راهنمای جامع اصطلاحات و مشخصات گوشی‌های هوشمند به زبان ساده

شاید از دید یک نوجوان امروزی، نوکیا ۱۱۰۰ به عنوان پرفروش‌ترین گوشی تاریخ، فقط یک تکه آجر با قابلیت برقراری تماس و ارسال و دریافت پیام کوتاه باشد.

برای انتخاب یک گوشی، معیار‌های متعددی وجود دارند که باید در نظر گرفته شوند. در سال‌هایی نه‌چندان دور، مهم‌ترین معیارها، قدرت آنتن‌دهی گوشی، عمر باتری و استقامت بدنه‌ی دستگاه در مقابل ضربه یا سقوط در نظر گرفته می‌شدند. در عرض چند سال، با اضافه شدن قابلیت‌های فراوان به گوشی‌ها، به جایی رسیده‌ایم که اندازه و کیفیت صفحه نمایش، قدرت پردازشی دستگاه، حافظه ذخیره‌سازی و رَم، کیفیت عکس‌برداری و فیلم‌برداری، ضد آب بودن و بسیاری موارد دیگر به معیار‌های اولیه اضافه شده‌اند.

شاید از دید یک نوجوان امروزی، نوکیا ۱۱۰۰ به عنوان پرفروش‌ترین گوشی تاریخ، فقط یک تکه آجر با قابلیت برقراری تماس و ارسال و دریافت پیام کوتاه باشد.

البته اینجا قصد بحث تاریخی نداریم؛ اما این مسئله نشان می‌دهد چند سال دیگر ممکن است مواردی که اکنون حتی تصورش نیز برایمان مشکل است نیز به توانایی‌های گوشی‌ها و موارد تصمیم‌گیری‌مان اضافه شوند و نسل آینده، گوشی‌های پرچمدار و قدرتمند امروزی ما را به سخره بگیرند.

به اصل مطلب برگردیم. وقتی به جدول مشخصات گوشی هوشمند نگاه می‌کنیم، شاید معنای بسیاری از موارد را متوجه نشویم. در بعضی بخش‌ها نیز با چندین عدد و مقدار برخورد می‌کنیم که نمی‌توانیم تشخیص دهیم کدام‌یک تعیین‌کننده‌تر هستند و همین مسائل مقایسه را دشوارتر خواهند کرد.

برای درک هریک از این اعداد، نیاز به مطالعه‌ی مطالبی جداگانه در اینترنت وجود دارد، اما در این مطلب در چندین بخش، مهم‌ترین مواردی که می‌توانند در انتخاب یک گوشی هوشمند مؤثر باشند را معرفی کرده و توضیح دهیم تا حتی‌الامکان نیاز به رجوع به سایر مطالب نداشته باشید.

پردازنده (Processor)؛ سیستم‌روی‌چیپ (SoC (پردازنده‌ها مهم‌ترین جزء یک گوشی هوشمند هستند. این قطعات روی گوشی‌های هوشمند، مجموعه‌ای از اجزاء مثل واحد پردازشی، واحد پردازش تصویر و گیرنده‌ی رادیویی دستگاه روی یک مدار مجتمع هستند که گاهی اوقات با عنوان سیستم روی چیپ یا SOC یا چیپست نیز شناخته می‌شوند. همان‌طور که از نام آن پیداست، عملیات پردازشی در گوشی در این بخش صورت می‌پذیرد و از این جهت، CPU یا پردازنده را می‌توان مغز متفکر دستگاه دانست.

اولین معیار که برای یک پردازنده مطرح می‌شود، سرعت انجام عملیات پردازشی در آن است که با گیگاهرتز معرفی می‌شود. منظور از هر یک گیگاهرتز در سرعت پردازنده، قابلیت انجام یک میلیارد دستورالعمل پردازشی در طول یک ثانیه است. طبیعتاً هرچه این عدد و این مقدار بالاتر باشد، سرعت پردازش دستگاه بالاتر خواهد بود.

علاوه بر سرعت، در سال‌های اخیر تولید و استفاده از پردازنده‌های چندهسته‌ای نیز آن قدر متداول شده که حالا دیگر تقریباً روی هیچ گوشی هوشمندی، پردازنده‌ی تک‌هسته‌ای استفاده نمی‌شود. وجود چند هسته‌ی پردازشی مستقل باعث قابلیت بالاتر در اجرای چندین برنامه به طور هم‌زمان روی دستگاه می‌شود. پس در مجموع، هرچه سرعت پردازش بالاتر و هرچه تعداد هسته‌ها بیشتر باشد، قدرت پردازشی دستگاه و امکان اجرای چندین برنامه با هم، بیشتر خواهد شد.

