به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره شوری چهل و دومین سوره قرآن است و در جزء بیست و پنجم آن قرار دارد.
سوره شوری ۵۳ آیه،۸۶۰ کلمه و ۳۵۲۱ حرف دارد. این سوره سومین سوره از سوره‌های حامیمات و یا حوامیم هفت‌گانه و بیست و سومین سوره‌هایی است که با حروف مقطعه آغاز می‌شود و از لحاظ حجم از سوره‌های مثانی و کمی بیش از یک حزب است.
پیامبر (ص) درباره فضیلت سوره شوری می‌فرماید: هرکس سوره شوری را بخواند، فرشتگان بر او درود می‌فرستند و برای او استغفار و رحمت می‌خواهند.
همچنین امام صادق (ع) در این باره فرمودند:کسی که سوره شوری را بخواند، روز قیامت با صورتی سفید و درخشنده همچون آفتاب محشور می‌شود تا در پیشگاه خدا حاضر شود و خداوند می‌فرماید: بنده من! قرائت سوره حم، عسق را تداوم دادی در حالی که پاداش آن را نمی‌دانستی؛ اما اگر می‌دانستی چه پاداشی دارد هیچ‌گاه از قرائت آن خسته نمی‌شدی؛ ولی من امروز پاداش تو را به تو خواهم داد؛ سپس دستور می‌دهد او را وارد بهشت و غرق در نعمت‌های ویژه بهشتی کنند.
هر کس این سوره را نوشته و همراه خود داشته باشد از شرّ مردم در امان است.
فایل صوتی تلاوت سوره شوری با صدای شهریار پرهیزگار
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
حم ﴿١﴾
حاء، میم (۱)
عسق ﴿٢﴾
عین، سین، قاف (۲)
کَذَٰلِکَ یُوحِی إِلَیْکَ وَ إِلَى الَّذِینَ مِن قَبْلِکَ اللَّـهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿٣﴾
این گونه خداى نیرومند حکیم به سوى تو و به سوى کسانى که پیش از تو بودند وحى مى‌کند (۳)
لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الْأَرْ‌ضِ ۖ وَ هُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ ﴿٤﴾
آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است از آن اوست و او بلندمرتبه بزرگ است (۴)
تَکَادُ السَّمَاوَاتُ یَتَفَطَّرْ‌نَ مِن فَوْقِهِنَّ ۚ وَ الْمَلَائِکَةُ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَ‌بِّهِمْ وَ یَسْتَغْفِرُ‌ونَ لِمَن فِی الْأَرْ‌ضِ ۗ أَلَا إِنَّ اللَّـهَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّ‌حِیمُ ﴿٥﴾
چیزى نمانده که آسمان‌ها از فرازشان بشکافند و حال آنکه فرشتگان به سپاس پروردگارشان تسبیح مى‌گویند و براى کسانى که در زمین هستند آمرزش مى‌طلبند آگاه باش در حقیقت خداست که آمرزنده مهربان است (۵)
وَ الَّذِینَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِیَاءَ اللَّـهُ حَفِیظٌ عَلَیْهِمْ وَ مَا أَنتَ عَلَیْهِم بِوَکِیلٍ ﴿٦﴾
و کسانى که به جاى او دوستانى براى خود گرفته‌اند خدا بر ایشان نگهبان است و تو بر آنان گمارده نیستى (۶)
وَ کَذَٰلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ قُرْ‌آنًا عَرَ‌بِیًّا لِّتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَ‌ىٰ وَ مَنْ حَوْلَهَا وَ تُنذِرَ یَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَ‌یْبَ فِیهِ ۚ فَرِ‌یقٌ فِی الْجَنَّةِ وَ فَرِ‌یقٌ فِی السَّعِیرِ ﴿٧﴾
