" بسم الله..
اولین ایمیل را همسرم برایم درست کرد خیلی سال پیش ناآشنا بودم.
گفت پسورد چی بزارم؟
گفتم پسورد چیه؟
گفت یک کلمه که فقط خودت می‌دونی، یک رمز
گفتم ترکیبی از اسم فاطمه و حسن (بچه هایم) و محمد.
انگار خصوصی‌ترین و خاص‌ترین چیزی بود که به ذهنم رسید، مخصوص من بود مال من بود.
تا سال‌ها پسوردم همین بود بعد مهدی بدنیا آمد و شد پسورد اینستاگرامم.
زینب که آمد دیگر پای ثابت تمام رمز‌ها و پسورد‌های کوچک و بزرگم شد، بزرگتر شده بودم و قدرش را بیشتر می‌دانستم.
سال‌ها گذشت پسورد‌ها تغییر کردند، ولی تنها چیز‌هایی که من را سرپا نگه داشتند همین‌ها بودند
شب‌های غمگین زیادی بوده که دلم میخواست بروم دنیا تمام شده بود "آیا مطمئن هستید می‌خواهید خارج شوید؟! "
تیک.
اما دیدم گذرواژه‌هایم جامانده‌اند، کسی آن‌ها را نمی‌داند تنها هستند
برگشتم
رمز ورودم نمی‌گذاشت خارج شوم
فکرش را که می‌کنم می‌بینم چطور زن‌هایی از گذرواژه هایشان گذشتند؟
زنی که از رمز عبورش می‌گذرد این ور می‌ماند یا آن ور؟
پ. ن: این هوای دلتنگِ دلتنگِ دلتنگ
انتهای پیام/
سلام خواهر خوب
از شما ممنون هستیم که با از خودگذشتگی امنیت را برای ما ارمغان آوردین. توی این هفته حدود پنج روز همسرم توی ماموریت بود و من و فرزندم تنها بودیم خدا می داند که چقدر سخت گذشت! همش به یاد شما همسران شهدا بودم. و حداقل گوشه ی کمی از دلتنگی شما را درک کردم.
خدا به شما خیر و صبر دهد. التماس دعا