درحال حاضر بیشتر گوشی‌های بازار با چهار هسته‌ی پردازشی عرضه می‌شوند. البته در این موارد (و تمامی موارد دیگر) باید نیاز و نوع استفاده را نیز در نظر گرفت. طبیعتاً برای کاربری که از گوشی فقط برای کاربرد‌های معمولی در حد تماس گرفتن و ارسال و دریافت پیام و وب‌گردی استفاده می‌کند، یک پردازنده‌ی خیلی سریع با تعداد هسته‌های خیلی زیاد، به کار نخواهد آمد و فقط باعث بالا رفتن قیمت گوشی خواهد شد.

تولیدکننده‌ها و برند‌ها

چندین تولیدکننده‌ی بزرگ در بازار پردازنده‌های گوشی همراه وجود دارد. بزرگ‌ترین و معروف‌ترین تولیدکننده، شرکت کوالکام است که تولید چیپست‌های برند اسنپدراگون را به عهده دارد.

چندین تولیدکننده‌ی بزرگ در بازار پردازنده‌های گوشی همراه وجود دارد. بزرگ‌ترین و معروف‌ترین تولیدکننده، شرکت کوالکام است که تولید چیپست‌های برند اسنپدراگون را به عهده دارد. بسیاری از گوشی‌ها با سیستم‌عامل اندروید از اسنپدراگون استفاده می‌کنند. این چیپست‌ها تا امروز با اسامی مدل‌های سه‌رقمی شناخته می‌شوند که سری‌های ۲۰۰، ۴۰۰، ۶۰۰، ۷۰۰ و ۸۰۰ را شامل می‌شوند. نام‌گذاری پردازنده‌های اسنپدراگون تا حد زیادی به این صورت است که هرچه عدد مدل آن بزرگ‌تر باشد، با قطعه‌ی سریع‌تر و قدرتمندتری مواجه هستیم؛ بنابراین مثلاً اسنپدراگون ۸۳۵، یک پردازنده‌ی رده بالا و اسنپدراگون ۴۳۵ یکی از پردازنده‌های ارزان‌قیمت و رده‌پایین شرکت کوالکام است.

تولیدکننده‌ی بزرگ دیگر در این زمینه، شرکت چینی مدیاتک است. گوشی‌هایی که با این پردازنده‌ها تولید می‌شوند بیشتر در بازار‌های آسیایی دیده می‌شوند. بالارده‌ترین پردازنده‌های مدیاتک، مجموعه محصولات سری Helio X و پس از آن، سری Helio P هستند. بیشتر محصولات دیگر مدیاتک با الگوی MT ۶۷ xx معرفی می‌شوند که باز هم هرچه عددی که به جای xx قرار می‌گیرد بالاتر باشد، قدرت پردازنده بیشتر است. برای مثال، MT ۶۷۵۳ پردازنده‌ی سریع‌تری نسبت به MT ۶۷۳۸ است. هرچند برای مقایسه‌ی بهتر در مورد سرعت پردازنده‌ها، می‌توان به بنچمارک‌های مختلفی که در اینترنت منتشر شده مراجعه کرد.

شرکت‌های دیگری نیز به طور اختصاصی به تولید پردازنده‌ها مشغول هستند. هواوی پردازنده‌ی گوشی‌های هوشمندش را با برند Kirin روانه‌ی بازار می‌کند. سامسونگ در بعضی بازار‌ها از پردازنده‌های برند Exynos روی گوشی‌هایش استفاده می‌کند و اپل نیز پردازنده‌های سری A خود را روی آیفون‌هایش قرار داده است. برای مثال پرچمدار سابق سامسونگ یعنی گلکسی اس ۸، در امریکای شمالی با پردازنده‌ی اسنپدراگون ۸۳۵ کوالکام و در سایر نقاط، با اگزینوس ۸۸۹۵ به فروش می‌رسید. آیفون ۷ اپل نیز از چیپ A ۱۰ استفاده می‌کند و Meizu Pro ۶ شرکت میزو از Helio X ۲۵ شرکت مدیاتک بهره می‌برد.

حافظه (Memory)؛ رم، حافظه ذخیره‌سازی و کارت حافظه

درحال حاضر، می‌توان گفت دو گیگابایت رَم برای عملکرد مناسب یک گوشی اندرویدی ضروری است و دستگاه‌هایی با سه، چهار گیگابایت یا بالاتر از آن نیز در بازار وجود دارند.

