شاید کمترین کسی باشد که نام حاج میرزا را نشنیده باشد همه حاج میرزا را می‌شناسند و با احترام از او یاد می‌کنند.
حاج میرزا محمد سلگی اگرچه پرواز بی‌صدایش داغی ابدی را بر دل همشهریانش نهاد، اما شاید این هجرت غمگنانه و غریبانه استجابت دعا‌های عاشقانه حاجی بود که این‌گونه پر کشیدن را دوست‌تر می‌داشت.
سرداری سراسر همه شور و شعور با سری مالامال از عشق و حماسه؛ بزرگ‌مردی از خطه خزل از شهر قهرمان‌پرور نهاوند ریش‌سفید و بزرگ ما نهاوندی‌ها در کوران حوادث سخت و دشوار .
اگرچه حاج میرزای شهید نامی غرورآفرین‌تر و برازنده‌تر برای آن سردار بی‌ادعا می‌باشد، اما حاج میرزایی که نامش این‌گونه پرصلابت و هویت‌بخش و غرورآفرین در سرتاسر ایران‌زمین پیچیده است همان حاجی و فرمانده گردان جبهه‌هایی از جنس دلدادگی و گمنامی است.
حاجی شهید ما عمری گمنامی و در خدا فنا شدن را مشق کرده است تا به شهرتی این‌گونه خدایی رسیده است.
حاجی نام بلندش را از تقوایش از تهجدش از باخدا بودن و برای خدا بودنش از مردم داریش و از غرور و غیرتش دارد.
حاج میرزای شهید ما همان سردار بی‌ادعایی که هر جمعه در نماز لبخندش را نظاره‌گر بودیم؛ همان قهرمانی که پینه و زخم پا‌های مصنوعی را بر زانو‌های ستبرش می‌دیدیم و شاید بی‌تأمل و تفکر رد می‌شدیم.
حاج میرزای شهید اگرچه آرام و بی‌پیرایه بود، اما لبریز از اسرار و رموزی بود که تنها سرریزی از آن خاطرات رمزآمیز را در کتاب فاخر " آب هرگز نمی‌میرد " به روایت نشسته است و در گنجینه ذهن پرخروشش یک دنیا خاطره موج می‌زند.
خاطرات روز‌های سخت که مرد و نامرد در بستر راستین آن خاطرات بروز و نمود داشت و فقط او می‌دانست چه کسی مرد عاشقی است و چه کسانی از دلدادگی فقط ادعای آن را یدک می‌کشند.حاج میرزا محمد سلگی اگرچه پرواز بی‌صدایش داغی ابدی را بر دل همشهریانش نهاد، اما شاید این هجرت غمگینانه و غریبانه استجابت دعا‌های عاشقانه حاجی بود که این‌گونه پر کشیدن را دوست‌تر می‌داشت.
روحش شاد و یادش جاودانه باد
با نهایت ادب و احترام دکتر علی ترکاشوند
انتهای پیام/س