دلیل این نام‌گذاری، اولاً قرار گرفتن دو سوی این خلیج در خاک سرزمینی ایران، ثانیاً تکاپوی چند هزارساله دریانوردان ایرانی در آن و ثالثاً، حاکمیت فرمانروایان ایران‌زمین بر وجب به وجب آب‌های خلیج همیشه فارس است. گزارش‌های تاریخی نشان می‌دهد که دریای پارس یا خلیج فارس، همواره محل اعتنا و مکان تجارت اقوام گوناگونی بوده‌است که زیر پرچم ایران به کار داد و ستد می‌پرداخته‌اند. دریانوردی ایرانیان در خلیج فارس، از زمان تأسیس نخستین سلسله ایرانی، یعنی ماد‌ها آغاز شد.
در دوره هخامنشی و به ویژه در عصر داریوش یکم، ایرانیان نیروی دریایی بسیار قدرتمندی در خلیج فارس پدید آوردند؛ نیرویی که با دور زدن خلیج عدن، خود را به دریای سرخ می‌رساند و راه ارتباطی مستملکات ایرانیان در مصر، با سرزمین مادری بود. در قرن‌های بعد نیز، سیطره ایرانیان بر خلیج فارس حفظ شد.
حتی حاکمیت خلفای اموی و عباسی نیز، تأثیری بر نام این خلیج نگذاشت. امرای ایرانی دوره اسلامی، مانند عضدالدوله دیلمی، با افتخار از این منطقه دریایی با عنوان خلیج فارس یا دریای فارس نام می‌بردند و از حاکمیت ایران بر دو سوی این خلیج زرخیز، سخن می‌گفتند.
بعد‌ها و در دوره صفویه و افشاریه، بر اعتلای دریایی ایران در خلیج فارس افزوده شد؛ اما ضعف قاجاریه و در پی آن، وابستگی پهلوی، زمینه بروز ادعا‌هایی دروغ و گزافی را فراهم آورد که مورخان همواره به آن‌ها، با نگاه تمسخر و طنز می‌نگرند. نه تنها در منظر هر ایرانی که در نگاه هر جغرافی‌دان و مورخ آگاهی، خلیج فارس، خلیج فارس بوده و خواهد ماند.
منبع: خراسان
انتهای پیام/