به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره واقعه پنجاه و ششمین سوره قرآن است و در جزء بیست و هفتم آن قرار دارد.
«واقعه» از نام‌های قیامت است و در آیه اول این سوره آمده است. سوره واقعه درباره روز قیامت و وقایع آن سخن می‌گوید و مردم را در روز قیامت به سه گروه اصحاب یمین، اصحاب شمال و سابقون دسته‌بندی می‌کند و درباره جایگاه و پاداش یا عذاب هر گروه سخن می‌گوید.
در تفاسیر آمده است: مراد از السابقون امام علی (ع) است که در ایمان‌آوردن به پیامبر (ص) بر دیگران سبقت گرفت.
پیامبر (ص) در تفسیر مجمع البیان درباره فضیلت سوره واقعه فرمودند: اگر کسی سوره واقعه را بخواند، نوشته می‌شود که از غافلان نیست. همچنین در روایات آمده اگر کسی سوره واقعه را بخواند، هرگز گرفتار تنگدستی نمی‌شود.
امام صادق (ع) درباره فضیلت تلاوت این سوره می‌فرماید: سوره واقعه سوره امیرالمؤمنین (ع) است و هرکس آن را بخواند، از دوستان ایشان خواهد بود.
فایل صوتی تلاوت سوره واقعه با صدای عباس امام جمعه
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ ﴿١﴾
آن واقعه چون وقوع يابد (۱)
لَیْسَ لِوَقْعَتِهَا کَاذِبَةٌ ﴿٢﴾
که در وقوع آن دروغى نیست (۲)
خَافِضَةٌ رَّ‌افِعَةٌ ﴿٣﴾
پست‌کننده و بالابرنده است (۳)
إِذَا رُ‌جَّتِ الْأَرْ‌ضُ رَ‌جًّا ﴿٤﴾
چون زمین با تکان سختى لرزانده شود (۴)
وَ بُسَّتِ الْجِبَالُ بَسًّا ﴿٥﴾
و کوه‌ها جمله ریزه ریزه شوند (۵)
فَکَانَتْ هَبَاءً مُّنبَثًّا ﴿٦﴾
و غبارى پراکنده گردند (۶)
وَ کُنتُمْ أَزْوَاجًا ثَلَاثَةً ﴿٧﴾
و شما سه دسته شوید (۷)
فَأَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿٨﴾
یاران دست راست کدامند یاران دست راست؟ (۸)
وَ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿٩﴾
و یاران چپ کدامند یاران چپ؟ (۹)
وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ ﴿١٠﴾
و سبقت‌گیرندگان مقدمند (۱۰)
أُولَـٰئِکَ الْمُقَرَّ‌بُونَ ﴿١١﴾
آنانند همان مقربان خدا (۱۱)
فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿١٢﴾
در باغستانهاى پر نعمت (۱۲)
ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِینَ ﴿١٣﴾
گروهى از پیشینیان (۱۳)
وَ قَلِیلٌ مِّنَ الْآخِرِ‌ینَ ﴿١٤﴾
و اندکى از متاخران (۱۴)
عَلَىٰ سُرُ‌رٍ مَّوْضُونَةٍ ﴿١٥﴾
بر تختهایى جواهرنشان (۱۵)
مُّتَّکِئِینَ عَلَیْهَا مُتَقَابِلِینَ ﴿١٦﴾
که روبروى هم بر آن‌ها تکیه داده‌اند (۱۶)
یَطُوفُ عَلَیْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ ﴿١٧﴾
بر گردشان پسرانى جاودان به خدمت مى‌گردند (۱۷)
بِأَکْوَابٍ وَ أَبَارِ‌یقَ وَ کَأْسٍ مِّن مَّعِینٍ ﴿١٨﴾
با جام‌ها و آبریز‌ها و پیاله هایى از باده ناب روان (۱۸)
لَّا یُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَ لَا یُنزِفُونَ ﴿١٩﴾
که نه از آن دردسر گیرند و نه بى‌خرد گردند (۱۹)
وَ فَاکِهَةٍ مِّمَّا یَتَخَیَّرُ‌ونَ ﴿٢٠﴾
