به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان، اگر کمی به گذشته برگردیم و از مردم سردشت یا شهر سرفه‌های مقدس یادی کنیم؛ هفتم تیر ۱۳۶۶ بود که رژیم بعثی عراق با استفاده از بمب‌های شیمیایی چهار نقطه پر ازدحام سردشت را بمباران کرد که در این حمله ناجوانمردانه ۱۱۹ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر شهید و هزاران نفر در معرض گازهای سمی قرار گرفتند و دچار مصدومیت شیمیایی شدند.
بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیع‌ترین تهاجم شیمیایی بود که آثار و مشکلات بسیاری به وجود آورد و این شهر را به اولین شهر قربانی جنگ‌افزارهای شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما تبدیل کرد.
سردشت در آن دوران بیش از ۱۲ هزار نفر جمعیت داشت که از این تعداد هشت هزار و ۲۴ نفر دچار عارضه ناشی از این بمباران شیمیایی شدند که با یک حساب سر انگشتی می‌توان به عمق این جنایت بشری بیشتر پی برد.
سردشت که این روزها در بین رسانه‌ها، شهر سرفه‌های مقدس هم نامیده می‌شود تنها قربانی سلاح شیمیایی این منطقه نیست و رژیم بعثی عراق بارها، روستاهای «ره‌ش‌هه‌رمی»، «مه‌زناوی»، «آلان» و ده‌ها روستای دیگر این شهرستان را با سلاح شیمیایی و بمب‌های خوشه‌ای مورد هدف قرار داد.
هر چند بسیاری از زخم‌های این حمله‌ها التیام پیدا کرد اما تعداد زیادی از جانبازان این حوادث به درجه رفیع شهادت نایل شدند و برخی نیز همچنان با آثار این حملات شیمیایی روزگار را می‌گذرانند.
اما در شهر سردشت ساختمانی وجود دارد که نخستین ساختمان مسکونی مورد اصابت بمب‌های شیمیایی در سردشت محسوب می‌شود که به همان شکلی که ۳۳ سال قبل مورد اصابت بمب قرار گرفته، باقی مانده و هنوز بین مرگ و زندگی در تقلاست.
ساختمان خانواده «نریمانی»، در هفتم تیر یکی از مکان‌هایی است که مورد اصابت یکی از چهار بمب شیمیایی در شهر سردشت قرار گرفت، این ساختمان هم‌اکنون در بی‌توجهی در گوشه‌ای از بافت فرسوده این شهر به حال خود رها شده است؛ ساختمانی که نمادی از دردها و آلام مردم مظلوم این منطقه است، به یکی از این مصدومان شیمیایی مبدل شده که نیازمند توجه است.
این ساختمان دارای پنج باب مغازه بوده که در گذر زمان توسط صاحبان جدید آن تا حدودی ساماندهی شده و در حال استفاده است اما طبقه فوقانی آن که روزگاری هم نقش زندگی داشت، مخروبه و سقف آن به سجده آمده و صرفا دیوار جلویی آن محفوظ مانده است.
در داخل این ساختمان فردی بساط فروش مرغ زنده پیاده کرده و به گفته خودش روزی‌اش از این راه در می‌آید؛ بوی پسماند مرغ زنده حتی به لابه‌لای درز دیوارها هم رسوخ پیدا کرده و تحمل لحظه‌ای درنگ و تفکر از این بنای ماندگار را به میزبانش نمی‌دهد.
این ساختمان که در پرترددترین خیابان سردشت و در هسته مرکزی این شهر قرار گرفته و با سه محل اصابت بمب‌ها حدود ۲۰۰ متر فاصله دارد در حالی که می‌توانست به نمادی از حملات و جنایت‌های رژیم بعثی صدام مبدل شود پس از گذشت بیش از سه دهه به حال خود رها شده و در حال تخریب است.
گویا خانواده نریمانی پس از بمباران شیمیایی محل زندگی خود شانه‌هایشان دیگر تحمل فقدان پدر و مادر که در این حادثه به شهادت رسیدند را نداشتند و با فروش آن دیگر به آنجا بازنگشتند؛ این ساختمان توسط فردی به نام حاج حمزه اهل یکی از روستاهای سردشت خریداری شد اما هرگز آباد نشد و رنگ زندگی دوباره انسان‌هایی که خاطره‌هایی را در آن به یادگار بگذارد، دیگر فراهم نشد.
این ساختمان که به لحاظ معنوی اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد، در این آخر عمر به سرفه افتاده و شاید دیگر یارای همراهی نداشته باشد و این آخرین شاهد بمباران شیمیایی شهر مسکونی سردشت به آی سی یو و بستری فوری نیازمند است.