در بخش حافظه در گوشی‌های هوشمند، معمولاً با دو قسمت مجزا و دو عدد متفاوت مواجه می‌شویم. حافظه‌ی دسترسی تصادفی یا RAM و حافظه‌ی داخلی دستگاه که به عنوان فضای ذخیره‌سازی شناخته می‌شود. رَم بخشی از حافظه است که به طور مستقیم، به پردازش دستگاه و اجرای برنامه‌ها مربوط است. وقتی یک برنامه را باز می‌کنید، بخش‌های اصلی برنامه در این بخش از حافظه‌ی رم – که بسیار سریع‌تر از حافظه‌ی ذخیره‌سازی است – بارگذاری می‌شود و پردازنده‌ی گوشی با رَم در تماس خواهد بود.

هرچه تعداد برنامه‌های در حال اجرا بیشتر باشد، این حافظه بیشتر اشغال می‌شود؛ بنابراین یک حافظه‌ی رَم با ظرفیت بالا، می‌تواند به اجرای هم‌زمان چندین برنامه با یکدیگر کمک کند. درحال حاضر، می‌توان گفت دو گیگابایت رَم برای عملکرد مناسب یک گوشی اندرویدی ضروری است و دستگاه‌هایی با سه، چهار گیگابایت یا بالاتر از آن نیز در بازار وجود دارند.

بخش دیگر حافظه، حافظه‌ی داخلی یا ذخیره‌سازی گوشی است که با اسامی دیگری مثل حافظه‌ی فلش یا حتی ROM نیز شناخته می‌شود. این بخش، همان جایی است که شما اطلاعات خود (تصاویر، ویدئوها، آهنگ‌ها و...) را روی آن ذخیره می‌کنید. مقدار حافظه‌ی داخلی متداول اکثر گوشی‌های هوشمند در حال حاضر ۱۶، ۳۲، ۶۴ و ۱۲۸ گیگابایت است. باید توجه داشته باشید که بخشی از این حافظه، مربوط به نگهداری سیستم‌عامل و فایل‌های بروزرسانی دستگاه می‌شود و در دسترس کاربر قرار نمی‌گیرد. این بخش را به معنای بهتری، می‌توانیم ROM یا حافظه‌ی فقط خواندنی بدانیم که در حالت عادی «فقط قابل خواندن» است و برای ایجاد تغییر در آن، نیاز به فلش کردن گوشی خواهیم داشت.

در بحث حافظه، بخش سومی هم داریم که جزء ثابتی از یک گوشی هوشمند نیست. حافظه‌ی خارجی یا کارت حافظه که اکثر گوشی‌های امروزی از آن پشتیبانی می‌کنند و برای کاربرانی که از میزان حافظه داخلی گوشی خود راضی نیستند، ضروری است. بعضی از گوشی‌ها، از شکاف دوم سیم‌کارت خود به صورت دوگانه برای قرار دادن یکی از دو کارت حافظه یا سیم‌کارت استفاده می‌کنند و در بعضی دستگاه‌ها، این شکاف به طور اختصاصی برای کارت‌های MicroSD وجود دارد. میزان پشتیبانی از ظرفیت کارت حافظه نیز در گوشی‌های مختلف، متفاوت است.

نمایشگر
تکنولوژی ساخت صفحه نمایش در سال‌های اخیر تغییرات زیادی داشته است. معیار‌های مختلفی برای انتخاب نمایشگر یک گوشی وجود دارد. اندازه‌ی نمایشگر، وضوح تصویر و رنگ‌ها و اسامی تجاری که برای آن استفاده می‌شوند در این بخش تأثیرگذار هستند.

تفکیک‌پذیری یا Resolution
تفکیک‌پذیری تعداد پیکسل‌هایی را معرفی می‌کند که می‌توانند در یک نمایشگر نمایش داده شوند. در نمایشگر‌های امروزی، میلیون‌ها پیکسل می‌توانند در صفحه جای بگیرند که مقدار تفکیک‌پذیری آن را معمولاً با ضرب دو عدد در یکدیگر نشان می‌دهند. رزولوشن‌های مختلفی مثل ۷۲۰×۱۲۸۰ یا اچ‌دی یا ۷۲۰ p و ۱۰۸۰×۱۹۲۰ یا فول‌اچ‌دی یا ۱۰۸۰ p متداول‌ترین مقادیر در گوشی‌های امروزی هستند. گوشی‌های پرچمدار از تفکیک‌پذیری‌های ۲۱۶۰×۳۸۴۰ یا ۴ K و ۱۴۴۰×۲۱۶۰ یا QHD نیز بهره می‌برند. همان‌طور که انتظار می‌رود، هرچه این تعداد پیکسل‌های موجود در نمایشگر بیشتر باشد، تصاویر واضح‌تری را خواهیم دید.

