همچنین، گزارش شده است که شاهان ایران، هر آبی را نمی‌نوشیدند و آب آشامیدنی مخصوص به خود را داشتند و این آب را همه‌جا همراه خود می‌بردند.
این پادشاهان علاقه خاصی به انجیر یونانی داشتند و همیشه خشک شده آن، به همراه ظرفی از بادام بو داده شیرین، بر سر سفره پادشاهان ایرانی قرار داشت. برگ ریحان نیز، مخصوص استفاده شاهان بود و یونانی‌ها به آن «برگ خوشبوی پادشاه» می‌گفتند.
گزارش‌های تاریخی از گیاهی به نام «مانا» نام می‌برند که ایرانی‌ها از آن ماده‌ای شیرین استخراج می‌کردند. در روایات تاریخی نوشته‌اند که وقتی شاه بزرگ به سرزمین ماد می‌رفت، هر روز برای سفره شاهی ظرف‌های بزرگی از این مادۀ شیرین مهیّا می‌شد. از این ماده، برای شیرین کردن نوشیدنی‌ها نیز استفاده می‌کردند.
پلینی، طبیعی‌دان و فیلسوف رومی، از وجود نوعی روغن مخصوص به نام «روغن پادشاهی» خبر می‌دهد که برای استفاده پادشاهان اشکانی، از ترکیب بیست‌وهفت ماده گوناگون ساخته می‌شد و از میان آن‌ها می‌توان به نیلوفر، زعفران، عسل و میوه سرو اشاره کرد.
به این ترتیب، می‌توان گفت که شاهان اشکانی هم، مانند اسلاف و اخلافشان، خوش خوراک بودند و در برگزیدن غذا و نیز، طعم آن، وسواس فراوانی داشتند. با این حال، سفره‌های شاهی در دوره ساسانی، بسیار رنگین‌تر شد و ساسانیان بر تجملات خوراکی خود، بسی افزودند که گزارش‌های آن در دست است.
منبع: خراسان
انتهای پیام/