و میوه از هر چه اختیار کنند (۲۰)
وَ لَحْمِ طَیْرٍ مِّمَّا یَشْتَهُونَ ﴿٢١﴾
و از گوشت پرنده هر چه بخواهند (۲۱)
وَ حُورٌ عِینٌ ﴿٢٢﴾
و حوران چشم‌درشت (۲۲)
کَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَکْنُونِ ﴿٢٣﴾
مثل لؤلؤ نهان میان صدف (۲۳)
جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿٢٤﴾
اینها پاداشى است براى آنچه مى‌کردند (۲۴)
لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَ لَا تَأْثِیمًا ﴿٢٥﴾
در آنجا نه بیهوده‌اى مى‌شنوند و نه سخنى گناه‌آلود (۲۵)
إِلَّا قِیلًا سَلَامًا سَلَامًا ﴿٢٦﴾
سخنى جز سلام و درود نیست (۲۶)
وَ أَصْحَابُ الْیَمِینِ مَا أَصْحَابُ الْیَمِینِ ﴿٢٧﴾
و یاران راست یاران راست کدامند؟ (۲۷)
فِی سِدْرٍ مَّخْضُودٍ ﴿٢٨﴾
در زیر درختان کنار بى‌خار (۲۸)
وَ طَلْحٍ مَّنضُودٍ ﴿٢٩﴾
و درختهاى موز که میوه‌اش خوشه خوشه روى هم چیده است (۲۹)
وَ ظِلٍّ مَّمْدُودٍ ﴿٣٠﴾
و سایه‌اى پایدار (۳۰)
وَ مَاءٍ مَّسْکُوبٍ ﴿٣١﴾
و آبى ریزان (۳۱)
وَ فَاکِهَةٍ کَثِیرَ‌ةٍ ﴿٣٢﴾
و میوه‌اى فراوان (۳۲)
لَّا مَقْطُوعَةٍ وَ لَا مَمْنُوعَةٍ ﴿٣٣﴾
نه بریده و نه ممنوع (۳۳)
وَ فُرُ‌شٍ مَّرْ‌فُوعَةٍ ﴿٣٤﴾
و همخوابگانى بالا بلند (۳۴)
إِنَّا أَنشَأْنَاهُنَّ إِنشَاءً ﴿٣٥﴾
ما آنان را پدید آورده‌ایم پدید آوردنى (۳۵)
فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْکَارً‌ا ﴿٣٦﴾
و ایشان را دوشیزه گردانیده‌ایم (۳۶)
عُرُ‌بًا أَتْرَ‌ابًا ﴿٣٧﴾
شوى دوست همسال (۳۷)
لِّأَصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿٣٨﴾
براى یاران راست (۳۸)
ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِینَ ﴿٣٩﴾
که گروهى از پیشینیانند (۳۹)
وَ ثُلَّةٌ مِّنَ الْآخِرِ‌ینَ ﴿٤٠﴾
و گروهى از متاخران (۴۰)
وَ أَصْحَابُ الشِّمَالِ مَا أَصْحَابُ الشِّمَالِ ﴿٤١﴾
و یاران چپ کدامند یاران چپ؟ (۴۱)
فِی سَمُومٍ وَ حَمِیمٍ ﴿٤٢﴾
در میان باد گرم و آب داغ (۴۲)
وَ ظِلٍّ مِّن یَحْمُومٍ ﴿٤٣﴾
و سایه‌اى از دود تار (۴۳)
لَّا بَارِ‌دٍ وَ لَا کَرِ‌یمٍ ﴿٤٤﴾
نه خنک و نه خوش (۴۴)
إِنَّهُمْ کَانُوا قَبْلَ ذَٰلِکَ مُتْرَ‌فِینَ ﴿٤٥﴾
اینان بودند که پیش از این ناز پروردگان بودند (۴۵)
وَ کَانُوا یُصِرُّ‌ونَ عَلَى الْحِنثِ الْعَظِیمِ ﴿٤٦﴾
و بر گناه بزرگ پافشارى مى‌کردند (۴۶)
وَ کَانُوا یَقُولُونَ أَئِذَا مِتْنَا وَ کُنَّا تُرَ‌ابًا وَ عِظَامًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿٤٧﴾
و مى‌گفتند: آیا چون مردیم و خاک واستخوان شدیم واقعا باز زنده مى‌گردیم؟ (۴۷)
أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ﴿٤٨﴾
یا پدران گذشته ما نیز؟ (۴۸)
قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِ‌ینَ ﴿٤٩﴾
بگو: در حقیقت اولین و آخرین (۴۹)
لَمَجْمُوعُونَ إِلَىٰ مِیقَاتِ یَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿٥٠﴾
