کارشناس مسائل بین الملل ادامه داد: در یک مرحله ۹ دور مذاکرات انجام شد، ولی پس از وقفه‌ای کوتاه مذاکراتی دیگر در ادامه همان روند مذاکرات صورت گرفت که ظاهرا به نتیجه رسیده، ولی هنوز بخشی از ابعاد آن نامشخص است.
او درباره چرایی شروع مذاکرات بین آمریکا و طالبان اظهار کرد: ظاهر این امر نشان میدهد وقتی دو طرف درگیر در رسیدن به اهدافشان ناکام میمانند به سمت مذاکره حرکت میکنند و، چون آمریکا و طالبان در رسیدن به اهدافشان ناکام بودند به سمت سازش و مصالحه حرکت کردند.
شفیعی افزود: این اقدام بدان معنی است که طالبان به این نتیجه رسیده که ساقط کردن دولت افغاستان به عنوان دولتی دست نشانده و خارج کردن آمریکا به عنوان نیرویی اشغالگر از افغاستان کار دشواری است.
او ادامه داد: همچنین امریکایی‌ها هم به این نتیجه رسیدند که درگیری با طالبان به درازا کشیده، تلفات روز به بیشتر میشود و هزینه‌های آنان در جنگ بیشتر میشود و در مجموع نارضایتی از حضور آمریکا هم رو به افزایش است و همین موضوع باعث شد آمریکا به سمت مذاکره با طالبانی حرکت کند که زمانی معتقد بود به عنوان یک نیروی رادیکال باید از بین بروند.
کارشناس مسائل بین الملل ادامه داد: پیش بینی میشود محتوای توافق این باشد که طالبان در قدرت پذیرفته شود و بخشی از آن را دست بگیرد و در مقابل هم آمریکایی‌ها هم به نوعی از افغانستان خارج شوند.
شفیعی تاکید کرد: ذکر این ضروری است که در واقع آمریکایی‌ها نمیتوانند به راحتی از افغانستان خارج شوند چراکه پایگاه هایشان پر هزینه بوده و مبالغ زیادی برای ساخت آن‌ها هزینه کردند و شاید چهارده هزار نیرو خارج کند، ولی درنهایت بخشی از آن‌ها در پایگاه‌ها باقی خواهند ماند.
او در پایان گفت: در نهایت نمی‌توان به پایداری و ادامه این روند صلح اطمینان داشت چرا که ممکن است در اجرای توافقنامه دو طرف یکدیگر را به کارشکنی در اجرا متهم کنند و موارد اینچنینی ممکن توافق در حین اجرا نادیده گرفته شود و دو طرف مجددا به نقطه صفر و درگیری‌ها بازگردند.
انتهای پیام/