هادی عامل که در مشهد زندگی می‌کند، برای گزارش مسابقات جام باشگاه‌های جهان راهی بجنورد شده بود. در این میان فرصتی دست داد تا گفت‌وگوی متفاوتی را با این گزارشگر محبوب کشتی ایران ترتیب دهیم.
در ادامه مشروح گفت‌وگو با هادی عامل را می‌خوانید.
شاید خیلی‌ها خاطرشان نباشد شما از چه سالی گزارشگری را آغاز کردید؟
من از سال ۱۳۶۳ در مشهد کارم را آغاز کردم و الان حدود ۳۵ سال است که گزارشگر هستم. در ۵ سال ابتدایی در شهر مشهد حضور داشتم و حدود ۳۰ سال است که کارم را در تهران دنبال می‌کنم. ابتدا در شبکه شبکه یک و دو و سپس شبکه سه و در ادامه هم شبکه ورزش افتخاری دست داده که در خدمت مردم باشیم.
اولین گزارشگری که کردید را به یاد دارید؟
به عنوان اولین برنامه خاطرم است که مسابقات ارتش‌ها بود که در شهر مشهد برگزار می‌شد و اتفاقا برنامه به صورت ضبط شده خدمت مردم ارائه شد.
آیا خودتان سابقه پوشیدن دوبنده کشتی را داشتید و اگر جوابتان مثبت است، در چه وزنی کشتی می‌گرفتید؟
آن دوران کشتی در رده نوجوانان نبود و با سن کمی که داشتم تمرین می‌کردم و در رده جوانان به مقام دوم کشور دست یافتم. نفر اول محمد رضایی بود که نفر دوم جوانان جهان بود که کشتی نزدیکی هم با او گرفتم. در مسابقات آموزشگاه‌های کشور در شهر رشت هم به مقام اول رسیدم و در عین حال با وجود اینکه دستم شکسته بود و پزشکان من را از ادامه گرفتن کشتی منع کرده بودند، اما من به توصیه پزشکان عمل نکردم که در ادامه انگشت‌هایم از کار افتاد و فلج شد. به همین خاطر من مجبور شدم بعد از عمل جراحی در آلمان به سمت داوری و سپس به مربیگری روی بیاورم. بعد از آن به طور اتفاقی با گزارشگری آشنا شدم. چون سرم شلوغ بود و نمی‌توانستم به همه این کار‌ها برسم در نهایت، چون این حرفه برایم مهم و جذاب بود گزارشگری را انتخاب کردم و از آن زمان این کار را دنبال کردم.
سبک گزارشگری شما که همواره مورد توجه مردم قرار می‌گیرد، از کجا نشات گرفته؟
گزارشگری بیان یک احساس است و یک گزارشگر باید در ابتدا خودش باشد. من هیچ وقت سعی نکردم که از نحوه گزارش هیچ کسی تقلید کنم و همیشه خودم بودم و خدا را شکر می‌کنم که مردم گزارش من را پذیرا شدند و امیدوارم لیاقت این اعتماد را داشته باشم.
آقای عامل! آیا از آقای نوایی مربی تیم ملی در دهه ۷۰ تا ۸۰ که در حین گزارش به مربیگری هم می‌پرداخت خبری دارید؟
بله من در اوایل کارم با او همکاری داشتم و او از من پیشکسوت‌تر بود. البته آقای نوایی در آن زمان در تهران حضور داشت و من هم در مشهد گزارش می‌کردم. او به علت بیماری آسم حدود ۷ یا ۸ سالی است که دیگر گزارش نمی‌کند، اما به واقع او از قهرمانان و گزارشگران خوب ایران همیشه در اذهان ورزش دوستان باقی خواهند ماند و از همین جا برایش آرزوی سلامتی دارم.
انتقادی که به شما تا حدی وارد می‌شود این است که شما در گزارش‌هایتان بیشتر طرف کشتی‌گیران ایرانی را در بحث‌های داوری می‌گیرید؛ در حالیکه خودتان همیشه می‌گویید من آنچه را که می‌بینم می‌گویم.
حالا که این سوال را مطرح کردید مجبورم بگویم من تمام کلاس‌های داوری‌ام را شاگرد اول بودم و الان هم ایراد‌هایی که می‌بینم به اتحادیه جهانی کشتی اعلام می‌کنم. الان مشکلات جدول را اعلام کرده‌ام. جدولی که در ۱۲ نفر ۴ نفر در یک گروه باشند، ۴ نفر در یک گروه دیگر درست نیست. یا مثلا سال‌ها قبل گفتم که داور وسط نباید کت داشته باشد. کت پوشیدن رئیس تشک مشکلی ندارد، اما داور وسط باید لباس آزادتری داشته باشد.
خیلی مواقع در جلسات و سمینار‌ها به اتحادیه جهانی کشتی پیشنهاداتی داده‌ام و در بحث داوری من اطلاعاتم به روز است. البته نمی‌خواستم این را بگویم، ولی مجبور شدم. اطلاعات من به روز است. یعنی به اندازه یک داور المپیکی اطلاعات دارم و همه داوران هم این را می‌دانند.