و بدین گونه قرآن عربى به سوى تو وحى کردیم تا مردم مکه و کسانى را که پیرامون آنند هشدار دهى، و از روز گردآمدن خلق که تردیدى در آن نیست بیم دهى؛ گروهى در بهشتند و گروهى در آتش (۷)
وَ لَوْ شَاءَ اللَّـهُ لَجَعَلَهُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَ لَـٰکِن یُدْخِلُ مَن یَشَاءُ فِی رَ‌حْمَتِهِ ۚ وَ الظَّالِمُونَ مَا لَهُم مِّن وَلِیٍّ وَ لَا نَصِیرٍ ﴿٨﴾
و اگر خدا مى‌خواست قطعا آنان را امتى یگانه مى‌گردانید لیکن هر که را بخواهد به رحمت خویش درمى‌آورد و ستمگران نه یارى دارند و نه یاورى (۸)
أَمِ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِیَاءَ ۖ فَاللَّـهُ هُوَ الْوَلِیُّ وَ هُوَ یُحْیِی الْمَوْتَىٰ وَ هُوَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿٩﴾
آیا به جاى او دوستانى براى خود گرفته‌اند؟ خداست که دوست راستین است و اوست که مردگان را زنده مى‌کند و هموست که بر هر چیزى تواناست (۹)
وَ مَا اخْتَلَفْتُمْ فِیهِ مِن شَیْءٍ فَحُکْمُهُ إِلَى اللَّـهِ ۚ ذَٰلِکُمُ اللَّـهُ رَ‌بِّی عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ إِلَیْهِ أُنِیبُ ﴿١٠﴾
و در باره هر چیزى اختلاف پیدا کردید داوریش به خدا ارجاع مى‌گردد چنین خدایى پروردگار من است بر او توکل کردم و به سوى او بازمى‌گردم (۱۰)
فَاطِرُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۚ جَعَلَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا وَ مِنَ الْأَنْعَامِ أَزْوَاجًا ۖ یَذْرَ‌ؤُکُمْ فِیهِ ۚ لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ ۖ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ ﴿١١﴾
پدیدآورنده آسمان‌ها و زمین است از خودتان براى شما جفتهایى قرار داد و از دام‌ها نیزنر و ماده قرار داد بدین وسیله شما را بسیار مى‌گردان چیزى مانند او نیست و اوست شنواى بینا (۱۱)
لَهُ مَقَالِیدُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۖ یَبْسُطُ الرِّ‌زْقَ لِمَن یَشَاءُ وَ یَقْدِرُ ۚ إِنَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿١٢﴾
کلیدهاى آسمان‌ها و زمین از آن اوست براى هر کس که بخواهد روزى را گشاده یا تنگ مى‌گرداند اوست که بر هر چیزى داناست (۱۲)
شَرَ‌عَ لَکُم مِّنَ الدِّینِ مَا وَصَّىٰ بِهِ نُوحًا وَ الَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ وَ مَا وَصَّیْنَا بِهِ إِبْرَ‌اهِیمَ وَ مُوسَىٰ وَ عِیسَىٰ ۖ أَنْ أَقِیمُوا الدِّینَ وَ لَا تَتَفَرَّ‌قُوا فِیهِ ۚ کَبُرَ عَلَى الْمُشْرِ‌کِینَ مَا تَدْعُوهُمْ إِلَیْهِ ۚ اللَّـهُ یَجْتَبِی إِلَیْهِ مَن یَشَاءُ وَ یَهْدِی إِلَیْهِ مَن یُنِیبُ ﴿١٣﴾
از احکام دین آنچه را که به نوح در باره آن سفارش کرد براى شما تشریع کرد و آنچه را به تو وحى کردیم و آنچه را که در باره آن به ابراهیم و موسى و عیسى سفارش نمودیم که: دین را برپا دارید و در آن تفرقه‌اندازى مکنید. بر مشرکان آنچه که ایشان را به سوى آن فرا مى‌خوانى گران مى‌آید. خدا هر که را بخواهد به سوى خود برمى‌گزیند و هر که را که از در توبه درآید به سوى خود راه مى‌نماید (۱۳)
