با این حال، همه این آشفتگی‌ها تاکنون تلاش‌ها را برای ارائه توضیح قانع کننده جهانی بی نتیجه گذاشته است. یکی از دلایل نبود تحلیل درست این است که اعتراضات سال ۲۰۱۹ در مکان‌های نامتجانس روی است. این اعتراضات در شهر‌های ثروتمند جهان مانند هنگ کنگ و بارسلونا و همچنین ملل فقیر و نسبتاً منزوی مانند سودان و ونزوئلا روی داده‌اند. همچنین در اعتراضات اخیر هیچ رویداد نمادین مانند سقوط دیوار برلین اتفاق نیفتاده است.
رهبران سیاسی که به دنبال تظاهرات گسترده ساقط شدند، عبدالعزیز بوتفلیقه در الجزایر و عمر البشیر در سودان بودند که هر دو در ماه آوریل پس از چند دهه حضور در قدرت در کشورهایشان ساقط شدند. سعد الحریری، نخست وزیر لبنان، در پایان اکتبر پس از دو هفته اعتراض گسترده، از سمت خود مجبور به کناره گیری شد. ماه بعد، عادل عبدالمهدی، نخست وزیر عراق نیز پس از چند ماه تظاهرات استعفا داد.
جرقه تظاهرات گسترده از هر کشور به کشور دیگر متفاوت بود. در بعضی جا‌ها این عامل یک محرک اقتصادی از جمله افزایش کرایه‌های مترو در شیلی یا مالیات پیشنهادی واتس اپ در لبنان بوده است. در جا‌های دیگر، این انگیزه مانند قوانین جدید در مورد شهروندی و پناهندگی در هند یا قانون پیشنهادی استرداد در هنگ کنگ کاملاً سیاسی بوده است.
اما نشانه‌های کمی درباره کمرنگ شدن اعتراضات گسترده سال ۲۰۱۹ مشاهده می‌شود. در حقیقت با پایان یافتن سال، تظاهرکنندگان ممکن است با جمع آوری نیرو با تظاهرات عظیمی دولت هند را به چالش بکشند. پاسخ دولت مودی شتاب زده و خشن بود.
همه این موارد می‌تواند به راحتی به پیچیدگی ناآرامی‌های هند در سال جدید دامن بزند. اعتراضات هنگ کنگ نیز به نظر می‌رسد شروع به رشد کند، در این حال اعتراضات در اسپانیا و شیلی نیز می‌تواند شدت بگیرد. مهمتر از همه، همانطور که در ۱۲ ماه گذشته نشان داده شده، ناآرامی‌های اجتماعی اکنون به دلایل غیرمترقبه بار‌ها در مکان‌های غیرمنتظره در حال وقوع است.
بنابراین در حالی که سال ۲۰۱۹ در رابطه با اعتراض خیابانی جایگاهی برای خود کسب کرده، اما ممکن است سال ۲۰۲۰ به یک سال تکان دهنده تبدیل شود.
انتهای پیام/