نسبت ابعاد صفحه نمایش گوشی‌های مختلف نیز می‌تواند متفاوت باشد. در سال‌های گذشته، نسبت ۱۶:۹ معمول‌ترین میزان در نمایشگر گوشی‌ها بود، اما در حال حاضر، بسیاری از گوشی‌های هوشمند در بازار با نمایشگر‌هایی با نسبت ۱۸:۹ عرضه می‌شوند. البته ۱۸:۹ را می‌توان ۲:۱ هم معرفی کرد، اما احتمالاً به دلایل تجاری و عدم القای حس کوچک بودن صفحه و نشان دادن بهتر تفاوت در کنار ۱۶:۹، از ترکیب ۱۸:۹ استفاده شده است. در بعضی محصولات نیز این نسبت متفاوت است، برای مثال گلکسی اس ۸ و اس ۹ مقداری طول بیشتری دارند و رزولوشن نمایشگر آن‌ها ۱۴۴۰×۲۹۶۰ است که از استاندارد QHD مقداری بالاتر می‌رود و نسبت طول به عرض آن نیز به طور دقیق‌تر، ۱۸.۵:۹ می‌شود.

در سال‌های گذشته، نسبت ۱۶:۹ معمول‌ترین میزان در نمایشگر گوشی‌ها بود، اما در حال حاضر، بسیاری از گوشی‌های هوشمند در بازار با نمایشگر‌هایی با نسبت ۱۸:۹ عرضه می‌شوند.

نکته‌ی دیگری که اهمیت بالایی نیز دارد، اندازه‌ی صفحه نمایش است که دو معیار جدید را به وجود می‌آورد: تراکم پیکسل یا PPI و نسبت نمایشگر به بدنه یا Screen-to-Body Ratio. اندازه‌ی نمایشگر به اندازه‌ی قطر این صفحه است. نسبت تعداد پیکسل‌ها یا همان تفکیک‌پذیری نمایشگر به اندازه‌ی صفحه نمایش، برابر تراکم پیکسلی است که تعداد پیکسل‌هایی که در یک اینچ از صفحه قرار می‌گیرند را نشان می‌دهد.

تفکیک‌پذیری به تنهایی نمی‌تواند وضوح را مشخص کند. هرچه تراکم پیکسلی بالاتر باشد، وضوح تصویر بالاتر خواهد بود. پس یک صفحه نمایش فول‌اچ‌دی با سایز ۵ اینچ، از یک نمایشگر بزرگ با همان تفکیک‌پذیری، اما اندازه‌ی ۶.۵ اینچ، واضح‌تر به نظر خواهد رسید. نسبت نمایشگر به بدنه هم به توضیح چندانی نیاز ندارد. با پیشرفت تکنولوژی ساخت گوشی‌های هوشمند، روز به روز لبه‌های زائد اطراف نمایشگر باریک‌تر شده و این نسبت در حال حاضر به ۹۰ درصد نزدیک شده است.

تکنولوژی‌های صفحه نمایش

باز هم اعداد همه چیز را نمی‌توانند به طور کامل برسانند. فناوری‌های مختلفی در ساخت صفحات نمایشگر وجود دارد که استفاده از هرکدام از آن‌ها، در کیفیت نمایشگر مؤثر است. دو فناوری بسیار متداول، انواع مختلف نمایشگر با کریستال مایع یا LCD و دیود گسیل نور ارگانیک یا OLED هستند. تفاوت اصلی این دو فناوری، روشی است که برای روشن شدن پیکسل‌ها در آن‌ها استفاده می‌شود. در LCD از یک صفحه‌ی روشن در پشت نمایشگر استفاده می‌کنند. به این معنی که حتی اگر قرار باشد تصویر روی نمایشگر کاملاً سیاه باشد، باز هم نور پس‌زمینه روشن است و حتی گاهی اوقات این نور از اطراف نمایشگر به بیرون درز کرده و قابل رؤیت خواهد بود.

در مقابل در نمایشگر‌های OLED از یک ماده‌ی آلی برای روشن کردن هریک از پیکسل‌ها استفاده می‌شود. در نتیجه یک پیکسل می‌تواند به تنهایی، روشن یا خاموش شود و وقتی حالت خاموش را داشته باشیم، می‌توانیم رنگ سیاه واقعی را بدون درز نور به اطراف، مشاهده کنیم. این موضوع باعث صرفه‌جویی در مصرف باتری نیز می‌شود؛ زیرا در بسیاری از موارد به خصوص مشاهده‌ی تصاویر تاریک، بخشی از نمایشگر باید رنگ سیاه را نشان دهد و در این حالت، آن بخش‌ها، مصرف انرژی نخواهند داشت. از همین قابلیت در نمایشگر‌های گوشی‌های سری Moto نیز برای نمایش هشدار‌ها با رنگ سفید روی پس‌زمینه‌ی کاملاً سیاه گوشی در حالی که دستگاه قفل شده است، استفاده می‌شود.