وَ مَا تَفَرَّ‌قُوا إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْیًا بَیْنَهُمْ ۚ وَ لَوْلَا کَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّ‌بِّکَ إِلَىٰ أَجَلٍ مُّسَمًّى لَّقُضِیَ بَیْنَهُمْ ۚ وَ إِنَّ الَّذِینَ أُورِ‌ثُوا الْکِتَابَ مِن بَعْدِهِمْ لَفِی شَکٍّ مِّنْهُ مُرِ‌یبٍ ﴿١٤﴾
و فقط پس از آنکه علم برایشان آمد، راه تفرقه پیمودند آن هم به صرف حسد و برترى جویى میان همدیگر و اگر سخنى دایر بر تأخیر عذاب از جانب پروردگارت تا زمانى معین پیشى نگرفته بود قطعا میانشان داورى شده بود و کسانى که بعد از آنان کتاب تورات را میراث یافتند واقعا در باره او در تردیدى سخت دچار اند (۱۴)
فَلِذَٰلِکَ فَادْعُ ۖ وَ اسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْ‌تَ ۖ وَ لَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ ۖ وَ قُلْ آمَنتُ بِمَا أَنزَلَ اللَّـهُ مِن کِتَابٍ ۖ وَ أُمِرْ‌تُ لِأَعْدِلَ بَیْنَکُمُ ۖ اللَّـهُ رَ‌بُّنَا وَ رَ‌بُّکُمْ ۖ لَنَا أَعْمَالُنَا وَ لَکُمْ أَعْمَالُکُمْ ۖ لَا حُجَّةَ بَیْنَنَا وَ بَیْنَکُمُ ۖ اللَّـهُ یَجْمَعُ بَیْنَنَا ۖ وَ إِلَیْهِ الْمَصِیرُ ﴿١٥﴾
بنابراین به دعوت پرداز، و همان گونه که مأمورى ایستادگى کن و هوسهاى آنان را پیروى مکن و بگو: به هر کتابى که خدا نازل کرده است ایمان آوردم و مأمور شدم که میان شما عدالت کنم؛ خدا پروردگار ما و پروردگار شماست؛ اعمال ما از آن ما و اعمال شما از آن شماست؛ میان ما و شما خصومتى نیست؛ خدا میان ما را جمع مى‌کند، و فرجام به سوى اوست (۱۵)
وَ الَّذِینَ یُحَاجُّونَ فِی اللَّـهِ مِن بَعْدِ مَا اسْتُجِیبَ لَهُ حُجَّتُهُمْ دَاحِضَةٌ عِندَ رَ‌بِّهِمْ وَ عَلَیْهِمْ غَضَبٌ وَ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ ﴿١٦﴾
و کسانى که در باره خدا پس از اجابت دعوت او به مجادله مى‌پردازند،حجتشان پیش پروردگارشان باطل است و خشمى از خدا برایشان است و براى آنان عذابى سخت خواهد بود (۱۶)
اللَّـهُ الَّذِی أَنزَلَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ وَ الْمِیزَانَ ۗ وَ مَا یُدْرِ‌یکَ لَعَلَّ السَّاعَةَ قَرِ‌یبٌ ﴿١٧﴾
خدا همان کسى است که کتاب و وسیله سنجش را به حق فرود آوردو تو چه مى‌دانى شاید رستاخیز نزدیک باشد (۱۷)
یَسْتَعْجِلُ بِهَا الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِهَا ۖ وَ الَّذِینَ آمَنُوا مُشْفِقُونَ مِنْهَا وَ یَعْلَمُونَ أَنَّهَا الْحَقُّ ۗ أَلَا إِنَّ الَّذِینَ یُمَارُ‌ونَ فِی السَّاعَةِ لَفِی ضَلَالٍ بَعِیدٍ ﴿١٨﴾
کسانى که به آن ایمان ندارند شتابزده آن را مى‌خواهند و کسانى که ایمان آورده‌اند از آن هراسناکند و مى‌دانند که آن حق است بدان که آنان که در مورد قیامت تردید مى‌ورزند قطعا در گمراهى دور و درازى‌اند (۱۸)
اللَّـهُ لَطِیفٌ بِعِبَادِهِ یَرْ‌زُقُ مَن یَشَاءُ ۖ وَ هُوَ الْقَوِیُّ الْعَزِیزُ ﴿١٩﴾
خدا نسبت به بندگانش مهربان است:هر که را بخواهد روزى مى‌دهد و اوست نیرومند غالب (۱۹)
مَن کَانَ یُرِ‌یدُ حَرْ‌ثَ الْآخِرَ‌ةِ نَزِدْ لَهُ فِی حَرْ‌ثِهِ ۖ وَ مَن کَانَ یُرِ‌یدُ حَرْ‌ثَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَ مَا لَهُ فِی الْآخِرَ‌ةِ مِن نَّصِیبٍ ﴿٢٠﴾
