد. گفتیم این کار برای چیست؟ فرمود نصف دیگرش را نگه داشتم تا بعداً که تشنه‌ام شد، بخورم؛ یعنی دور ریختن این مقدار آب را اسراف و از گناهان کبیره می‌دانستند.
وی در لزوم صرفه‌جویی در مصرف گفت: حتی درباره غسل هم می‌توان با وزن کمی انجام داد و صرفه‌جویی کرد. در این باره احادیثی وارد شده است که وقتی معادل آن را حساب کنیم، همان وزن سه کیلو می‌شود. یا اینکه با ۱۰ سیر آب می‌توان وضو گرفت. یا زمانی که حمام می‌رویم، دوش را تا آخر باز می‌گذاریم، در حالی که می‌توان در زمان صابون زدن، دوش آب را بست.
قرائتی با اشاره به روایتی در پرهیز از اسراف در مصرف گفت: امام سجاد در مناجاتی می‌فرماید «حَصِّنْ رِزْقِی مِنَ التَّلَفِ»؛ یعنی خدایا هرچه رزق دادی، مراقب باش تلف نشود. در خوردن، نوشیدن، مصرف دارو، مصرف عمر، استفاده از قلم و ... باید مراقب بود. حتی حدیث داریم کسانی که بدون نیاز ساختمان می‌سازند، در روز قیامت برای صاحبش وزر و وبال می‌شود.
منبع: تسنیم
انتهای پیام/