اما نمایشگر‌های OLED خصوصیات منفی نیز دارند. برای مثال عدم استفاده از نور پس‌زمینه، باعث می‌شود روشنایی کلی صفحه نسبت به صفحات LCD کمتر باشد. علاوه بر آن، گفته می‌شود افت کیفیت و احتمال خرابی این صفحات مقداری بالاتر از رقیب قدیمی‌تر خود است. اما مهم‌ترین مشکل در مورد صفحات OLED هزینه‌ی بالا و دشواری تولید آن‌هاست که البته با پیشرفت‌های بیشتر در این زمینه و ورود تولیدکننده‌های بیشتر به این حوزه، این فاصله رفته رفته کمتر شده و شاهد نمایشگر‌های OLED بیشتری در بازار خواهیم بود.

اصطلاح دیگری که باید در مورد صفحات LCD بشناسید، کلمه‌ی IPS است. در مقابل فناوری‌های قدیمی‌تر TN و TFT، نمایشگر‌هایی که از IPS استفاده می‌کنند زاویه دید وسیع‌تری دارند و رنگ‌های بهتری تولید می‌کنند.

طرفداران شرکت اپل ممکن است به دنبال توضیحی در مورد اصطلاح Retina باشند. رتینا در واقع به همان بحث تراکم پیکسلی برمی‌گردد و این واقعیت که در حالت استفاده‌ی عادی و فاصله‌ی ۲۰، ۳۰ سانتیمتری صفحه‌ی گوشی با چشم انسان، تراکم پیکسلی بالاتر از ۳۰۰ قابل تشخیص نخواهد بود؛ بنابراین تولید نمایشگر‌هایی با تراکم پیکسلی بیش از این، توجیح چندانی ندارد و اپل بر همین اساس، نمایشگر‌های آیفون‌های خود را تولید می‌کند. البته در استفاده‌های به خصوص مثل استفاده از گوشی در عینک‌های واقعیت مجازی، این گزاره صادق نخواهد بود.

در کنار بحث کیفیت و وضوح تصویر، یکی از نگرانی‌های مهم در استفاده از صفحات نمایش، آسیب‌پذیری از قطعه‌ی شیشه‌ای است. برای رفع این نگرانی، فناوری‌هایی مثل گوریلا گلس متعلق به شرکت کورنینگ وجود دارد که باعث تولید صفحات مقاوم در مقابل شکستگی و خراش شده است. فناوری مشابهی با نام ShatterShield نیز توسط شرکت موتورولا معرفی شده و مورد استفاده قرار می‌گیرد.

باتری
میزان ظرفیت باتری‌ها را با میلی‌آمپرساعت معرفی می‌کنند. هرچه ظرفیت باتری بیشتر باشد، گوشی بیشتر می‌تواند به کار خود ادامه دهد و البته مدت زمان شارژ کردن باتری نیز طولانی‌تر خواهد بود. اما این مسائل، علاوه بر ظرفیت باتری، وابسته به فاکتور‌های دیگری مثل میزان مصرف انرژی نرم‌افزار‌ها و سیستم عامل، نوع و اندازه‌ی نمایشگر و نوع استفاده از گوشی نیز هستند. هرچه برنامه‌ها سنگین‌تر و پرمصرف‌تر شده و سخت‌افزار‌های قوی‌تری برای گوشی‌های هوشمند مورد استفاده قرار می‌گیرد، به باتری‌ها با ظرفیت بالاتر نیز نیاز خواهد بود.

برای مثال می‌توانید به چند سال گذشته فکر کنید که اولین محصول اپل با برند آیفون، از یک باتری ۱۴۰۰ میلی‌آمپرساعتی استفاده می‌کرد، اما آیفون، با یک باتری با بیش از دو برابر آن یعنی ۲۹۰۰ میلی‌آمپرساعتی عرضه شد. بعضی محصولات دیگر نیز با هدف استفاده‌ی طولانی‌تر، با باتری‌های قدرتمندتری معرفی می‌شوند. مثلاً Moto E۴ Plus موتورولا که با یک باتری بزرگ ۵۰۰۰ میلی‌آمپرساعتی وارد بازار شده بود. با این وجود هنوز هم از پاوربانک‌های با ظرفیت بالا برای مواقعی که امکان اتصال شارژر به گوشی وجود ندارد استفاده می‌شود.

یکی از بزرگ‌ترین خصوصیات منفی باتری‌های با ظرفیت بالا، مدت زمان طولانی مورد نیاز برای شارژ کامل آن‌ها بود. اما با استفاده از فناوری‌های شارژ سریع مثل فناوری شرکت کوالکام، این مشکل حالا دیگر برای بسیاری از گوشی‌های قدرتمند بازار حل شده است. با استفاده از آداپتور‌های Quick Charge کوالکام، می‌توانید بدون ایجاد مشکل، میزان انرژی بیشتری را در مدت زمان کمتری وارد گوشی هوشمند خود کنید. برای مثال با کمک شارژ سریع ۴ که جدیدترین نسخه از این فناوری است، امکان ایجاد ۵ ساعت شارژ باتری تنها در ۵ دقیقه، مهیاست.