کسى که کشت آخرت بخواهد براى وى در کشته‌اش مى‌افزاییم و کسى که کشت این دنیا را بخواهد به او از آن مى‌دهیم ولى در آخرت او را نصیبى نیست (۲۰)
أَمْ لَهُمْ شُرَ‌کَاءُ شَرَ‌عُوا لَهُم مِّنَ الدِّینِ مَا لَمْ یَأْذَن بِهِ اللَّـهُ ۚ وَ لَوْلَا کَلِمَةُ الْفَصْلِ لَقُضِیَ بَیْنَهُمْ ۗ وَ إِنَّ الظَّالِمِینَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿٢١﴾
آیا براى آنان شریکانى است که در آنچه خدا بدان اجازه نداده برایشان بنیاد آیینى نهاده‌اند و اگر فرمان قاطع در باره تاخیر عذاب در کار نبود مسلما میانشان داورى مى‌شد و براى ستمکاران شکنجه‌اى پر درد است (۲۱)
تَرَ‌ى الظَّالِمِینَ مُشْفِقِینَ مِمَّا کَسَبُوا وَ هُوَ وَاقِعٌ بِهِمْ ۗ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فِی رَ‌وْضَاتِ الْجَنَّاتِ ۖ لَهُم مَّا یَشَاءُونَ عِندَ رَ‌بِّهِمْ ۚ ذَٰلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ ﴿٢٢﴾
در قیامت‌ستمگران را از آنچه انجام داده‌اند هراسناک مى‌بینى و جزاى عملشان به آنان خواهد رسید و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند در باغهاى بهشتند آنچه را بخواهند نزد پروردگارشان خواهند داشت؛ این است همان فضل عظیم (۲۲)
ذَٰلِکَ الَّذِی یُبَشِّرُ اللَّـهُ عِبَادَهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ ۗ قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرً‌ا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْ‌بَىٰ ۗ وَ مَن یَقْتَرِ‌فْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِیهَا حُسْنًا ۚ إِنَّ اللَّـهَ غَفُورٌ شَکُورٌ ﴿٢٣﴾
این همان پاداشى است که خدا بندگان خود را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند بدان مژده داده است بگو: به ازاى آن رسالت پاداشى از شما خواستار نیستم مگر دوستى در باره خویشاوندان و هر کس نیکى به جاى آورد و طاعتى اندوزد براى او در ثواب آن خواهیم افزود قطعا خدا آمرزنده و قدرشناس است (۲۳)
أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَ‌ىٰ عَلَى اللَّـهِ کَذِبًا ۖ فَإِن یَشَإِ اللَّـهُ یَخْتِمْ عَلَىٰ قَلْبِکَ ۗ وَ یَمْحُ اللَّـهُ الْبَاطِلَ وَ یُحِقُّ الْحَقَّ بِکَلِمَاتِهِ ۚ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿٢٤﴾
آیا مى‌گویند: بر خدا دروغى بسته است؟ پس اگر خدا بخواهد بر دلت مُهر مى نهد و خدا باطل را محو و حقیقت را با کلمات خویش پا برجا مى‌کند اوست که به راز دل‌ها داناست(۲۴)
وَ هُوَ الَّذِی یَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَ یَعْفُو عَنِ السَّیِّئَاتِ وَ یَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ ﴿٢٥﴾
و اوست کسى که توبه را از بندگان خود مى‌پذیرد و از گناهان درمى‌گذرد و آنچه مى‌کنید مى‌داند (۲۵)
وَ یَسْتَجِیبُ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَ یَزِیدُهُم مِّن فَضْلِهِ ۚ وَ الْکَافِرُ‌ونَ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ ﴿٢٦﴾