قطعا همه در موعد روزى معلوم گرد آورده شوند (۵۰)
ثُمَّ إِنَّکُمْ أَیُّهَا الضَّالُّونَ الْمُکَذِّبُونَ ﴿٥١﴾
آنگاه شما اى گمراهان دروغپرداز (۵۱)
لَآکِلُونَ مِن شَجَرٍ مِّن زَقُّومٍ ﴿٥٢﴾
قطعا از درختى که از زقوم است خواهید خورد (۵۲)
فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ﴿٥٣﴾
و از آن شکمهایتان را خواهید آکند (۵۳)
فَشَارِ‌بُونَ عَلَیْهِ مِنَ الْحَمِیمِ ﴿٥٤﴾
و روى آن از آب جوش مى‌نوشید (۵۴)
فَشَارِ‌بُونَ شُرْ‌بَ الْهِیمِ ﴿٥٥﴾
مانند نوشیدن اشتران تشنه (۵۵)
هَـٰذَا نُزُلُهُمْ یَوْمَ الدِّینِ ﴿٥٦﴾
این است پذیرایى آنان در روز جزا (۵۶)
نَحْنُ خَلَقْنَاکُمْ فَلَوْلَا تُصَدِّقُونَ ﴿٥٧﴾
ماییم که شما را آفریده‌ایم پس چرا تصدیق نمى‌کنید؟ (۵۷)
أَفَرَ‌أَیْتُم مَّا تُمْنُونَ ﴿٥٨﴾
آیا آنچه را که به صورت نطفه فرو مى‌ریزید دیده‌اید؟ (۵۸)
أَأَنتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ ﴿٥٩﴾
آیا شما آن را خلق مى‌کنید یا ما آفریننده‌ایم؟ (۵۹)
نَحْنُ قَدَّرْ‌نَا بَیْنَکُمُ الْمَوْتَ وَ مَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ ﴿٦٠﴾
ماییم که میان شما مرگ را مقدر کرده‌ایم و بر ما سبقت نتوانید جست (۶۰)
عَلَىٰ أَن نُّبَدِّلَ أَمْثَالَکُمْ وَ نُنشِئَکُمْ فِی مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿٦١﴾
و مى‌توانیم امثال شما را به جاى شما قرار دهیم و شما را به صورت آنچه نمى‌دانید پدیدار گردانیم (۶۱)
وَ لَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُولَىٰ فَلَوْلَا تَذَکَّرُ‌ونَ ﴿٦٢﴾
و قطعا پدیدار شدن نخستین خود را شناختید پس چرا سر عبرت گرفتن ندارید؟ (۶۲)
أَفَرَ‌أَیْتُم مَّا تَحْرُ‌ثُونَ ﴿٦٣﴾
آیا آنچه را کشت مى‌کنید ملاحظه کرده‌اید؟ (۶۳)
أَأَنتُمْ تَزْرَ‌عُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِ‌عُونَ ﴿٦٤﴾
آیا شما آن را بى‌یارى ما زراعت مى‌کنید یا ماییم که زراعت مى‌کنیم؟ (۶۴)
لَوْ نَشَاءُ لَجَعَلْنَاهُ حُطَامًا فَظَلْتُمْ تَفَکَّهُونَ ﴿٦٥﴾
اگر بخواهیم قطعا خاشاکش مى‌گردانیم پس در افسوس و تعجب مى‌افتید (۶۵)
إِنَّا لَمُغْرَ‌مُونَ ﴿٦٦﴾
و مى‌گویید: واقعا ما زیان زده‌ایم (۶۶)
بَلْ نَحْنُ مَحْرُ‌ومُونَ ﴿٦٧﴾
بلکه ما محروم شدگانیم (۶۷)
أَفَرَ‌أَیْتُمُ الْمَاءَ الَّذِی تَشْرَ‌بُونَ ﴿٦٨﴾
آیا آبى را که مى‌نوشید دیده‌اید؟ (۶۸)
أَأَنتُمْ أَنزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنزِلُونَ ﴿٦٩﴾
آیا شما آن را از دل ابر سپید فرود آورده‌اید یا ما فرودآورنده‌ایم؟ (۶۹)
لَوْ نَشَاءُ جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْکُرُ‌ونَ ﴿٧٠﴾
اگر بخواهیم آن را تلخ مى‌گردانیم پس چرا سپاس نمى‌دارید؟ (۷۰)
أَفَرَ‌أَیْتُمُ النَّارَ الَّتِی تُورُ‌ونَ ﴿٧١﴾
آیا آن آتشى را که برمى‌افروزید ملاحظه کرده‌اید؟ (۷۱)
أَأَنتُمْ أَنشَأْتُمْ شَجَرَ‌تَهَا أَمْ نَحْنُ الْمُنشِئُونَ ﴿٧٢﴾