یکی دیگر از مشکلات مربوط به باتری‌ها و شارژ آن‌ها، نیاز به استفاده از شارژر‌های سیمی است. برای رفع این مشکل مدت‌هاست که نوآوری‌هایی در زمینه‌ی شارژ بی‌سیم انجام می‌شود. در حال حاضر دو استاندارد صنعتی شارژ بی‌سیم Qi و PMA وجود دارند که گوشی‌هایی که از آن پشتیبانی می‌کنند، می‌توانند با استفاده از قرار گرفتن روی یک صفحه و بدون اتصال هیچ کابلی، شارژ شوند.

این دو استاندارد تفاوت بزرگ و معناداری با یکدیگر ندارند و اکثر گوشی‌های موجود با قابلیت شارژ بی‌سیم، با هر دو کار می‌کنند. شارژ بی‌سیم با استفاده از دو کویل که یکی روی صفحه‌ی شارژر و دیگری روی بدنه‌ی دستگاه قرار دارد و القای الکترومغناطیسی انجام می‌شود؛ بنابراین مقداری جابجایی گوشی روی صفحه، باعث قطع شدن روند شارژ می‌شود.

مشکل دیگر در این زمینه، این است که شارژر‌های بی‌سیم هنوز نمی‌توانند با سرعت بالایی باتری را شارژ کنند. البته اگر به شارژ بی‌سیم علاقمند باشید و گوشی شما از آن پشتیبانی نکند، این شانس را نیز خواهید داشت که یک قاب با قابلیت شارژ بی‌سیم برای آن تولید شده باشد و در این زمینه به شما کمک کند.

دوربین
یکی دیگر از قابلیت‌هایی که برای بسیاری از کاربران در هنگام خرید تعیین‌کننده است، دوربین گوشی هوشمند است. هر روز مشخصات بالاتری برای دوربین‌ها می‌بینیم که گاهی اوقات باعث سردرگمی یا حتی به اشتباه افتادن خریداران می‌شود.

مگاپیکسل
تفکیک‌پذیری تصاویر ثبت شده با دوربین با مگاپیکسل بیان می‌شود و برای بسیاری از این افراد، مقدار این پارامتر، مهم‌ترین نکته در کیفیت یک دوربین است. وقتی از یک دوربین ۱۲ مگاپیکسلی صحبت می‌کنیم، در واقع دوربینی را توصیف می‌کنیم که می‌تواند یک عکس با طول و عرض ۳۰۰۰ و ۴۰۰۰ پیکسل ثبت کند. طبیعتاً هرچه تعداد پیکسل‌های ثبت شده بیشتر باشد، جزئیات و وضوح آن نیز بیشتر است، اما تفکیک‌پذیری نمی‌تواند هیچ حرفی در مورد میزان نور یا رنگ‌های موجود در عکس – که اثر بزرگی روی کیفیت آن دارند - ثبت شده بزند.

دیافراگم یا Aperture
گشودگی دیافراگم لنز یک دوربین به شکل f/x.y نشان داده می‌شود که x و y می‌توانند اعداد صحیح باشند. هرچه میزان این اعداد کوچکتر باشد، با گشودگی بیشتری مواجه هستیم و در نتیجه در هنگام ثبت تصویر، نور بیشتری می‌تواند وارد لنز دوربین شود. در دوربین‌های دیجیتال، میزان دیافراگم قابل تنظیم است، اما در دوربین‌های گوشی‌های هوشمند این میزان یک عدد ثابت است، بنابراین هرچه این گشودگی بیشتر باشد، امکان عکس‌برداری بهتر در محیط‌های کم‌نور و امکان ایجاد عمق تصویر بهتر و تار کردن پس‌زمینه بیشتر وجود دارد.

میزان گشودگی دیافراگم در گوشی‌های پرچمدار هر ساله عدد کوچک‌تری می‌شود و در حال حاضر گوشی‌هایی با لنز‌های f۱.۷، f/۱.۸ و f/۲ در بازار دیده می‌شوند که البته در کنار این موضوع، استفاده از روش‌های پردازش تصویر، به ایجاد تصاویر باکیفیت‌تر در آن‌ها کمک می‌کند.