و درخواست کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام داده‌اند اجابت مى‌کند و از فضل خویش به آنان زیاده مى‌دهد ولى براى کافران عذاب سختى خواهد بود (۲۶)
وَ لَوْ بَسَطَ اللَّـهُ الرِّ‌زْقَ لِعِبَادِهِ لَبَغَوْا فِی الْأَرْ‌ضِ وَلَـٰکِن یُنَزِّلُ بِقَدَرٍ مَّا یَشَاءُ ۚ إِنَّهُ بِعِبَادِهِ خَبِیرٌ بَصِیرٌ ﴿٢٧﴾
و اگر خدا روزى را بر بندگانش فراخ گرداند مسلما در زمین سر به عصیان برمى‌دارند لیکن آنچه را بخواهد به اندازه‌اى که مصلحت است فرو مى‌فرستد به راستى که او به حال بندگانش آگاه بیناست (۲۷)
وَ هُوَ الَّذِی یُنَزِّلُ الْغَیْثَ مِن بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَ یَنشُرُ رَ‌حْمَتَهُ ۚ وَ هُوَ الْوَلِیُّ الْحَمِیدُ ﴿٢٨﴾
و اوست کسى که باران را پس از آنکه مردم نومید شدند فرود مى‌آورد و رحمت خویش را مى‌گسترد و هموست سرپرست ستوده (۲۸)
وَ مِنْ آیَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ وَ مَا بَثَّ فِیهِمَا مِن دَابَّةٍ ۚ وَ هُوَ عَلَىٰ جَمْعِهِمْ إِذَا یَشَاءُ قَدِیرٌ ﴿٢٩﴾
و از نشانه‌هاى قدرت اوست آفرینش آسمان‌ها و زمین و آنچه از انواع جنبنده در میان آن دو پراکنده است و او هرگاه بخواهد بر گردآوردن آنان تواناست (۲۹)
وَ مَا أَصَابَکُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَ یَعْفُو عَن کَثِیرٍ ﴿٣٠﴾
و هر گونه مصیبتى به شما برسد به سبب دستاورد خود شماست و خدا از بسیارى درمى‌گذرد (۳۰)
وَ مَا أَنتُم بِمُعْجِزِینَ فِی الْأَرْ‌ضِ ۖ وَ مَا لَکُم مِّن دُونِ اللَّـهِ مِن وَلِیٍّ وَ لَا نَصِیرٍ ﴿٣١﴾
و شما در زمین درمانده کننده خدا نیستید و جز خدا شما را سرپرست و یاورى نیست (۳۱)
وَ مِنْ آیَاتِهِ الْجَوَارِ فِی الْبَحْرِ کَالْأَعْلَامِ ﴿٣٢﴾
و از نشانه‌هاى او سفینه‌هاى کوه‌آسا در دریاست (۳۲)
إِن یَشَأْ یُسْکِنِ الرِّ‌یحَ فَیَظْلَلْنَ رَ‌وَاکِدَ عَلَىٰ ظَهْرِ‌هِ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِّکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ ﴿٣٣﴾
اگر بخواهد باد را ساکن مى‌گرداند و سفینه‌ها بر پشت آب متوقف مى‌مانند قطعا در این امر براى هر شکیباى شکرگزارى نشانه‌هاست (۳۳)
أَوْ یُوبِقْهُنَّ بِمَا کَسَبُوا وَیَعْفُ عَن کَثِیرٍ ﴿٣٤﴾
یا به سزاى آنچه کشتى‌نشینان مرتکب شده‌اند هلاکشان کند ولى از بسیارى درمى‌گذرد (۳۴)
وَ یَعْلَمَ الَّذِینَ یُجَادِلُونَ فِی آیَاتِنَا مَا لَهُم مِّن مَّحِیصٍ ﴿٣٥
و تا آنان که در آیات ما مجادله مى‌کنند بدانند که ایشان را روى گریزى نیست (۳۵)
فَمَا أُوتِیتُم مِّن شَیْءٍ فَمَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ۖ وَ مَا عِندَ اللَّـهِ خَیْرٌ وَ أَبْقَىٰ لِلَّذِینَ آمَنُوا وَ عَلَىٰ رَ‌بِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ ﴿٣٦﴾
و آنچه به شما داده شده، برخوردارى و کالاى زندگى دنیاست و آنچه پیش خداست براى کسانى که گرویده‌اند و به پروردگارشان اعتماد دارند بهتر و پایدارتر است (۳۶)
وَ الَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبَائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَوَاحِشَ وَ إِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ یَغْفِرُ‌ونَ ﴿٣٧﴾
