او ادامه داد: کشور‌های عربی با توجه به نفوذی که در فوتبال آسیا دارند این کار را می‌کنند، ولی اگر ما بتوانیم این موضوع را به فیفا بکشانیم بهتر است. اگر نتوانستیم AFC را قانع کنیم باید موضوع را به دادگاه CAS ارجاع دهیم و آن‌جا حق‌مان را بگیریم، چون آن‌ها خیلی اهل سیاسی کاری نیستند.
رضاییان درباره این که ایران چگونه باید این موضوع را به اثبات برساند هم توضیح داد: موضوع اول این است که بعضی از اتفاقات خارج از دایره کنترل مسئولان ورزش ما است، اما ما باید بتوانیم طرف مقابل یعنی کسانی که در جایگاه قضاوت هستند را با گزارش‌های خوب و استفاده از وکلای قوی قانع کنیم. بردن این دادگاه دور از ذهن نیست و می‌توان این کار‌ها را کرد. آن‌ها هم با ما عناد ندارند که بخواهند از سر لجبازی ما را نابود کنند.
وی ادامه داد: همه کشور‌هایی که با ما بازی دارند دوست دارند در تهران و اصفهان یا تبریز بازی نکنند. ما باید از این مخمصه دربیاییم. با ارسال لوایح خیلی قوی و استفاده از افرادی که زبان آن‌ها را خوب متوجه می‌شوند می‌تواند اثربخش باشد. ممکن است وکلای ما قوی هم باشند، اما چون معمولا زبان آن‌ها را بلد نیستند شاید همه چیز را خوب نبینیم. حتی می‌توانیم از وکلای قوی بین‌المللی استفاده کنیم.
او درباره ضعف نماینده‌های ایران در AFC برای دفاع از حقوق فوتبال ایران هم بیان کرد: ما نماینده‌ای قوی نداشتیم و تاثیرگذار نبودند. دیگران یا لابی قوی دارند یا پول‌شان خیلی زیاد است. ایران کشور بزرگی است و در سیاست روی ما حساب می‌کنند، اما در ورزش آدم‌های قوی نفرستادیم که بتوانند تاثیرگذار باشند. داشتن یک نماینده که فقط اسما نماینده باشد کمکی نمی‌کند. فردی که نماینده است باید خیلی وقت بگذارد تا بتواند حقانیت ایران را ثابت کند. البته نه با سیاسی کاری بلکه با فعالیت‌های ورزشی و دادن طرح و ایده‌های خوب. نماینده مالزی و سنگاپور و هند که آنچنان اقتداری در ورزش ندارند، اما احتمالا طرح‌های خوبی دارند. ما هم باید چنین نماینده‌هایی بفرستیم.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/