ترکیب چند دوربین
استفاده از ترکیب چند دوربین در کنار یکدیگر حالا دیگر تبدیل به یک موضوع عادی در گوشی‌های رده بالا و حتی متوسط بازار شده است. بسیاری از تولیدکننده‌ها با استفاده از چند دوربین و قابلیت‌های نرم‌افزاری برای بهره بردن از قدرت آن‌ها، امکان ثبت تصاویر بهتری را فراهم کرده‌اند. برای مثال در آیفون ۷ پلاس، از یک لنز معمولی در کنار یک لنز تله‌فوتو استفاده شده است. با کمک لنز دوم، آیفون ۷ پلاس توانسته قابلیت بزرگنمایی اپتیکال دوبرابر را در دوربین خود قرار دهد. قابلیتی که معمولاً در گوشی‌ها دیده نمی‌شود و به جای آن، فقط زوم دیجیتال وجود دارد. علاوه بر آن امکان عمق دادن به تصویر به خصوص در ثبت تصاویر پورتره نیز فراهم شده است.

به عنوان مثال دیگر، ال‌جی در پرچمدار گذشته‌ی خود یعنی G۶ از دوربین دوم برای امکان ثبت تصاویر با زاویه‌ی دید بسیار گسترده‌تر نسبت به عکس‌های گرفته شده با لنز معمولی استفاده کرده است. این روز‌ها تولید گوشی‌هایی با دوربین سه‌گانه و پنج‌گانه نیز مطرح شده که البته نیاز به استفاده از این تعداد لنز، در مطالب تخصصی‌تر قابل بحث است.

قابلیت‌های دیگر در دوربین‌ها
بعضی دوربین‌ها در گوشی‌های هوشمند امکان ثبت تصاویر با استفاده از فناوری HDR را نیز فراهم می‌کنند. با کمک HDR، به طور متوالی، از یک صحنه چند عکس با سطوح مختلف روشنایی گرفته می‌شود و نرم‌افزار دوربین گوشی، این تصاویر را با یکدیگر ترکیب کرده و نمایش می‌دهد. این ترکیب در مواردی که بعضی بخش‌های سوژه تاریک‌تر از بخش‌های دیگر آن است می‌تواند مفید باشد.

در ضبط ویدئو با دوربین‌های گوشی نیز مواردی وجود دارد که ذکر آن‌ها خالی از لطف نیست. یکی از موارد همان رزولوشن فیلم‌های ثبت شده توسط دوربین است. تعداد فریم‌های ثبت شده در ثانیه یا FPS نیز یکی دیگر از اعداد مهم است. اکثر گوشی‌های پرچمدار قابلیت ضبط فیلم با ۶۰ فریم بر ثانیه و رزولوشن‌های فول‌اچ‌دی یا حتی ۴K را دارند.

فناوری مهم دیگر در این زمینه، تثبیت تصویر است که برای مقابله با لرزش تصویر در هنگام حرکت کردن دوربین استفاده می‌شود. دوربین‌های بهتر و حرفه‌ای‌تر از OIS یا تثبیت‌کننده‌ی تصویر اپتیکال بهره می‌برند و در بعضی گوشی‌ها، از تثبیت‌کننده‌ی تصویر دیجیتال که یک روش نرم‌افزاری است استفاده می‌کنند که البته OIS بهتر و مؤثرتر است.

اتصالات و ارتباطات

درگاه شارژ
در گوشی‌های هوشمند امروزی از سه نوع پورت یا درگاه برای شارژ و انتقال داده با سیم استفاده می‌شود. محصولات شرکت اپل از درگاه اختصاصی خود یعنی Lightning استفاده می‌کنند که یک درگاه اختصاصی مربوط به همین شرکت است. در گوشی‌های اندرویدی، از USB استفاده می‌شود. اکثر محصولات رده‌بالای موجود در بازار، از USB نوع C یا به طور کوتاه‌تر USB-C بهره می‌برند که در مقابل درگاه قدیمی‌تر از نوع Micro USB، در انتقال داده و انرژی، سریع‌تر است. ضمن اینکه USB-C و Lightning هر دو قابلیت پشت و رو شدن نیز دارند و مثل USB‌های قدیمی، مهم نیست که از کدام سمت، به گوشی متصل شوند.

بلوتوث
استانداردی است که شاید روزگاری وجود داشتن یا نداشتن آن در انتخاب یک گوشی همراه تعیین‌کننده بود، اما حالا دیگر تقریباً در تمامی گوشی‌ها این امکان ارتباطی فراهم است و شاید بحث تنها بر سر وجود نسخه‌های متفاوت آن باشد. بلوتوث برای ارسال و دریافت داده‌ها در فاصله‌ی نزدیک استفاده می‌شود و در حال حاضر بیشترین استفاده از آن، اتصال دستگاه‌های جانبی مثل هدست بی‌سیم، ماوس و کیبورد، اسپیکر‌های بی‌سیم یا ساعت و مچ‌بند‌های هوشمند به گوشی است. آخرین نسخه از این فناوری بلوتوث ۵ است که در سرعت انتقال داده و مصرف باتری بهینه‌تر شده است.