و کسانى که از گناهان بزرگ و زشتکاری‌ها خود را به دور مى‌دارند و چون به خشم درمى‌آیند درمى‌گذرند (۳۷)
وَ الَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِرَ‌بِّهِمْ وَ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَ أَمْرُ‌هُمْ شُورَ‌ىٰ بَیْنَهُمْ وَ مِمَّا رَ‌زَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ ﴿٣٨﴾
و کسانى که نداى پروردگارشان را پاسخ مثبت داده و نماز برپا کرده‌اند و کارشان در میانشان مشورت است و از آنچه روزیشان داده‌ایم انفاق مى‌کنند (۳۸)
وَ الَّذِینَ إِذَا أَصَابَهُمُ الْبَغْیُ هُمْ یَنتَصِرُ‌ونَ ﴿٣٩﴾
و کسانى که چون ستم بر ایشان رسد یارى مى‌جویند و به انتقام بر مى‌خیزند (۳۹)
وَ جَزَاءُ سَیِّئَةٍ سَیِّئَةٌ مِّثْلُهَا ۖ فَمَنْ عَفَا وَ أَصْلَحَ فَأَجْرُ‌هُ عَلَى اللَّـهِ ۚ إِنَّهُ لَا یُحِبُّ الظَّالِمِینَ ﴿٤٠﴾
و جزاى بدى مانند آن بدى است پس هر که درگذرد و نیکوکارى کند پاداش او بر عهده خداست به راستى او ستمگران را دوست نمى‌دارد (۴۰)
وَ لَمَنِ انتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولَـٰئِکَ مَا عَلَیْهِم مِّن سَبِیلٍ ﴿٤١﴾
و هر که پس از ستم دیدن خود یارى جوید و انتقام گیرد راه نکوهشى بر ایشان نیست(۴۱)
إِنَّمَا السَّبِیلُ عَلَى الَّذِینَ یَظْلِمُونَ النَّاسَ وَ یَبْغُونَ فِی الْأَرْ‌ضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ ۚ أُولَـٰئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿٤٢﴾
راه نکوهش تنها بر کسانى است که به مردم ستم مى‌کنند و در روى زمین به ناحق سر برمى‌دارند آنان عذابى دردناک در پیش خواهند داشت (۴۲)
وَ لَمَن صَبَرَ وَ غَفَرَ إِنَّ ذَٰلِکَ لَمِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ ﴿٤٣﴾
و هر که صبر کند و در گذرد مسلما این خویشتن دارى حاکى از اراده قوى در کارهاست(۴۳)
وَ مَن یُضْلِلِ اللَّـهُ فَمَا لَهُ مِن وَلِیٍّ مِّن بَعْدِهِ ۗ وَ تَرَ‌ى الظَّالِمِینَ لَمَّا رَ‌أَوُا الْعَذَابَ یَقُولُونَ هَلْ إِلَىٰ مَرَ‌دٍّ مِّن سَبِیلٍ ﴿٤٤﴾
و هر که را خدا بى‌راه گذارد پس از او یار و یاورى نخواهد داشت و ستمگران را مى‌بینى که چون عذاب را بنگرند مى‌گویند: آیا راهى براى برگشتن به دنیا هست؟ (۴۴)
وَ تَرَ‌اهُمْ یُعْرَ‌ضُونَ عَلَیْهَا خَاشِعِینَ مِنَ الذُّلِّ یَنظُرُ‌ونَ مِن طَرْ‌فٍ خَفِیٍّ ۗ وَ قَالَ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ الْخَاسِرِ‌ینَ الَّذِینَ خَسِرُ‌وا أَنفُسَهُمْ وَ أَهْلِیهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۗ أَلَا إِنَّ الظَّالِمِینَ فِی عَذَابٍ مُّقِیمٍ ﴿٤٥﴾
آنان را مى‌بینى که چون بر آتش عرضه مى‌شوند از شدت زبونى، فروتن شده‌اند: زیرچشمى مى‌نگرند و کسانى که گرویده‌اند مى‌گویند: در حقیقت، زیانکاران کسانى‌اند که روز قیامت خودشان و کسانشان را دچار زیان کرده‌اند. آرى، ستمکاران در عذابى پایدارند (۴۵)
وَ مَا کَانَ لَهُم مِّنْ أَوْلِیَاءَ یَنصُرُ‌ونَهُم مِّن دُونِ اللَّـهِ ۗ وَ مَن یُضْلِلِ اللَّـهُ فَمَا لَهُ مِن سَبِیلٍ ﴿٤٦﴾
