این میوه برای نخستین بار توسط جانگ‌چیان، نماینده چین در دوران سلسلۀ هان، از ایران به چین برده شد و چینی‌ها آن را میوه پارتی می‌نامیدند.
ایرانیان باستان از شاخه و آب انار، در مراسم مذهبی خود بسیار استفاده می‌کردند. این باور در میان آنان وجود داشت که اگر قطره‌های آب انار را در دهان کسی که در حال مرگ است بچکانند، ۹۹۹۹۹ نیروی مقدس، پس از مرگ از روان او محافظت خواهند کرد.
وجود دانه‌های فراوان و شاخه‌های همیشه سبز و پر از برگ، در تمام روز‌های سال، انار را برای ایرانیان به نمادی از باروری و زندگی جاودانه تبدیل کرده بود.
اهمیت این میوه، تا اندازه‌ای بود که در بیشتر مراسم دینی، همراه و جایگزین گیاه مقدس «هوم» قرار می‌گرفت و جزو جدایی‌ناپذیر سفره‌هایی بود که پس از حمام آیینی کودکان، پهن می‌شد.
برخی از باستان شناسان معتقدند گیاهی که شاهان در حجاری‌های دوره ساسانی در دست دارند، گل نیلوفر نبوده و گل انار است.
منبع: خراسان
انتهای پیام/