در سانحه هواپیمای اوکراینی و جان باختن تعدادی از هموطنان، بعد از دو روز تحقیق و بررسی فرضیه‌ها، به خلاف آنچه که در موارد مشابه آن در دنیا اتفاق می‌افتد، نیرو‌های مسلح کشور – که می‌توانستند حقیقت را پنهان کنند – اعلام می‌کنند که این اتفاق به‌خاطر اشتباه ما بوده و هر حکمی درباره ما بدهند ما قبول می‌کنیم؛ و این یعنی همان صداقتی است که شاید بار‌ها شعارش را از سوی سلبریتی‌ها می‌شنویم.
جالب است که برخی از سلبریتی‌ها به یک باره بعد از اعلام این اشتباه، برای جان باختگان این سانحه داغدار شدند! برخی از آن‌ها در لفافه نظام را متهم به دروغگویی کرده! و برای مردم سیاه‌نمایی کردند. بعضی دیگر هم خود را داغدار می‌دانند و در محافلی که پر از نمایش وسوت‌وکف و جایزه است شرکت می‌کنند و وقتی جلوی تریبون می‌آیند، سخن بر زبان می‌رانند و می‌گویند آبان نباید فراموش شود! سکوت نباید کرد!
چرا حنای این عده برای ما رنگی ندارد؟
۱۲ تیرماه سال ۱۳۶۷، ناو وینسنس آمریکایی با شلیک موشک به هواپیمای مسافربری ایران در آسمان خلیج‌فارس، جنایت دیگری را علیه بشریت در تاریخ به نام خود ثبت کرد. در این جنایت هولناک ۲۹۰ انسان بی‌گناه – نه از روی‌اشتباه بلکه عمداً - در یک لحظه کشته شدند، که ۶۶ نفرشان کودک و ۵۳ نفر زن بودند. جالب است که هیچ‌کس عذرخواهی هم نکرد و در عوض فرمانده این ناو یعنی ویلیام راجرز به مانند پاول تیبت که مردم هیروشیما را قتل عام کرد، مدال نیز دریافت کرد!
اگر سلبریتی‌های معترض واقعاً دغدغه ایران و مردم آن را دارند باید در هر راهپیمایی ضدآمریکایی شرکت کنند، باید در هر جشنواره خارجی که حضور پیدا می‌کنند این واقعه را یادآوری کنند، اما چرا این‌گونه نمی‌شود؟! چند فیلم ضدآمریکایی ساختند؟ چند فیلم درباره این حادثه ساختند؟
یا مثلاً در روز‌های اخیر توییت منسوب به امانوئل مکرون رئیس‌جمهور فرانسه از عبارت جعلی «خلیج عربی – فارسی» استفاده کرده است. برخی از سلبریتی‌ها می‌گویند ما جانمان را برای ایران می‌دهیم، جان دادن پیشکش، چند بازیگر و کارگردان ما حاضر هستند در قلب اروپا از این شیطنت سخن بگویند؟ آیا حاضرند جشنواره کن فرانسه را تحریم کنند؟ یا حاضرند در جشنواره کن به این اظهارنظر اعتراض کنند؟
از همه این‌ها گذشته بیش از چهل سال است که مردم ایران از سوی آمریکا تحریم می‌شوند. چند فیلم ضد تحریم از سوی سلبریتی‌های مردمی! ساخته شده است؟ چند بار در جشنواره‌های خارجی سخن از ظلم آمریکا به مردم ایران و دنیا می‌شود؟ چند بار از لابی صهیونیست حاکم بر سازمان‌های بین‌المللی و ظلمی که نه تنها بر مردم ایران بلکه بر کل جهان می‌شود، سخن گفته‌اند؟ آیا اصلاً جرأت می‌کنند چنین سخنانی بر زبان بیاورند؟ مگر تحریم، گرفتن حق زندگی از انسان‌ها نیست؟ مگر جان انسان‌ها در سایر نقاط دنیا مهم نیست؟
با همه این‌ها برخی از آن‌ها می‌گویند اسم مزخرف سلبریتی را از روی ما بردارید، ما خود خود مردم هستیم. اما مردم دستمزد‌های نجومی ندارند. معاف از مالیات نیستند. سفر‌های خارجی و زندگی لاکچری ندارند. پاسپورت آمریکایی و کانادایی ندارند. در کانادا و اروپا زایمان نمی‌کنند. در مواقع حساس پشت کشورشان را خالی نمی‌کنند. وقتی سفیر انگلیس را می‌بینند، در طرف مقابل آن می‌ایستند نه در صف‌هایی که روباه پیر هدایتگر آن است.
از همه مهم‌تر که مردم با تمام انتقاد‌هایی که ممکن است داشته باشند، در عمل پشت کشورشان هستند، نه آنکه از آن طرف آب و از روی شکم سیری، درد وطن داشته باشند! بنابراین باید بگوییم که اگر سلبریتی نیستید، خود خود مردم هم نیستید، بلکه اساساً معلوم نیست کدام طرف هستید؟
منبع: کیهان
انتهای پیام/