به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، اقبال در سال ۱۳۰۵ عازم اروپا و در سال ۱۳۱۱ به‌عنوان متخصص امراض عفونی، از دانشگاه پزشکی پاریس دانش آموخته شد. او از جمله جوانان تحصیل‌کرده‌ای بود که با محمدرضا پهلوی دیدار‌ها و مذاکرات پنهانی داشت و از همین زمان، نقش مهمی در تثبیت موقعیت شاه ایفا و روابط نزدیکی با او برقرار کرد. او در شهریور ۱۳۲۳، در کابینه محمد ساعد، کفیل وزارت بهداری شد و در دولت دوم قوام (بهمن ۱۳۲۴ تا آذر ۱۳۲۶) به وزارت بهداری و وزارت پست و تلگراف رسید. او علاقه زیادی به قوام داشت. در دوران دولت دکتر مصدق، اقبال متصدی شغلی نبود و تنها در دانشگاه تدریس می‌کرد. پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، منوچهر اقبال به تهران بازگشت و به دستور شاه سناتور شد و در ۱۸ دی ماه ۱۳۳۳، ریاست دانشگاه تهران را به‌عهده گرفت. وی در ۱۲ خرداد ۱۳۳۵، وزیر دربار شد. منوچهر اقبال در ۱۵ فروردین ۱۳۳۶، پس از حسین علاء، به نخست‌وزیری رسید. دولت اقبال به سرعت به‌عنوان یک دولت مطیع شاه شهرت یافت. روی کارآمدن وی، در نتیجه نارضایتی مقامات آمریکایی از دولت علاء بود. تاسیس حزب ملیون به دستور شاه و به دبیرکلی اقبال، تشکیل کنفرانس پیمان سنتو به ریاست شاه در تهران، مذاکره با رژیم صهیونیستی برای ایجاد رابطه «دو فاکتو» و شناسایی این رژیم، حمله تبلیغاتی جمال عبدالناصر به ایران و قطع روابط سیاسی تهران و قاهره، از جمله رویداد‌های دوران نخست‌وزیری منوچهر اقبال بود. منوچهر اقبال، در آبان ۱۳۴۲، به‌عنوان مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران منصوب شد. او در این پست تا آخر عمر باقی ماند و در آذر ۱۳۵۶ درگذشت.
منبع:خراسان
انتهای پیام/