و جز خدا براى آنان دوستانى دیگر نیست که آنها را یارى کنند و هر که را خدا بى‌راه کذارد هیچ راهى براى او نخواهد بود (۴۶)
اسْتَجِیبُوا لِرَ‌بِّکُم مِّن قَبْلِ أَن یَأْتِیَ یَوْمٌ لَّا مَرَ‌دَّ لَهُ مِنَ اللَّـهِ ۚ مَا لَکُم مِّن مَّلْجَإٍ یَوْمَئِذٍ وَ مَا لَکُم مِّن نَّکِیرٍ ﴿٤٧﴾
پیش از آنکه روزى فرا رسد که آن را از جانب خدا برگشتى نباشد پروردگارتان را اجابت کنید آن روز نه براى شما پناهى و نه برایتان مجال انکارى هست (۴۷)
فَإِنْ أَعْرَ‌ضُوا فَمَا أَرْ‌سَلْنَاکَ عَلَیْهِمْ حَفِیظًا ۖ إِنْ عَلَیْکَ إِلَّا الْبَلَاغُ ۗ وَ إِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الْإِنسَانَ مِنَّا رَ‌حْمَةً فَرِ‌حَ بِهَا ۖ وَ إِن تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ فَإِنَّ الْإِنسَانَ کَفُورٌ ﴿٤٨﴾
پس اگر روى برتابند ما تو را بر آنان نگهبان نفرستاده‌ایم بر عهده تو جز رسانیدن پیام نیست و ما چون رحمتى از جانب خود به انسان بچشانیم بدان شاد و سرمست گردد و چون به سزاى دستاورد پیشین آنها به آنان بدى رسد، انسان ناسپاسى مى‌کند (۴۸)
لِّلَّـهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۚ یَخْلُقُ مَا یَشَاءُ ۚ یَهَبُ لِمَن یَشَاءُ إِنَاثًا وَ یَهَبُ لِمَن یَشَاءُ الذُّکُورَ ﴿٤٩﴾
فرمانروایى مطلق آسمان‌ها و زمین از آن خداست هر چه بخواهد مى‌آفریند به هر کس بخواهد فرزند دختر و به هرکس بخواهد فرزند پسر مى‌دهد (۴۹)
أَوْ یُزَوِّجُهُمْ ذُکْرَ‌انًا وَ إِنَاثًا ۖ وَ یَجْعَلُ مَن یَشَاءُ عَقِیمًا ۚ إِنَّهُ عَلِیمٌ قَدِیرٌ ﴿٥٠﴾
یا آنها را پسران و دختر انى توأم با یکدیگر مى‌گرداند و هر که را بخواهد عقیم مى‌سازد اوست داناى توانا (۵۰)
وَ مَا کَانَ لِبَشَرٍ أَن یُکَلِّمَهُ اللَّـهُ إِلَّا وَ حْیًا أَوْ مِن وَرَ‌اءِ حِجَابٍ أَوْ یُرْ‌سِلَ رَ‌سُولًا فَیُوحِیَ بِإِذْنِهِ مَا یَشَاءُ ۚ إِنَّهُ عَلِیٌّ حَکِیمٌ ﴿٥١﴾
و هیچ بشرى را نرسد که خدا با او سخن گوید جز از راه وحى یا از فراسوى حجابى یا فرستاده‌اى بفرستد و به اذن او هر چه بخواهد وحى نماید آرى اوست بلندمرتبه سنجیده‌کار (۵۱)
وَ کَذَٰلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ رُ‌وحًا مِّنْ أَمْرِ‌نَا ۚ مَا کُنتَ تَدْرِ‌ی مَا الْکِتَابُ وَ لَا الْإِیمَانُ وَلَـٰکِن جَعَلْنَاهُ نُورً‌ا نَّهْدِی بِهِ مَن نَّشَاءُ مِنْ عِبَادِنَا ۚ وَ إِنَّکَ لَتَهْدِی إِلَىٰ صِرَ‌اطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿٥٢﴾
و همین گونه روحى از امر خودمان به سوى تو وحى کردیم تو نمى‌دانستى کتاب چیست و نه ایمان کدام است؟ ولى آن را نورى گردانیدیم که هر که از بندگان خود را بخواهیم به وسیله آن راه مى‌نماییم و به راستى که تو به خوبى به راه راست هدایت مى‌کنى (۵۲)
صِرَ‌اطِ اللَّـهِ الَّذِی لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الْأَرْ‌ضِ ۗ أَلَا إِلَى اللَّـهِ تَصِیرُ الْأُمُورُ ﴿٥٣﴾
راه همان خدایى که آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است از آن اوست. هشدار که همه کار‌ها به خدا بازمى‌گردد (۵۳)
انتهای پیام/
سپاس