بیایند هر سوالی از من دارند بپرسند. در المپیک ۲۰۱۲ میشل دوسون کار‌های عجیبی کرد و تصمیمات عجیبی گرفت. تصمیمات او کشتی‌گیر را به هم می‌ریزد. بعد هم من اعتراض شدیدی رئیس فدراسیون جهانی کشتی داشتم و گفتم این نوع داوری نشان می‌دهد که داوری‌ها چیدمان شده است و میشل دوسون نمی‌خواست که عبدولی برنده آن کشتی باشد.
پس شما به طور کامل موضوع جانبداری از کشتی‌گیران ایرانی را رد می‌کنید؟
درست است که آدم کشورش را دوست دارد، ولی باید سعی کنیم عدالت را رعایت کنیم. من خودم معمولا اینطوری هستم. یعنی عدالت را بیشتر از پیروزی کشتی‌گیر خودمان دوست دارم. بحث‌های داوری را خیلی مواقع توضیح نمی‌دهم. همین امسال در قزاقستان داوری‌ها افتضاح بود. آنقدر افتضاح بود که یک بار به گریه افتادم.
یک مثال برای شما می‌زنم. ببینید در مسابقات نوجوانان کشتی‌گیر ما پس از اینکه مقابل کشتی‌گیر اوکراینی ضربه شد، گریه کرد و، چون حالش خوب نبود به سمت مربی حریفش نرفت. آقای توکلیان، اما او را به سمت مربی حریف برد و با مربی اوکراین دست داد. این کشتی‌گیر را حذف کردند تا پنجم نشود و ۱۰ امتیاز را نگیرد و تیم ملی روسیه قهرمان شود و تیم ملی ایران دوم. این را شما داشته باشید.
در مسابقات قزاقستان حاجی‌علیف با کشتی‌گیر روسی یعنی رشیدوف مسابقه داشت که اعتراض کردند، ولی اعتراض مورد قبول قرار نگرفت. او سمت داور نرفت و دست نداد. این خودش دیسکالیفه دارد. بعد هم فحش داد و به همه چیز لگد زد، اما باز فردا در جدول بود. این همه بی‌عدالتی مگر می‌شود؟ بله می‌شود. ما، چون کسی را نداریم، بی‌عدالتی می‌شود. ببینید در مسابقات ساساری کشتی‌گیر ما با تی‌شرت رفته و مدال او را گرفته است.
من به عنوان خبرنگار آزاد نامه زده‌ام و گفته ام که اگر شما می‌خواستید مدال را هم بگیرید باید وقتی از سکو پایین می‌آمد، مدال را می‌گرفتید. این بی احترامی است. در صورتی که در همان مسابقات کشتی‌گیر آمریکایی با تی‌شرت و شلوارک روی سکو رفت و کسی به او کاری نداشت. باور کنید خیلی در حق ما بی‌احترامی می‌شود. تازه من برخی توضیحات را در مورد داوری می‌دهم. در قزاقستان حق کشتی‌گیران ما را ندادند. ما واقعا کسی را نداریم.
از این بحث هم بگذاریم. در گذشته شاید از هر کسی می‌پرسیدیم که ترکیب تیم ملی کشتی آزاد را بگویید، حداقل ۵ نفر را می‌شناخت، اما الان شرایط اینگونه نیست و شاید فقط حسن یزدانی را همه بشناسند. فکر می‌کنید چرا فاصله کشتی با مردم زیاد شده است؟
ما وقتی مسابقات انتخابی برگزار نکنیم، فاصله‌ها بیشتر و بیشتر می‌شود. سرمربی و مربی نباید پیراهن تیم ملی را مشخص کند. پیراهن تیم ملی را باید مسابقات تعیین کند. برگزاری مسابقات انتخابی می‌تواند کمک کند. اینطور که بشود، نفرات دوم و سوم هم می‌روند و کار می‌کنند. اگر ما مسابقات انتخابی را برگزار کنیم، هر سال فاصله کمتر و کمتر می‌شود و نفرات بعدی هم می‌روند و تلاش می‌کنند تا به ترکیب برسند، ولی اگر بدانند که نفر مورد نظر سرمربی چه کسی است دیگر انگیزه‌ای برای تلاش و تمرین ندارند.
آیا فکر نمی‌کنید ورود به فضای سیاسی از سوی برخی کشتی گیران شرایط کشتی را تحت تاثیر قرار داده است؟
من اعتقاد دارم که عزیزان ما (کشتی گیران) نباید به بخش‌های سیاسی بروند و به نظرم نباید سیاسیون هم به ورزش وارد شوند، چون آن‌ها هم ورزش را نمی‌شناسند و ضرر می‌زنند.
شما کاریزمای داشتن برنامه‌ای مثل نود در کشتی را دارید. چرا تا حالا چنین برنامه‌ای از شما ندیدیم؟
من به طور کلی گزارشگری را دوست دارم و اجرا و برنامه‌های این چنینی را دوست ندارم. هر وقت هم بوده‌ام، انجام وظیفه کرده‌ام و دوستان از من خواسته‌اند. خودم خیلی علاقمند به این کار نیستم و بیشتر گزارشگری را ترجیح می‌دهم.
حرف پایانی؟
مردم ایران بدانند که همیشه برای آن‌ها و دلشان گزارش می‌کنم و دوست دارم شادشان کنم. خیلی خوشحالم که می‌توانم از طریق کشتی با مردم ایران ارتباط عاطفی داشته باشم.
منبع: ورزش سه
انتهای پیام/