*****
آیه ۹۷ سوره نحل؛ ﴿ مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثى وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیاةً طَیِّبَةً وَ لَنَجْزِیَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما کانُوا یَعْمَلُونَ﴾
حیات طیّبه آن است که انسان دلى آرام و روحى مؤمن داشته باشد، مؤمن به نور خدا مى‌بیند، مشمول دعاى ملائکه است، مشمول تأییدات الهى است و اینگونه افراد خوف و حزنى ندارند.
آیه ۹۰ سوره نحل؛ ﴿ إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إیتاءِ ذِی الْقُرْبى وَ یَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ وَ الْبَغْیِ یَعِظُکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ﴾
این آیه منشور جهانى اسلام است که امام باقر علیه‌السلام آن را در خطبه‌هاى نماز جمعه مى‌خواند و به گفته تفسیر صافى؛ اگر در قرآن همین یک آیه بود، کافى بود که بگوییم قرآن «تبیان کلّ شى» است، اوامر و نواهى این آیه در همه ادیان بوده و هرگز نسخ نشده است.
آیه ۸۳ سوره نحل؛ ﴿ یَعْرِفُونَ نِعْمَتَ اللَّهِ ثُمَّ یُنْکِرُونَها وَ أَکْثَرُهُمُ الْکافِرُونَ﴾
امام صادق علیه‌السلام فرمود: وقتى على بن ابى طالب علیه‌السلام در مسجد پیامبر و در حال رکوع، انگشتر خود را به فقیر داد و آیه ۵۵ سوره مائده نازل شد که ولىّ شما فقط خدا و رسول و کسى است که در رکوع انفاق مى‌کند، گروهى ولّى خود را شناختند و انکار کردند، در این هنگام این آیه نازل شد؛ ﴿ یَعْرِفُونَ نِعْمَتَ اللَّهِ ثُمَّ یُنْکِرُونَها﴾. (تفسیر کنزالدقائق)
آیه ۴۳ سوره نحل؛ ﴿ وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ إِلاَّ رِجالاً نُوحی إِلَیْهِمْ فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ﴾
این آیه یک اصل کلى را که عقل هر بشرى مى‌پذیرد، مطرح مى‌کند و آن مراجعه به اهل علم و کارشناس است، یعنى هر چه را نمى‌دانید از آگاهان و اهل خِبرۀ آن سؤال کنید. البته در زمینه مسائل دینى، بهترین مصداقِ «اهل ذکر» اهل‌بیت پیامبرند. روایات زیادى از طریق شیعه و سنّى به این مضمون وارد شده که در جلد سوم ملحقات احقاق الحق، صفحه ۴۸۲ به بعد نقل شده است.
آیه ۸۸ سوره حجر؛ ﴿ لا تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ إِلى ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ وَ لا تَحْزَنْ عَلَیْهِمْ وَ اخْفِضْ جَناحَکَ لِلْمُؤْمِنینَ﴾
پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله فرمود: هرکس به آنچه در دست دیگران است خیره شود، همّ و غمّ او زیاد شده و ناراحتیش درمان نمىشود (تفسیر صافی)
آیه ۸۷ سوره حجر؛ ﴿ وَ لَقَدْ آتَیْناکَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانی وَ الْقُرْآنَ الْعَظیمَ﴾
در روایات شیعه و سنى آمده که مراد از «سبعاً من المثانى»، سوره حمد است؛ زیرا این سوره در هر نماز دوبار خوانده مىشود و در روایتى آمده که خداوند مىفرماید: من سوره حمد را میان خود و بندهام دو قسمت کردهام؛ نیمى از آن در مورد من است و نیمى از آن به بندگانم ارتباط دارد. (از «بسم اللَّه» تا «مالک یوم الدین» مربوط به خداست و از «ایّاک نَعبد» که اظهار عبودیّت و استمداد و دعاست مربوط به بندگان است.)
آیه ۳۹, ۴۰ سوره حجر؛ ﴿ قالَ رَبِّ بِما أَغْوَیْتَنی لَأُزَیِّنَنَّ لَهُمْ فِی الْأَرْضِ وَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعینَ﴾، ﴿ إِلاَّ عِبادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصینَ﴾
ابلیس و ابلیس‌صفتان عیب خود را به خدا نسبت مىدهند. «أَغْوَیْتَنی»
ابزار انحراف شیطان، زیبا جلوه دادن زشتىهاست. «لَأُزَیِّنَنَّ»
منبع: تسنیم
انتهای پیام/