کاوه ۱۷؛ سلاحی کاربردی و کارا برای افسران نیرو‌های مسلح + تصاویر

به گزارش  خبرنگار دفاعی امنیتی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، مسلح بودن نیرو‌های پیاده به انواع سلاح‌ها یکی از ملزومات حضور در میدان‌های نبرد و جنگ‌های گوناگون است که همه ارتش‌ها و نیرو‌های مسلح در جهان به این موضوع توجه ویژه‌ای دارند. علاوه بر تاکتیکی بودن اسلحه‌های مورد نیاز برای سربازان و یا فرماندهان حاضر در میدان، سبک بودن و وزن کم تسلیحات مورد استفاده توسط آن‌ها امروزه از ویژگی‌های بسیار مهم سلاح‌های انفرادی در میدان‌های نیرد است.

همین موضوع باعث شد تا طراحان به دنبال ساختن تسلیحاتی باشند که هم توان آتش بالا را به پیاده نظام بدهد و هم به چابکی آن‌ها لطمه نزند، پس ساخت اسلحه‌ها به خصوص سلاح‌هایی که با نواخت تیر بالا، وزن کمی دارند را در دستور کار قرار دادند که نتیجه آن شد تولید سلاح‌های انفرادی همچون مسلسل‌ها.

ساخت مسلسل‌ها چند مشکل عمده نیز مانند اندازه بزرگ و سختی در هدف گیری داشتند. یعنی برای هدف‌گیری به زمان بیشتری نیاز داشتند و پس از اتمام تیراندازی، برای بارگذاری مهمات هم زمان زیادی صرف می‌شد، پس باید طراحان باز هم اقدامات بیشتری را انجام می‌دادند.

پس آن‌ها برای رفع این مشکل به دنبال ساخت اسلحه‌های کمری رفتند که علاوه بر اندازه کوچک، به سرعت نیز مسلح می‌شدند؛ اسلحه‌های کمری به سرعت نشانه گیری کرده و با دقت بالا هدف را از بین می‌بردند، از طرفی هم، چون خشاب این اسلحه‌ها کوچک بودند توان مسلح کردن خشاب با سرعت بالایی انجام می‌شد و فرد استفاده کننده هم قادر بود خشاب‌های بیشتری را با خود حمل کند.

پس کار طراحی و ساخت نمونه‌های بیشتر این نوع سلاح در دستور کار همه سازندگان اسلحه در سرتاسر دنیا قرار گرفت. کشورمان ایران هم تا پیش از پیروزی انقلاب اسلامی وارد کننده اسلحه از کشور‌های غربی و بعضا هم شرقی بود. صنایع دفاعی کشورمان با بهره گیری از تجربیات دوران دفاع مقدس کار طراحی و ساخت کلت‌های کمری متناسب با نیاز نیرو‌های مسلح جمهوری اسلامی ایران را آغاز کردند.

وزارت دفاع و مجموعه صنایع دفاع کشورمان از سال ۶۹ با توجه به دستورات سلسله مراتب و اعلام نیاز نیروهای مسلح به سوی طراحی و ساخت اسلحه های بومی حرکت کردند، سلاح هایی که ساخت آن هیچ‌گونه وابستگی به هیچ کشوری نداشت و اطلاعاتی فنی دقیق آن هم به سختی به بیرون درز می‌کرد.

ساخت اسلحه های کمری با نام های زُعاف و رعد هم جزئی از این مسیر است.

اسلحه کمری کاوه ۱۷

کاوه ۱۷ یک سلاح مهم دیگر ایرانی است. این اسلحه یک کالیبر ۹ میلی متری است که وزن آن بدون خشاب در حدود ۶۵۵ گرم است.

اگرچه رسما درباره جنس سلاح کاوه مطلبی عنوان نشده است، اما وزن کم و شباهت آن با رعد نشان دهنده این نکته است که به احتمال فراوان در این سلاح هم از مواد پلیمری استفاده شده است. استفاده و ساخت سلاح‌های پلیمری، طی دهه‌های اخیر در ارتش‌ها و صنایع دفاعی جهان، یک روند تصاعدی و قابل توجه را شاهد بوده که خوشبختانه در کشورمان نیز به این موضوع مهم، توجه خاصی شده است.

برد موثر این سلاح جدید ایرانی، در حدود ۵۰ متر و سرعت دهانه گلوله در آن در حدود ۳۶۰ متر بر ثانیه است که از این لحاظ، با اسلحه «رعد» برابری می‌کند. نگاهی به ظاهر اسلحه کمری کاوه ۱۷ و مشخصات آن، نشان از وجود شباهت‌هایی بین این سلاح ایرانی و گلوک ۱۷ اتریشی است، اما نکته جالب اینجاست که در بخش‌هایی، سلاح ایرانی حتی از نمونه اتریشی هم بهتر ظاهر شده است.

وزن خالص کاوه ۱۷ همان طوری که در بالا به آن اشاره شد در حدود ۶۵۵ گرم است در حالی که این عدد برای گلوک ۱۷ اتریشی ۷۱۰ گرم است. در زمان مسلح بودن با خشاب پر نیز نمونه ایرانی تنها ۱۰ گرم از مدل اتریشی سنگین‌تر است. طول مدل اتریشی نیز ۲۰۴ میلی‌متر است که در مقایسه با نمونه ایرانی بسیار بزرگتر است.

انتهای پیام/