براساس بررسی‌های انجام شده، در عکسهای قدیمی، افراد می‌ترسیدند که لبخند آن‌ها را لوده و احمق نشان دهد. البته برخی بر این باورند که مردم در آن زمان برای پنهان کردن دندان‌های افتاده و یا کرم خورده لبخند نمی‌زدند، زیرا دندانپزشکی در آن زمان متداول و مرسوم نبود. در جواب این فرضیه باید گفت، آن‌ها می‌توانستند بدون اینکه دندان هایشان مشخص شود و با دهان بسته لبخند بزنند. در ضمن در آن زمان داشتن دندان‌های ریخته و کرم خورده عادی بود و نیازی نبود که آن را از هم پنهان کنند. برای مثال نخست وزیر انگلستان لورد بالمرستون در سال ۱۸۵۵ میلادی با وجود این که دندان‌های جلویش ریخته شده بود، نمادی از جذابیت شناخته می‌شد.
البته نظریه دیگری وجود دارد و عده‌ای می‌گویند عکس گرفتن با دوربین‌های قدیمی زمان زیادی بین ۵ تا ۳۰ دقیقه طول می‌کشید و ایستادن طولانی در مقابل دوربین، آنقدر حوصله مردم را سر می‌برد که لبخند زدن از یادشان می‌رفت؛ اما این نظریه هم رنگ می‌بازد اگر بدانیم در قرن ۱۹ و با آمدن دوربین‌های جدید و مدت زمان کم عکس گرفتن مردم همچنان از لبخند زدن امتناع می‌کردند. نتیجه این است که مردم در گذشته خندیدن را بد می‌دانستند، آن‌ها نمی‌خواستند با لبخند زدن در عکس‌ها احمق به نظر برسند. مارک تواین درباره لبخند زدن در عکس‌ها می‌گوید:عکسهای مستندتر مهم هستند، نه عکس‌هایی که با لبخند‌های ابلهانه جنون را به نسل‌های بعدی منتقل کنند.
«نیکولاس جیفز» که درباره این موضوع مقاله‌ای نوشته است، می‌گوید:در قرن هفدهم مردم بر این باور بودند که فقط چند دسته می‌خندند:فقرا، بی ارزش ها، مست ها، احمق‌ها و خوشگذران ها.
منبع: آکسان
انتهای پیام/