آن روزها، اما خیلی‌زود به پایان رسید و کالدرون در ۹ بازی بعدی خود در لیگ برتر موفق شد میانگین امتیاز ۲/۴ در هر مسابقه را از خود به جا بگذارد؛ با آمار هفت پیروزی، یک مساوی و یک شکست. اوج این نمایش‌ها در بازی ذوب‌آهن بود، جایی‌که می‌شد به‌وضوح امضای کالدرون را در پرسپولیس دید و این تیم با ضدحمله‌های برق‌آسا موفق شد تا ذوب‌آهن منصوریان را در اصفهان با سه گل شکست دهد.
کالدرون همبازی ماردونا و یکی از ستاره‌های آرژانتین ۱۹۹۰، این قدر قهرمانی و موفقیت روی نیمکت دارد که در پرسپولیس هم بتواند از پس مشکل بر آید. او به پشتوانه همین تجربه، سخت و به مرور، اما بر پایه تلاش خود توانست تیمش را سر پا نگه دارد و حالا در روز‌های بحرانی استقلال بی مربی، او و تیمش اوج گرفته اند. بازی‌ها را هر طور که هست می‌برند. از بخت و اقبال گرفته تا قدرت و فشار. آن‌ها می‌برند و در فوتبال در نهایت فقط سه امتیازش مهم است.
در تمام این هفته‌ها نقش کالدرون در موفقیت این پرسپولیس فراموش شد. ترابی و دیگر ستاره‌ها به‌عنوان منجی و ستاره پرسپولیس مورد تحسین همگان قرار گرفتند، اما کسی از خود نپرسید که چرا ترابی برخلاف نیم‌فصل گذشته و زمانی که زیر دستان برانکو تمرین می‌کرد توانسته مانند دوران اوج خود در تیم ملی و سایپا به یک ستاره درخشان تبدیل شود؟
سوالی که گابریل کالدرون بعد از مواجه شدن با پرسش مشابه درباره وابستگی بیش از اندازه پرسپولیس به ترابی این‌گونه جواب داد: «یک مقدار درباره فوتبال توضیح می‌دهم تا متوجه شوید. سوال باید اینطور باشد که چرا مهدی ترابی در تیم کالدرون اینطور شده است. در فوتبال هجومی که ما بازی می‌کنیم باید مقداری سوال را درست کنید. این موضوع لیاقت تیم و کار مربی را نشان می‌دهد. مطمئنا ترابی تنهایی نمی‌تواند کاری کند و این موضوع با همکاری هم تیمی‌های او است. او سال گذشته تا این حد گل نمی‌زد.»
کالدرون حالا بعد از پایان ۱۵ بازی با پرسپولیس موفق شده ۳۱ امتیاز، مانند فصل گذشته پرسپولیس با برانکو، به‌دست آورد و فقط به‌دلیل تفاضل کم‌تر در جایگاه دوم قرار بگیرد و دیگر مشکلات روز‌های ابتدایی وجود نداشته باشد. شاید زمانش رسیده باشد که نسبت مربی این روز‌های پرسپولیس که موفق شده دربی را با پیروزی پشت سر بگذارد، در لیگ نتایج خوبی بگیرد و در روز‌هایی که پرسپولیس مهاجم نوک آماده‌ای در ترکیب ندارد، کمی احترام گذاشته شود.
منبع:خبرآنلاین
انتهای پیام/