به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره دخان چهل و چهارمین سوره جزء بیست و پنجم و از سوره‌های مکی است.
آیه دهم این سوره از عذابی به نام دخان (دود) برای کافران سخن گفته است.
سوره دخان، قرآن را نازل‌شده در شب قدر معرفی می‌کند و به کافران که در قرآن شک می‌کنند هشدار به عذاب می‌دهد.
در سوره دخان داستان حضرت موسی(ع) و قوم بنی‌اسرائیل و قوم فرعون آمده است.
پیامبر (ص) درباره فضیلت سوره دخان می‌فرماید: هر کس سوره دخان را در شب جمعه بخواند گناهانش آمرزیده خواهد شد.
همچنین امام صادق فرمودند: هر کس سوره دخان را در نماز‌های واجب و مستحب بخواند خداوند در روز قیامت او را همراه با مؤمنان محشور خواهد کرد و او را در سایه عرش خود قرار می دهد و در محاسبه اعمال بر او آسان خواهد گرفت، همچنین نامه عملش را به دست راستش خواهد داد.
یکی از اعمال شب بیست و سوم ماه رمضان (از شب‌های قدر)، قرائت سوره دخان است.
فایل صوتی تلاوت سوره دخان با صدای عباس امام جمعه
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
حم ﴿١﴾
حاء میم (۱)
وَ الْکِتَابِ الْمُبِینِ ﴿٢﴾
سوگند به کتاب روشنگر (۲)
إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةٍ مُّبَارَ‌کَةٍ ۚ إِنَّا کُنَّا مُنذِرِ‌ینَ ﴿٣﴾
که ما آن را در شبى فرخنده نازل کردیم زیرا که ما هشداردهنده بودیم (۳)
فِیهَا یُفْرَ‌قُ کُلُّ أَمْرٍ حَکِیمٍ ﴿٤﴾
در آن شب هر گونه کارى به نحوى استوار فیصله مى‌یابد (۴)
أَمْرً‌ا مِّنْ عِندِنَا ۚ إِنَّا کُنَّا مُرْ‌سِلِینَ ﴿٥﴾
این کارى است که از جانب ما صورت مى‌گیرد ما فرستنده پیامبران بودیم (۵)
رَ‌حْمَةً مِّن رَّ‌بِّکَ ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿٦﴾
و این رحمتى از پروردگار توست که او شنواى داناست (۶)
رَ‌بِّ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ وَ مَا بَیْنَهُمَا ۖ إِن کُنتُم مُّوقِنِینَ ﴿٧﴾
پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آن دو است اگر یقین دارید (۷)
لَا إِلَـٰهَ إِلَّا هُوَ یُحْیِی وَ یُمِیتُ ۖ رَ‌بُّکُمْ وَ رَ‌بُّ آبَائِکُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿٨﴾
خدایى جز او نیست؛ او زندگى مى‌بخشد و مى‌میراند؛ پروردگار شما و پروردگار پدران شماست (۸)
بَلْ هُمْ فِی شَکٍّ یَلْعَبُونَ ﴿٩﴾
ولى نه، آن‌ها به شک و شبهه خویش سرگرمند (۹)
فَارْ‌تَقِبْ یَوْمَ تَأْتِی السَّمَاءُ بِدُخَانٍ مُّبِینٍ ﴿١٠﴾