آیا شما چوب درخت آن را پدیدار کرده‌اید یا ما پدیدآورنده‌ایم؟ (۷۲)
نَحْنُ جَعَلْنَاهَا تَذْکِرَ‌ةً وَ مَتَاعًا لِّلْمُقْوِینَ ﴿٧٣﴾
ما آن را مایه عبرت و وسیله استفاده براى بیابانگردان قرار داده‌ایم (۷۳)
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَ‌بِّکَ الْعَظِیمِ ﴿٧٤﴾
پس به نام پروردگار بزرگت تسبیح گوى (۷۴)
فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ ﴿٧٥﴾
نه چنین است که مى‌پندارید سوگند به جایگاه‌هاى ویژه و فواصل معین ستارگان (۷۵)
وَ إِنَّهُ لَقَسَمٌ لَّوْ تَعْلَمُونَ عَظِیمٌ ﴿٧٦﴾
اگر بدانید آن سوگندى سخت بزرگ است! (۷۶)
إِنَّهُ لَقُرْ‌آنٌ کَرِ‌یمٌ ﴿٧٧﴾
که این پیام قطعا قرآنى است ارجمند (۷۷)
فِی کِتَابٍ مَّکْنُونٍ ﴿٧٨﴾
در کتابى نهفته (۷۸)
لَّا یَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُ‌ونَ ﴿٧٩﴾
که جز پاک‌شدگان بر آن دست ندارند (۷۹)
تَنزِیلٌ مِّن رَّ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿٨٠﴾
وحیى است از جانب پروردگار جهانیان (۸۰)
أَفَبِهَـٰذَا الْحَدِیثِ أَنتُم مُّدْهِنُونَ ﴿٨١﴾
آیا شما این سخن را سبک و سست مى‌گیرید؟ (۸۱)
وَ تَجْعَلُونَ رِ‌زْقَکُمْ أَنَّکُمْ تُکَذِّبُونَ ﴿٨٢﴾
و تنها نصیب خود را در تکذیب آن قرار مى‌دهید؟ (۸۲)
فَلَوْلَا إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ ﴿٨٣﴾
پس چرا آنگاه که جان شما به گلو مى‌رسد (۸۳)
وَ أَنتُمْ حِینَئِذٍ تَنظُرُ‌ونَ ﴿٨٤﴾
و در آن هنگام خود نظاره گرید (۸۴)
وَ نَحْنُ أَقْرَ‌بُ إِلَیْهِ مِنکُمْ وَلَـٰکِن لَّا تُبْصِرُ‌ونَ ﴿٨٥﴾
و ما به آن محتضر از شما نزدیکتریم ولى نمى‌بینید (۸۵)
فَلَوْلَا إِن کُنتُمْ غَیْرَ مَدِینِینَ ﴿٨٦﴾
پس چرا اگر شما بى‌جزا مى‌مانید و حساب و کتابى در کار نیست(۸۶)
تَرْ‌جِعُونَهَا إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿٨٧﴾
اگر راست مى‌گویید روح را برنمى‌گردانید؟ (۸۷)
فَأَمَّا إِن کَانَ مِنَ الْمُقَرَّ‌بِینَ ﴿٨٨﴾
و اما اگر او از مقربان باشد (۸۸)
فَرَ‌وْحٌ وَ رَ‌یْحَانٌ وَ جَنَّتُ نَعِیمٍ ﴿٨٩﴾
در آسایش و راحت و بهشت پر نعمت خواهد بود (۸۹)
وَ أَمَّا إِن کَانَ مِنْ أَصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿٩٠﴾
و اما اگر از یاران راست باشد (۹۰)
فَسَلَامٌ لَّکَ مِنْ أَصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿٩١﴾
از یاران راست بر تو سلام باد (۹۱)
وَ أَمَّا إِن کَانَ مِنَ الْمُکَذِّبِینَ الضَّالِّینَ ﴿٩٢﴾
و اما اگر از دروغزنان گمراه است (۹۲)
فَنُزُلٌ مِّنْ حَمِیمٍ ﴿٩٣﴾
پس با آبى جوشان پذیرایى خواهد شد (۹۳)
وَ تَصْلِیَةُ جَحِیمٍ ﴿٩٤﴾
و فرجامش درافتادن به جهنم است (۹۴)
إِنَّ هَـٰذَا لَهُوَ حَقُّ الْیَقِینِ ﴿٩٥﴾
این است همان حقیقت راست و یقین (۹۵)
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَ‌بِّکَ الْعَظِیمِ ﴿٩٦﴾
پس به نام پروردگار بزرگ خود تسبیح گوى (۹۶)
انتهای پیام/