انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
خدایا کمکمون کن همیشه
به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از قم، شهر مقدس قم در شب پانزدهم ماه مبارک رمضان میلاد مسعود دومین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت، کریم اهل بیت، حضرت امام حسن مجتبی(ع) سراسر نور و شادمانی است.
امشب بارگاه منور و ملکوتی حضرت فاطمه معصومه(س) حال و هوای ویژه‌ای به خود گرفته و کبوتر دل را بقیع به پرواز در می آورد. دستمان از ضریح و صحن و سرای حضرت معصومه (س) برای عرض تبریک و تهنیت کوتاه است.
مردم شهر امسال در پی شیوع ویروس کرونا با دستگیری از نیازمندان سفره‌ی کریمانه عشق و ارادت خود را به سبط اکبر پیامبر مهر و رحمت نشان می‌دهند.
حجت الاسلام موسوی ،کارشناس مذهبی در گفت و گو با خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان ازقم ،می گوید: همّت بلند و طبع عالی حضرت امام حسن مجتبی (ع) اجازه نمی‌داد کسی از در خانه او ناامید برگردد و حتی اگر کمک مستقیم برای حضرتش امکان پذیر نبود، به گونه غیر مستقیم در رفع نیازمندی‌های افراد کوشش می‌نمود و با تدابیر خاصّی گره از مشکلات گرفتاران می‌گشود.
او ادامه داد:امام حسن مجتبی (ع) در مسجد‌الحرام اعتکاف نموده و مشغول طواف خانة کعبه بود که مردی از شیعیان خدمتش آمد و گفت: یاب رسول‌الله! من بفلان شخص مقداری بدهکارم، اگر ممکن است شما قرض مرا ادا کنید. فرمود: متاسفانه در حال حاضر پولی در اختیار ندارم. گفت: پس از او بخواهید که بمن مهلت بدهد. او مرا تهدید کرده که اگر بدهی خود را نپردازم مرا زندان بیفکند. حضرت طواف خود را قطع کرد و همراه آن مرد براه افتاد تا نزد طلبکارش برود و از او مهلت بگیرد. ابن‌عباس می‌گوید: من گفتم یابن رسول‌الله گویا فراموش کردید که در مسجد قصد اعتکاف کرده‌اید؟
(چون شخص معتکف، قبل از پایان ایام اعتکاف، حق خروج از مسجد را ندارد) فرمود: فراموش نکرده‌ام ولی از پدرم شنیدم که پیامبر اسلام فرمود: هرکس حاجت برادر مؤمن خود را برآورد، چنانست که سالیانی دراز بعبادت پروردگار و شب‌زنده‌داری گذرانده باشد.
این کارشناس مذهبی عنوان کرد:امام حسن مجتبی (ع) نسبت به دردمندان و تیره بختان جامعه بسیار دلسوز بودند و با خرابه نشینان دردمند و اقشار مستضعف و کم‌درآمد همراه و همنشین می‌شدند هیچ فقیر و مسکینی از در خانه حضرت ناامید برنگشت و حتی خود ایشان به سراغ فقرا می‌رفتند و آن‌ها را به منزل دعوت می‌کردند و به آن‌ها غذا و لباس می‌دادند.
او افزود:امام حسن مجتبی (ع) تمام توان خویش را در راه انجام امور نیک و خداپسندانه به کار می‌گرفت و اموال فراوانی در راه خدا می‌بخشید. مورخان و دانشمندان در شرح حال زندگانی پر افتخار ایشان، بخشش‌های بی‌سابقه و انفاق‌های بسیار بزرگ و بی نظیری ثبت کرده اند.
ایشان هر چه را با زحمت بدست می‌آوردند، در راه خدا انفاق می‌کردند. چند بار نصف اعمال خودشان را در راه خدا بخشش کردند. در خانه ایشان همیشه باز بود. هر کسی وارد شهر می‌شد، در خانه امام حسن (ع) را نشان می‌دادند.
امام حسن مجتبی دومین امام شیعیان جهان است و در نیمه ماه رمضان سوم هجری، اولین فرزند علی علیه‌السلام و فاطمه سلام الله علی‌ها به دنیا آمد. پس از ولادت، نامگذاری از جانب مادر به پدر، و از او به رسول خدا محوّل شد و آن حضرت هم منتظر نامگذاری پروردگار ماند و خدا وی را حسن نامید.