پس در انتظار روزى باش که آسمان دودى نمایان برمى‌آورد (۱۰)
یَغْشَى النَّاسَ ۖ هَـٰذَا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿١١﴾
که مردم را فرو مى‌گیرد؛ این است عذاب پر درد (۱۱)
رَّ‌بَّنَا اکْشِفْ عَنَّا الْعَذَابَ إِنَّا مُؤْمِنُونَ ﴿١٢﴾
مى‌گویند: پروردگارا این عذاب را از ما دفع کن که ما ایمان داریم (۱۲)
أَنَّىٰ لَهُمُ الذِّکْرَ‌ىٰ وَ قَدْ جَاءَهُمْ رَ‌سُولٌ مُّبِینٌ ﴿١٣﴾
آنان را کجا جاى پندگرفتن باشد و حال آنکه به یقین براى آنان پیامبرى روشنگر آمده است (۱۳)
ثُمَّ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَ قَالُوا مُعَلَّمٌ مَّجْنُونٌ ﴿١٤﴾
پس از او روى برتافتند و گفتند: تعلیم‌یافته‌اى دیوانه است (۱۴)
إِنَّا کَاشِفُو الْعَذَابِ قَلِیلًا ۚ إِنَّکُمْ عَائِدُونَ ﴿١٥﴾
ما این عذاب را اندکى از شما برمى‌داریم ولى شما در حقیقت باز از سر مى‌گیرید (۱۵)
یَوْمَ نَبْطِشُ الْبَطْشَةَ الْکُبْرَ‌ىٰ إِنَّا مُنتَقِمُونَ ﴿١٦﴾
روزى که دست به حمله مى‌زنیم همان حمله بزرگ آنگاه ما انتقام‌کشنده‌ایم (۱۶)
وَ لَقَدْ فَتَنَّا قَبْلَهُمْ قَوْمَ فِرْ‌عَوْنَ وَ جَاءَهُمْ رَ‌سُولٌ کَرِ‌یمٌ ﴿١٧﴾
و به یقین، پیش از آنان قوم فرعون را بیازمودیم و پیامبرى بزرگوار برایشان آمد (۱۷)
أَنْ أَدُّوا إِلَیَّ عِبَادَ اللَّـهِ ۖ إِنِّی لَکُمْ رَ‌سُولٌ أَمِینٌ ﴿١٨﴾
که به آنان گفت: بندگان خدا را به من بسپارید زیرا که من شما را فرستاده‌اى امینم (۱۸)
وَ أَن لَّا تَعْلُوا عَلَى اللَّـهِ ۖ إِنِّی آتِیکُم بِسُلْطَانٍ مُّبِینٍ ﴿١٩﴾
و بر خدا برترى مجویید که من براى شما حجتى آشکار آورده‌ام (۱۹)
وَ إِنِّی عُذْتُ بِرَ‌بِّی وَ رَ‌بِّکُمْ أَن تَرْ‌جُمُونِ ﴿٢٠﴾
و من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مى‌برم از اینکه مرا سنگباران کنید (۲۰)
وَ إِن لَّمْ تُؤْمِنُوا لِی فَاعْتَزِلُونِ ﴿٢١﴾
و اگر به من ایمان نمى‌آورید، پس، از من کناره گیرید (۲۱)
فَدَعَا رَ‌بَّهُ أَنَّ هَـٰؤُلَاءِ قَوْمٌ مُّجْرِ‌مُونَ ﴿٢٢﴾
پس پروردگار خود را خواند که این‌ها مردمى گناهکارند (۲۲)
فَأَسْرِ بِعِبَادِی لَیْلًا إِنَّکُم مُّتَّبَعُونَ ﴿٢٣﴾
فرمود: بندگانم را شبانه ببر زیرا شما مورد تعقیب واقع خواهید شد (۲۳)
وَ اتْرُ‌کِ الْبَحْرَ رَ‌هْوًا ۖ إِنَّهُمْ جُندٌ مُّغْرَ‌قُونَ ﴿٢٤﴾
و دریا را هنگامى که آرام است پشت سر بگذار، که آنان سپاهى غرق‌شدنى‌اند (۲۴)
کَمْ تَرَ‌کُوا مِن جَنَّاتٍ وَ عُیُونٍ ﴿٢٥﴾
وه چه باغ‌ها و چشمه‌سارانى که آن‌ها بعد از خود بر جاى نهادند (۲۵)