NFC
قابلیت ارتباطی NFC یک فناوری بی‌سیم دیگر است که با استفاده از آن، گوشی می‌تواند در هنگام قرار گرفتن در کنار یک برچسب خاص، اعمال به خصوصی انجام دهد. از این قابلیت در حال حاضر در بعضی پرداخت‌های الکترونیکی و برای انتقال داده‌هایی مثل عکس یا مخاطبین به سایر دستگاه‌ها استفاده می‌شود.

داده‌ها
از نظر اتصال به داده‌های سیم‌کارت، در حال حاضر بحث چندانی نداریم و اکثر گوشی‌های هوشمند موجود در بازار از استاندارد LTE پشتیبانی می‌کنند. LTE از نظر سرعت بالاتر از نسل سوم یعنی ۳G است. اما احتمالاً به زودی باید شاهد ورود گوشی‌هایی با قابلیت ارتباطات ۵G باشیم که در آن صورت، طبیعتاً تهیه‌ی دستگاهی که بتواند از استاندارد جدیدتر پشتیبانی کند، قابل توجیه‌تر خواهد بود.

البته این مسائل در کشور‌های مختلف اندکی متفاوت است و بستگی به این دارد که یک استاندارد مخابراتی جدید، چه زمانی وارد آن کشور شود. در کشور‌هایی مثل امریکا، گوشی‌ها توسط اپراتور‌های مخابراتی نیز عرضه می‌شوند که در کنار روش‌های پرداخت اقساطی و جذاب، ممکن است دستگاه روی یک باند خاص مربوط به آن اپراتور قفل شده و با سیم‌کارت‌های دیگر قابل استفاده نباشد که این مسائل هم حداقل فعلاً در کشور ما، جای خاصی برای بحث و نگرانی ندارد.

قابلیت دیگر گوشی‌های هوشمند که به امکان اتصال ارزان‌تر به اینترنت در آن‌ها کمک می‌کند، وجود WiFi در آن‌هاست که باز هم بحث وجود یا عدم وجود آن مطرح نیست. بعضی از گوشی‌ها از استاندارد ۸۰۲.۱۱ac پشتیبانی می‌کنند جدیدتر و سریع‌تر است و در گوشی‌های ارزان‌تر، استاندارد ۸۰۲.۱۱n پشتیبانی می‌شود. امکان وجود WiFi دوبانده نیز وجود دارد که با کمک آن، می‌توان به شبکه‌های ۲.۴ گیگاهرتزی معمول یا ۵ گیگاهرتزی جدیدتر که سریع‌تر و معمولاً خلوت‌تر هستند، متصل شد.

قابلیت‌های دیگر

مقاومت در برابر آب و گرد و غبار
بسیاری از گوشی‌های پرچمدار موجود در بازار، از گواهی‌نامه‌هایی با پیشوند IP بهره می‌برند. گواهی‌های محافظت بین‌المللی در دو بخش صادر می‌شوند که برای هر بخش یک عدد در مقابل IP قرار می‌گیرد. عدد اول مقاومت گوشی در مقابل گرد و خاک و غبار را نشان می‌دهد و عدد دوم، مقاومت دستگاه در مقابل آب. هرچه این عدد‌ها بالاتر باشند، سطح مقاومت بیشتر است. برای مثال دستگاه‌های با گواهی IP۶۷ قابلیت دوام آوردن در عمق یک متری به مدت ۳۰ دقیقه را دارند و گواهی IP۶۸ نشان‌دهنده‌ی مقاومت گوشی در عمق یک و نیم متری است.

حسگر‌ها
حسگر‌های مختلفی روی گوشی‌های هوشمند وجود دارند. حسگر‌های شتاب‌سنج یا Accelerometer و ژیروسکوپ برای اعمالی مثل چرخش خودکار صفحه در وضعیت‌های مختلف قرارگیری گوشی یا عملکرد‌های خاص نرم‌افزاری در هنگام تکان دادن گوشی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

حسگر نزدیکی یا Proximity در هنگام برقراری تماس و گذاشتن گوشی روی گوش، باعث عدم ایجاد اختلال در کار دستگاه در لحظات برخورد صورت، به صفحه می‌شود. حسگر‌های مکان‌یاب GPS و GLONASS نیز می‌توانند به ماهواره‌های امریکا و روسیه متصل شده و امور مربوط به مسیریابی و مکان‌یابی را برای استفاده‌کننده ممکن کنند.

منبع: شهر سخت افزار

انتهای پیام/