به گزارش خبرنگار حوزه اخبار داغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، پس از شش هفته مبارزات انتخاباتی، مردم انگلیس امروز به پای صندوق های رای خواهند رفت تا مشخص کنند که از دو حزب محافظه کار «بوریس جانسون» و حزب کار «جرمی کوربین»، کدام یک باید دولت آینده را تشکیل دهند.
علی علیزاده تحلیلگر سیاسی ساکن لندن در جدیدترین پست توییتری خود تحلیلی خواندنی درخصوص انتخابات انگلیس منتشر کرد. علیزاده در صفحه شخصی اش نوشت:
«بریتانیا پای صندوق رای
یکسو دلقکی ملی‌گرا. پوپولیستی حامی منافع بانکها، سرمایه داران و اشراف. بوریس جانسونی که هر روز با یک سوتی جدید رسانه‌ها را سرگرم میکند.ترامپی انگلیسی.
سوی دیگر عدالتخواهی با چهل سال سابقه روشن مبارزه علیه تبعیض در داخل و مبارزه علیه سلطه و امپریالیسم. جرمی کوربینی که به بازی رسانه تن نداد و گفت میخواهد سیاست‌ها، ارزشها و اصولش مرکز توجه باشد نه شخص خودش. با وعده‌ی بهبود معیشت طبقات متوسط و محرومان. و مبارزه با نئولیبرالی شدن آموزش و سیستم درمان.
حالا در این انگلیس که آزادی بیان و آزادی تجمع هم مطلق وجود دارد و چهارصد سال فرهنگ دموکراسی دارند و سیصد سال از اولین انتخاباتشان میگذرد حدس میزنید همان فقرا و طبقات متوسط به که رای میدهند؟
نظر سنجی میگوید محافظه کاران به رهبری بوریس جانسون صاحب اکثریت میشوند. شکست کوربین دلایل متعدد دارد. مهمترینش اینکه برغم بسیج صدها هزار جوان در قالب جنبش اجتماعی مومنتوم، نتوانست از سد سانسور امپراطوریهای رسانه‌ای سرمایه‌‌داران بگذرد. کوربین به رسانه‌هایی باخت که سه سال تمام او را با اتهام دروغین یهودستیزی فلج کردند.
بسیاری میگویند چون در لندن حکومت انگلیس را نقد و دستگیر نمیشوم پس نفوذی ام. این توهم بیمارگونه محصول رواج سخیف‌ترین شکل غرب‌ستیزی در ایران امروز است. محصول سالها دروغگویی درباره غرب توسط رسانه‌های به ظاهر انقلابی. خیر! میتوانم همین الان جلوی کاخ ملکه با بدترین فحشها خطابش کنم و اتفاقی هم نیفتد.
هرکس صورت ازادی بیان را در غرب با جایی مثل ایران مقایسه و بگوید هر دو یکسان از عدم ازادی بیان رنج میبرند یا نادان است یا دروغگو. در انگلیس مقیسه و صلواتی نیست، روزنامه‌ای بسته نمیشود و آزادی حقوقی و شکلی وجود دارد. در ایران نه. مساله اما چیز دیگری است.
مساله اینست که در غرب آزادی بیان شما به هیچ نمی‌ارزد. به هیچ. میتوانید جلوی پارلمان و کاخ ملکه و کاخ سفید آنقدر داد بزنید تا گلویتان خسته و زیر پایتان علف سبز شود. نه شما نه فریادتان به هیچ نمی‌ارزید.
در غرب برای شنیده شدن فریادتان نیازمند بلندگوها/رسانه‌هایی هستید که هزینه اولیه هرکدام چند میلیارد دلار است. باید به بلندگوی یکی از جناحهای سرمایه وصل باشید. به بی‌بی‌سی به سی‌ان‌ان به فاکس.»
انتهای پیام/