وَ زُرُ‌وعٍ وَ مَقَامٍ کَرِ‌یمٍ ﴿٢٦﴾
و کشتزار‌ها و جایگاه‌هاى نیکو (۲۶)
وَ نَعْمَةٍ کَانُوا فِیهَا فَاکِهِینَ ﴿٢٧﴾
و نعمتى که از آن برخوردار بودند (۲۷)
کَذَٰلِکَ ۖ وَ أَوْرَ‌ثْنَاهَا قَوْمًا آخَرِ‌ینَ ﴿٢٨﴾
آرى این چنین بود و آن‌ها را به مردمى دیگر میراث دادیم (۲۸)
فَمَا بَکَتْ عَلَیْهِمُ السَّمَاءُ وَ الْأَرْ‌ضُ وَ مَا کَانُوا مُنظَرِ‌ینَ ﴿٢٩﴾
و آسمان و زمین بر آنان زارى نکردند و مهلت نیافتند (۲۹)
وَ لَقَدْ نَجَّیْنَا بَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ مِنَ الْعَذَابِ الْمُهِینِ ﴿٣٠﴾
و به راستى، فرزندان اسرائیل را از عذاب خفت‌آور رهانیدیم (۳۰)
مِن فِرْ‌عَوْنَ ۚ إِنَّهُ کَانَ عَالِیًا مِّنَ الْمُسْرِ‌فِینَ ﴿٣١﴾
از [دست]فرعون که متکبّرى از افراطکاران بود (۳۱)
وَ لَقَدِ اخْتَرْ‌نَاهُمْ عَلَىٰ عِلْمٍ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿٣٢﴾
و قطعا آنان را دانسته بر مردم جهان ترجیح دادیم (۳۲)
وَ آتَیْنَاهُم مِّنَ الْآیَاتِ مَا فِیهِ بَلَاءٌ مُّبِینٌ ﴿٣٣﴾
و از نشانه‌هاى الهى آنچه را که در آن آزمایشى آشکار بود بدیشان دادیم (۳۳)
إِنَّ هَـٰؤُلَاءِ لَیَقُولُونَ ﴿٣٤﴾
هر آینه این کافران مى‌گویند (۳۴)
إِنْ هِیَ إِلَّا مَوْتَتُنَا الْأُولَىٰ وَ مَا نَحْنُ بِمُنشَرِ‌ینَ ﴿٣٥﴾
جز مرگ نخستین دیگر واقعه‌اى نیست و ما زنده‌شدنى نیستیم (۳۵)
فَأْتُوا بِآبَائِنَا إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿٣٦﴾
اگر راست مى‌گویید پس پدران ما را باز آورید (۳۶)
أَهُمْ خَیْرٌ أَمْ قَوْمُ تُبَّعٍ وَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ ۚ أَهْلَکْنَاهُمْ ۖ إِنَّهُمْ کَانُوا مُجْرِ‌مِینَ ﴿٣٧﴾
آیا ایشان بهترند یا قوم «تُبّع» و کسانى که پیش از آن‌ها بودند؟ آن‌ها را هلاک کردیم؛ زیرا که گنهکار بودند (۳۷)
وَ مَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا لَاعِبِینَ ﴿٣٨﴾
و آسمان‌ها و زمین و آنچه را که میان آن دو است به بازى نیافریده‌ایم (۳۸)
مَا خَلَقْنَاهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَـٰکِنَّ أَکْثَرَ‌هُمْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿٣٩﴾
آن‌ها را جز به حق نیافریده‌ایم لیکن بیشترشان نمى‌دانند(۳۹)
إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ مِیقَاتُهُمْ أَجْمَعِینَ ﴿٤٠﴾
در حقیقت روز «جدا سازى» موعد همه آنهاست (۴۰)