امام حسن (ع)، هفت سال اول زندگی خود را با پدربزرگش محمد گذراند. تا قبل از کشته‌شدن عثمان بن عفان در سال ۶۵۶ میلادی، حسن از لحاظ سیاسی غیرفعال بود. پس از به‌خلافت‌رسیدن پدرشان و شروع جنگ‌های داخلی، او از طرف علی به کوفه فرستاده شد تا از بیعت مردم کوفه با حکومت امام علی (ع) اطمینان حاصل کرده و در صورت امکان، سپاهی از مردم آن شهر را برای حمایت لشکریان علی در جنگ جمل فراهم آورد.
وی پدرش را در جنگ صفین نیز یاری کرد. حضرت علی علیه السلام قبل از شهادت، امام حسن را وصی خود تعیین کرد. رسول خدا قبل از آن به دو گونه این وصایت را اعلام کرده بودند؛ پس از کشته‌شدن علی در سال ۶۶۱، با وجود آن‌که علی جانشینی برای خود انتخاب نکرده‌بود، تعداد زیادی از پیروانش با حسن بیعت کردند. امام حسن در هنگام انتصابش به‌عنوان خلیفه، به خویشاوندی خود با پیامبر مسلمانان اشاره و تأکید کرد.
بلافاصله پس از شهادت حضرت علی علیه السلام، امام حسن به مسجد آمد و در سخنانی شیوا تلویحا مردم را به بیعت با خویش فراخواندند.
پس از سخنرانی و با تبلیغ نافذابن عباس مردم کوفه با آن حضرت بیعت کردند. امام نیز بیعتشان را براین اساس که از او پیروی کنند و با هر کس جنگید، بجنگند و با هر کس صلح کرد، صلح کنند، پذیرفت؛ و سپس به تحکیم پایه‌های حکومت خویش پرداخت.
مهمترین حادثه در زندگی امام حسن جریان صلح معاویه با آن حضرت است. تحلیل این حادثه ضروری به نظر می‌رسد زیرا خود امام صلحش را حجتی بر آیندگان می‌داند؛ یعنی بر اساس عملکرد حضرت، وظیفه انسان نیز در شرایط مشابه با آن زمان، صلح و مصالحه است.
بررسی مقدمات و شرایط و عللی که صلح را ایجاب کرد و دقت در کیفیت وقوع صلح و مواد صلحنامه و موشکافی نتایج شیرین صلح برای جناح حق و ضربه‌های سهمگین آن بر جناح باطل به‌خوبی روشن میکند که صلح آن حضرت در حقیقت انقلاب سبزی بود که زمینه انقلاب سرخ حسینی را فراهم ساخت و این نرمش قهرمانانه در کنار آن جنبش ظلم‌ستیزانه، پایه‌ریز انقلاب علمی امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام در عصر طلایی خلأ انتقال قدرت از بنی یامیه به بنی عباس گشت و به این ترتیب، اسلام ناب محمدی که در تشیع جلوه‌گر بود، نهال خود را آبیاری نمود و به درخت تنومندی تبدیل کرد.
عملکرد دشمن‌شکن حضرت پس از صلح چنان قدرتمند بود که معاویه را به فکر شهادت آن حضرت انداخت. تلاش موفق امام حسن برای به‌کرسی نشاندن اهداف صلح باعث شد که معاویه طرح قتل حضرت را پیگیری نماید تا بتواند به خواسته دیرین خود یعنی تبدیل خلافت اسلامی به سلطنت موروثی، جامه‌ی عمل بپوشاند. به این ترتیب سمی مهلک تهیه کرد و آن را توسط همسر آن حضرت به او خوراند.
حضرت پس از مدتی درد و رنج، در روز ۲۸ ماه صفر سال ۵۰ هجری به لقاء الله شتافت، برادرش امام حسین علیه السلام، پیکر ایشان را پس از غسل و نماز برای دفن به سوی مسجد و روضه پیامبر برد، ولی سرانجام بر اثر ممانعت بنی امیه در بقیع به خاک سپرد.
امام حسن مجتبی علیه‌السلام در حدیثی گهربار فرموده اند:سه عامل حرص، کبر و حسد را موجب هلاکت و نابودی مردمان دانسته‌اند.
خود را بزرگ پنداشتن، دین انسان را از بین می‌برد، همانطوری که شیطان تکبر کرد و دینش نابود شد و منفور گردید. حرص و آز دشمن شخصیت هر فرد است همانطور که آدم ابوالبشر بواسطه حرصی که در وی بوجود آمد، از بهشت رانده شد. حسد (آرزوی زوال نعمت از دیگران) راهبر بدبختی‌ها و تیره روزی‌های است، بواسطه حسد قابیل هابیل را کشت.
انتهای پیام/ش