این مطلب، بیش از آنکه به واقعیت ارتباطی داشته باشد، آرزوی جریانهای لیبرال و ضد ولایت فقیه بود. آنها آرزو داشتند که امام پس از پیروزی انقلاب، رهبر «انقلاب» بماند و رهبری «نظام» را رها کرده در قم به کار مرجعیت اکتفا کند. به روایت آیت‌الله خامنه‌ای، آنها قصد داشتند همان کاری که روشنفکران با خانه‌نشین کردن روحانیون در مشروطه کردند را تکرار کنند:
«در سال ۵۸ آقايانى كه شوراى انقلاب، دولتِ آنها را تشكيل داد؛ گفتند كه انقلاب تمام شد! هنوز انقلاب، یک‌ساله نشده بود، گفتند: «آقا! انقلاب تمام شد؛ امام به قم بروند.» اتّفاقاً امام هم به قم رفته بودند. گفتند: «امام ديگر مشغول كارهاى خودشان باشند؛ چرا به كار ما دخالت كنند؟! امام، رهبر انقلاب بود؛ انقلاب هم تمام شد!» ۲۴/۰۲/۱۳۷۷ «معنایش این بود که همان کاری که در مشروطیت شد، در انقلاب اسلامی هم بشود.» ۱۳۸۰/۰۸/۲۰
اما آیا امام به قم بازگشته بود تا در حکومت دخالت نکند؟ سیره‌ی امام در قم چنین احتمالی را تایید نمی‌کند. ایشان از بدو ورود به ایران و در سراسر دوران اقامت در قم در مسال حکومت دخالت می‌کرد. از نصب نخست وزیر دولت موقت تا اظهار نظر در تمام شئون حکومتی کشور، اموری بودند که نشان می‌داد امام هیچ برنامه‌ای برای تحویل حکومت و کناره‌گیری روحانیت از آن ندارند:
«امام بزرگوار ما، ملت مؤمن، مبارزان آبدیده‌ای که تجربه‌های تاریخی را داشتند و بزرگان سیاستمدار انقلاب که میفهمیدند چه میکنند و دشمن از کدام منفذ ممکن است هجوم و حمله‌ای دوباره به این کشور بکند، ترفند دشمن را فهمیدند. قانون اساسی تدوین شد و امام بزرگوار در همه جریان کار، بر استحکام این پایه اشراف و نظارت داشت.» ۱۳۸۰/۰۸/۲۰
امام خمینی پس از بازگشت به ایران، در دهم اسفند ۵۷ به قم رفتند و در منزل آیت‌الله محمد یزدی ساکن شدند. این اقامت تا بروز بیماری قلبی برای ایشان در بهمن ۵۸ و هجرت به تهران ادامه داشت. امام پس از بهبودی، تا پایان عمر شریفشان در پایتخت ماندگار شدند.
انتهای پیام/