یَوْمَ لَا یُغْنِی مَوْلًى عَن مَّوْلًى شَیْئًا وَ لَا هُمْ یُنصَرُ‌ونَ ﴿٤١﴾
همان روزى که هیچ دوستى از هیچ دوستى نمى‌تواند حمایتى کند و آنان یارى نمى‌شوند (۴۱)
إِلَّا مَن رَّ‌حِمَ اللَّـهُ ۚ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِیزُ الرَّ‌حِیمُ ﴿٤٢﴾
مگر کسى را که خدا رحمت کرده است زیرا که اوست همان ارجمند مهربان (۴۲)
إِنَّ شَجَرَ‌تَ الزَّقُّومِ ﴿٤٣﴾
آرى! درخت زقوم (۴۳)
طَعَامُ الْأَثِیمِ ﴿٤٤﴾
خوراک گناه پیشه است (۴۴)
کَالْمُهْلِ یَغْلِی فِی الْبُطُونِ ﴿٤٥﴾
چون مس گداخته در شکم‌ها مى‌گدازد (۴۵)
کَغَلْیِ الْحَمِیمِ ﴿٤٦﴾
همانند جوشش آب جوشان (۴۶)
خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ إِلَىٰ سَوَاءِ الْجَحِیمِ ﴿٤٧﴾
او را بگیرید و به میان دوزخش بکشانید (۴۷)
ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَ‌أْسِهِ مِنْ عَذَابِ الْحَمِیمِ ﴿٤٨﴾
آنگاه از عذاب آب جوشان بر سرش فرو ریزید (۴۸)
ذُقْ إِنَّکَ أَنتَ الْعَزِیزُ الْکَرِ‌یمُ ﴿٤٩﴾
بچش که تو همان ارجمند بزرگوارى! (۴۹)
إِنَّ هَـٰذَا مَا کُنتُم بِهِ تَمْتَرُ‌ونَ ﴿٥٠﴾
این است همان چیزى که در باره آن تردید مى‌کردید (۵۰)
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی مَقَامٍ أَمِینٍ ﴿٥١﴾
به راستى پرهیزگاران در جایگاهى آسوده اند (۵۱)
فِی جَنَّاتٍ وَ عُیُونٍ ﴿٥٢﴾
در بوستان‌ها و کنار چشمه‌سارها (۵۲)
یَلْبَسُونَ مِن سُندُسٍ وَ إِسْتَبْرَ‌قٍ مُّتَقَابِلِینَ ﴿٥٣﴾
پرنیان نازک و دیباى ستبر مى‌پوشند و برابر هم نشسته‌اند (۵۳)
کَذَٰلِکَ وَ زَوَّجْنَاهُم بِحُورٍ عِینٍ ﴿٥٤﴾
آرى چنین خواهد بود و آن‌ها را با حوریان درشت‌چشم همسر مى‌گردانیم (۵۴)
یَدْعُونَ فِیهَا بِکُلِّ فَاکِهَةٍ آمِنِینَ ﴿٥٥﴾
در آنجا هر میوه‌اى را که بخواهند آسوده خاطر مى‌طلبند (۵۵)
لَا یَذُوقُونَ فِیهَا الْمَوْتَ إِلَّا الْمَوْتَةَ الْأُولَىٰ ۖ وَ وَقَاهُمْ عَذَابَ الْجَحِیمِ ﴿٥٦﴾
در آنجا جز مرگ نخستین مرگ نخواهند چشید و خدا آن‌ها را از عذاب دوزخ نگاه مى‌دارد (۵۶)
فَضْلًا مِّن رَّ‌بِّکَ ۚ ذَٰلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿٥٧﴾
این بخششى است از جانب پروردگار تو این است همان کامیابى بزرگ (۵۷)
فَإِنَّمَا یَسَّرْ‌نَاهُ بِلِسَانِکَ لَعَلَّهُمْ یَتَذَکَّرُ‌ونَ ﴿٥٨﴾
در حقیقت قرآن را بر زبان تو آسان گردانیدیم امید که پند پذیرند (۵۸)
فَارْ‌تَقِبْ إِنَّهُم مُّرْ‌تَقِبُونَ ﴿٥٩﴾
پس مراقب باش زیرا که آنان هم مراقبند (۵۹)
انتهای پیام/