به گزارش خبرنگار حوزه کلینیک گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، وقتی وجود بیماری صرع در یک کودک تشخیص داده می‌شود، والدین اغلب دچار شوک شده و احساس خشم، افسردگی، بی کفایتی، شرم و حتی گناه می‌کنند اما باید به خاطر بسپاریم که این واکنش‌ها طبیعی و گذرا هستند.
خواندن مطلب و کسب اطلاعات در مورد صرع و برقراری ارتباط با سایر افرادی که فرزندان مبتلا به صرع دارند، می‌تواند در ایجاد آرامش و اطمینان خاطر در والدین نقش موثری داشته باشد. تمام والدین می‌خواهند یک محیط سرشار از عشق و حمایت گرایانه در خانه ایجاد کنند. جایی که فرزندشان بتواند رشد کنند و متکی به خود باشد.
باید توجه داشت آنچه که کودک مبتلا به صرع در مورد بیماری خود در محیط خانه می‌آموزد، تعیین کننده شخصیت او در آینده است. کودکی که یاد می‌گیرد از صرع بترسد، ممکن است در آینده فردی وابسته و رشد نیافته باشد. کودکی که مورد تشویق قرارمی گیرد، تشنج خود را یک ناراحتی موقتی و گذرا می‌داند در فعالیت‌های سایر کودکان هم سن خود و در زندگی خانوادگی، اجتماعی مشارکت می کند و می تواند فردی مستقل و متکی به خود باشد.
در مورد صرع با کودک خود برخورد صادقانه داشته باشید و درباره بیماری ساده و در عین حال منطبق با واقعیت توضیح دهید تا بداند ابتلا به صرع مسئله‌ای نیست که بخاطر آن شرمنده و خجل باشد. توجه داشته باشید که ایحاد محدودیت زیاد منجر به کاهش اعتماد به نفس و ترس کودک می‌شود. از طرف دیگر آزادی زیاد منجر به مشکلات رفتاری کودک خواهد شد.
کودک ممکن است نسبت به تشنج و طرز تفکر سایرین نگران باشد، احساس گناه کند یا بترسد که به خاطر آنچه در حین حمله اتفاق می‌افتد، تنبیه می‌شود. در چنین مواقعی با توضیح درباره صرع به کودک آرامش می‌دهید و او را تشویق کنید تا خود را با آنچه که دوست دارد، مشغول کند.
در مواردی که دارو حمله‌ها را کنترل نمی‌کند، برخی از کودکان مبتلا تصور می‌کنند مقصر هستند، از این نظر به آنان اطمینان دهید.
بیشتر بخوانید: درمان ۶۰ درصد مبتلایان به صرع با تک دارو/ چه زمانی نمی‌توان فرد مبتلا به صرع را جراحی کرد؟
هر بیماری مزمن، مانند صرع می‌تواند روال عادی خانواده را بر هم زند. حمله‌های تشنجی غیر قابل پیش بینی هستند و می‌توانند برنامه همه خانواده را مختل کنند. از این رو خواهران و برادران کودک مبتلا به صرع ممکن است احساس کنند والدینشان کودک مبتلا را بیشتر دوست دارند، آن‌ها را فراموش کرده‌اند و حس حسادت نسبت به کودک مبتلا به صرع داشته باشند. کودک ممکن است دوران سختی را به دلیل مورد تمسخر قرار گرفتن تجربه کند. در مدرسه نیز طرز تفکر معلمان و رفتار سایر شاگردان می‌تواند تمایل کودک را از رفتن به مدرسه تحت تاثیر قرار دهد.
در مورد صرع با سایر افراد خانواده صحبت کنید و فرزندان خود را به سوال کردن در مورد این بیماری تشویق کنید. صرع وضعیتی است که در رابطه با آن باور‌های غلط و خرافات وجود دارد. مخصوصا این که موارد ممکن است از سوی هم شاگردی‌ها و فرزندان سالم به کودک منتقل شود. مهم این است که بلافاصله با روش مناسب، این باور غلط را از ذهن آن‌ها دور کنید. سایر افراد خانواده را در دادن مسئولیت‌های خانوادگی به کودک مبتلا به صرع تشویق کنید و خواهر و برادر کودک را به عنوان نگهبان او قرار ندهید.
زمانی که کودک مبتلا به صرع عصبانی می‌شود، هیچگاه تسلیم نشوید. همان مقرراتی را اعمال کنید که با سایر کودکانتان انجام می‌دهید. با توجه به اینکه بیمار یک فرد عادی تلقی می‌شود، به فرزند خود بیش از حد محبت نکنید و سعی کنید در تربیت او قاطع باشید. با معلم کودک در ابتدای هر سال تحصیلی ملاقات کرده و نه تنها در مورد بیماری و دارو‌های مصرفی کودک، بلکه در مورد رشد و نمو اجتماعی او نیز صحبت کنید. هرگز صرع فرزند خود را از اولیای مدرسه پنهان نکنید؛ زیرا عواقب بی اطلاعی مسئولان مدرسه متوجه فرزندتان خواهد بود.
کودک خود را تشویق کنید تا یاد بگیرد، کشف کند و موقعیت‌های جدید را تجربه کند، توقعات واقع گرایانه داشته باشد، احساسات خود را آزادانه بیان کند، صرع را به عنوان یک قسمت طبیعی زندگی‌اش بپذیرد، راه‌هایی بیابد که صرع را برای دیگران توضیح دهد و در کنار صرع برای کسب موفقیت‌های شخصی خود بکوشند.
انتهای پیام/