وی با بیان اینکه اگر مادر در حین بارداری یا زایمان دچار مشکلاتی شده باشد، احتمال ایجاد بیش فعالی در کودک بیشتر است، افزود: این مشکلات شامل مصرف مواد یا دارو حین بارداری، وزن کم نوزاد حین تولد، عفونت‌های مغزی، تماس با سموم یا برخی شرایط استرس زا برای مادر است.
این روانشناس کودک عوامل محیطی را یکی دیگر از عوامل احتمال بروز اختلال مذکور دانست و تصریح کرد: فرد مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه بی دقت است، به جزئیات توجه نمی‌کند، حواسش به راحتی پرت می‌شود، برایش سخت است که به صحبت سایرین گوش کند، نمی‌تواند از یک دستورالعمل پیروی کند و به سختی می‌تواند به کارهایش نظم و ترتیب بدهد.
یاوری آغاز همزمان چند کار و ناتمام گذاشتن آنها، ناشکیبایی در انتظار کشیدن، بی حوصلگی، بی قراری و ناآرامی را از دیگر علائم دانست و گفت: کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی فراموشکار است، وسایلش را گم می‌کند یا یادش می‌رود که آنها را کجا گذاشته، به سرعت از کوره در می‌رود، بر افکارش غلبه ندارد و به سختی می‌تواند استرس هایش را کنترل کند.
وی با بیان اینکه بسیاری از افراد حداقل برخی از علائم مذکور را در خود دارند، اما دچار اختلال نقص توجه و بیش فعالی نیستند، عنوان کرد: زمانی می‌توان گفت کودکی به اختلال بیش فعالی مبتلاست که علائم گفته شده ارتباطش را با سایر افراد یا وضعیت شغلی یا تحصیلی اش دچار مشکل کند.
این روانشناس کودک افزایش سن را موجب بهبود اختلال نقص توجه دانست و اضافه کرد: ممکن است بیش فعالی در بزرگسالی هم ادامه پیدا کند. در این صورت معمولا بیش فعالی تخفیف پیدا می‌کند، اما رفتار‌های تکانشی، ضعف تمرکز و ریسک پذیری ممکن است بدتر نیز شوند. این مسائل ممکن است با یادگیری، کار و نحوه ارتباط فرد با دیگران تداخل پیدا کند.
وی با بیان اینکه افسردگی، اضطراب، اعتماد به نفس پایین و سوءمصرف مواد در بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی شایع است، یادآور شد: اگر فرد در سنین کودکی و نوجوانی و حتی بزرگسالی احساس کند این علائم را داراست، باید از یک روانپزشک کمک بگیرد.
یاوری با بیان اینکه اختلال بیش فعالی در پسر‌ها بیش از دخترهاست، گفت: تحقیقات جهانی نشان داده حدود سه تا پنج نفر از هر یکصد کودک دبستانی به اختلال نقص توجه و بیش فعالی مبتلا هستند.
این روانشناس کودک با اشاره به روش‌های آموزشی ویژه بیش‌فعال‌ها، خاطرنشان کرد: والدین در برخورد با این کودکان باید وظایف بزرگ را به کوچک تقسیم کنند، زیرا کار‌های بزرگ به سرعت کودک را خسته می‌کند و او را با این هیجان رو به رو خواهد کرد که من هرگز قادر به انجام آن نخواهم بود.
وی ادامه داد: والدین با شکستن کار به قطعات کوچک‌تر به کودک اجازه می‌دهند به این حقیقت دسترسی پیدا کند که بیش از میزان تصور خود توان انجام کار دارد؛ از طرفی، در خردسالان این روش می‌تواند از لجبازی حاصل از ناکامی پیشگیری کند و در کودکان بزرگ‌تر هم مانع نگرش شکست خورده بودن می‌شود.
یاوری با اشاره به تاثیر ورزش در بیش فعالی کودکان، عنوان کرد: جابجایی و حرکات فیزیکی باعث بهبود تمرکز ذهنی، حافظه و انعطاف پذیری شناختی می‌شود. تحقیقات اخیر نیز نشان می‌دهد که ورزش بر عملکرد آکادمیک و علمی، اثر مثبت دارد.
وی با بیان اینکه تمرینات ذهنی برای ساختن و یا بازسازی عرصه توجه می‌تواند به عنوان درمانی الحاقی و یا جایگزین آمفتامین‌ها در اختلال بیش فعالی باشد، متذکر شد: در کودکانی که در یک برنامه فعالیت فیزیکی منظم شرکت داشته اند نشانه‌هایی از افزایش عملکرد شناختی و کارکرد مغز مشاهده شده است. در واقع فعالیت فیزیکی برای بهبود شناخت و سلامت مغز در دوران کودکی مهم است.
این روانشناس کودک فعالیت فیزیکی را سرمایه گذاری پرسودی برای تمامی کودکان به خصوص کودکان دچار اختلال کم توجهی و بیش توجهی دانست و تصریح کرد: سال تحصیلی تنها ۹ ماه بوده، اما وقتی کودک فقط هفت سال داشته باشد، ۹ ماه زمانی طولانی برای بی حرکت نشستن بر سر کلاس است لذا توصیه می‌شود والدین فرصت‌های بیشتری را برای تمرین بدنی و ورزش برای کودکان در نظر بگیرند.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/