تصویر ساختمان «نریمانی» جزو اسناد سازمان ملل است
حاج صالح عزیزپور اقدم عضو هیات مدیره انجمن دفاع از حقوق مصدومان شیمیایی سردشت گفت: ساختمان مسکونی شهید حاج «رسول نریمانی» محل اصابت یکی از بمب‌های شیمیایی است و با توجه به اینکه ساختمان در تنها ورودی سابق به داخل شهر قرار گرفته به علت ازدحام جمعیت تعداد زیادی از شهروندان از جمله مالک همین ساختمان و همسرش شهید شدند که به همین خاطر از لحاظ فراگیری از اهمیت خاصی برخوردار است.
حاج صالح عزیزپور اقدم بیان کرد: این ساختمان بعد از بمباران شیمیایی به حالت خود باقی مانده است و تصاویر گرفته شده از این ساختمان در هنگام بمباران شیمیایی جزو عکس‌های اسناد سازمان ملل متحد درآمده است.
او افزود: انجمن دفاع از حقوق مصدومان شیمیایی سردشت به اهمیت حفظ ساختمان به عنوان یکی از آثار بمباران شیمیایی شهر مسکونی سردشت کاملا واقف بوده و در این خصوص در ملاقاتی که سال‌های گذشته با «سردار باقرزاده» رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس در تهران انجام شد ایشان نسبت به تبدیل شدن این ساختمان به یک موزە جنگ (صلح) قول مساعد دادند که این موضوع در نهایت به شهرداری سردشت واگذار شد.
او گفت: متاسفانه با توجه به ضعف بودجه، شهرداری سردشت تاکنون قادر به خرید این ملک نشده اما دستور داده شده است که تا روشن شدن تکلیف این ساختمان هیچگونه ساخت و ساز یا عملیات ساختمانی در آن صورت نگیرد.
عزیزپوراقدم اضافه کرد: پس از ۳۳ سال این ساختمان تنها اثر ملموس از بمباران شیمیایی شهر مسکونی سردشت بوده که به حالت خود باقی مانده است لذا باید برای حفظ این اثر مهم مسوولان تمام تلاش خود را به‌کار گیرند.
او ادامه داد: شهرهایی مانند «هیروشیما» در ژاپن، «ایپر» در کشور بلژیک و «حلبچه» در اقلیم کردستان عراق در فضایی سبز و در کنار نماد فاجعه، یک ساختمان بزرگ را به عنوان موزه صلح احداث کرده‌اند که سالانه پذیرای مهمانان و گردشگرانی از اقصی نقاط جهان هستند و از این طریق هم منبع درآمد گردشگری برای ساکنان بوده و هم چهره زشت جنگ و استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی را برای بازدیدکنندگان به نمایش می‌گذارد.
او گفت: بعد از این سال‌ها هنوز سردشت به عنوان اولین شهر غیرنظامی قربانی سلاح‌های شیمیایی، فاقد موزه‌ای است که بتوان به عنوان نمادی عمق این جنایت ضدبشری را با به نمایش گذاشتن آثار، اطلاعات، اسناد و مدارک آن برای نسل‌های آینده معرفی کرد.
کامل رسولی شهردار سردشت گفت: در دوره مسئولیت بنده به عنوان شهردار این شهر هیچ مصوبه و بودجه‌ای برای خرید ساختمان «خانواده نریمانی» توسط شورای اسلامی شهر مصوب و ابلاغ نشده است.
کامل رسولی افزود: برابر ماده ۵۵ قانون شهرداری‌ها وضعیت این ساختمان حالت مخروبه دارد و برابر مقررات ملی ساختمان، آیین‌نامه ۲۸۰۰ زلزله در آن رعایت نشده و از این رو نیازمند ساماندهی و بازسازی است.
او با بیان اینکه به عنوان شهردار مصلحت نمی‌دانم که در این تنگنای مالی و وضعیت بودجه‌ای نامناسب که حتی این ساختمان خریداری شود، اظهار داشت: اگرچه شاید برای خرید آن در آینده برنامه‌ای وجود داشته باشد اما تصمیم‌گیری در این خصوص در شورای اسلامی شهر انجام می‌شود.
رسولی اضافه کرد: شهرداری در بودجه امسال به صورت کلی برنامه‌های فرهنگی خود را گنجانده است که در زمینه بمباران شیمیایی این شهر، ساخت و نصب تندیس «استاد قادر ره‌ش هه‌رمی» به عنوان نماد مظلومیت شهرستان سردشت توسط استاد هادی ضیاالدینی در حال ساخت است که در هفتم تیرماه (سالروز بمباران شیمیایی سردشت) در یکی از میادین شهر نصب می‌شود.
منبع: ایرنا
انتهای پیام/ب