به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، انگلیس پس از سال‌ها بن‌بست بر سر خروج از اتحادیه اروپا (برگزیت)، امروز شاهد سومین انتخابات سراسری در عرض پنج سال گذشته است تا بتواند راه حلی برای این مسئله بیابد.
شکست «بوریس جانسون» نخست‌وزیر انگلیس در تحقق وعده خود مبنی بر تصویب برگزیت تا ۳۱ اکتبر، کار را به انتخابات کنونی کشاند و اکنون، این ۶۵۰ نماینده منتخب مردم خواهند بود که سرنوشت این چالش بزرگ را تعیین می‌کنند.
گمانه زنی در مورد این انتخابات، به دو دلیل به شدت دشوار است. نخست اینکه چشم‌انداز انتخاباتی انگلیس به طرز چشمگیری تغییر کرده است. این کشور به دو اردوگاه «رها کن یا بمان»، قطب‌بندی شده است. در عین حال، نظام دیرینه دو حزبی، به بافتی با بیش از چهار حزب تجزیه شده است؛ علاه بر حزب محافظه‌کار و کارگر، لیبرال دموکرات‌هایِ حامی ماندن در اتحادیه اروپا، حزب «برگزیت» و ملی‌گرایان ولزی و اسکاتلندی نیز توانسته‌اند حمایت مردم را جلب کنند.
دوم اینکه، به موجب نظام انتخاباتی انگلیس، در هر حوزه انتخاباتی، نماینده‌ای که بیشترین رأی را نسبت به سایرین کسب کند، پیروز قطعی است و حد نصابی برای رأی وجود ندارد؛ بنابراین این احتمال قوی وجود دارد که رأی دهندگان به طور تاکتیکی رأی دهند به این معنا که صرف‌نظر از دیدگاه واقعی خود، از کاندیدایی حمایت کنند که شدیدترین موضع را در مورد خروج از اتحادیه اروپا یا ماندن در آن دارد. به عبارت دیگر و بر اساس نظرسنجی‌های مؤسسات و رسانه‌های انگلیسی، موضوع برگزیت به نخستین دغدغه رأی دهندگان تبدیل شده و از موضوعاتی نظیر سرویس بهداشت ملی (ان اچ اس) و مهاجرت پیشی گرفته است.
برگزیت، نتیجه رفراندوم ۲۳ ژوئن سال ۲۰۱۶ در انگلیس است که حدود ۵۱ درصد از رأی دهندگان به خروج این کشور از اتحادیه اروپا رأی مثبت دادند؛ اتحادیه‌ای که با عضویت ۲۸ کشور اروپایی و حدود ۵۱۳ میلیون نفر، یکی از قدرتمندترین بلوک‌های جهان محسوب می‌شود. از آن زمان تاکنون، مذاکراتی پیچیده و طولانی برای خروج بزرگترین عضو اتحادیه از آن صورت گرفته است، اما هنوز دولت انگلیس و این اتحادیه به توافقی دست نیافته‌اند. طرفداران ماندن در اتحادیه اروپا متهم هستند که در زمینه عواقب اقتصادی خروج از این اتحادیه، بیش از حد اغراق می‌کنند. حامیان خروج از این اتحادیه نیز به فریب رأی دهندگان در زمینه هزینه‌های اضافی خدمات درمانی و ایجاد هراس بی‌مورد از مهاجرت متهم هستند.
نظام انتخاباتی انگلیس بر پایه «برنده همه را می‌برد» بنا شده است. در هر حوزه انتخاباتی، نماینده‌ای که بیشترین رأی را نسبت به سایرین کسب کند، پیروز قطعی است و حد نصابی برای رأی وجود ندارد. رهبر حزبی که دست‌کم نیمی از ۶۵۰ کرسی پارلمان را تصاحب کند (یعنی ۳۲۶ کرسی)، نخست‌وزیر انگلیس خواهد شد و حزب حاکم به تنهایی بر این کشور حکومت خواهد کرد. اگر هیچکدام از احزاب نتوانند اکثریت را به دست آورند، انگلیس یک «پارلمان معلق» خواهد داشت و احزاب برای تشکیل دولت باید با یکدیگر ائتلاف کنند. احتمال دیگر، تشکیل دولت اقلیت است، یعنی زمانی که بزرگترین حزب با کمک توافقی که میان احزاب مخالف و تنها برای حل بن‌بست سیاسی، حاصل شده است، کابینه را تشکیل می‌دهد.
به لحاظ تاریخی و سنتی باید انتظار داشت که رقابت اصلی در این انتخابات مهم که تحلیلگران بسیاری آن را غیر قابل پیش‌بینی‌ترین انتخابات چند دهه اخیر انگلیس خوانده‌اند، میان دو حزب «محافظه‌کار» و «کارگر» و در سطح فردی، میان «جانسون» و «جرمی کوربین» در مقام سران این دو حزب، باشد. به جز مسئله برگزیت، مجموع برنامه‌هایی که بوریس جانسون و حزب محافظه‌کار، بسیار بر آن تأکید دارند، مسئله امنیت عمومی و افزایش نیرو‌های پلیس در این کشور و نیز استخدام نیرو‌های بیشتر در سرویس سلامت ملی انگلیس (ان اچ اس) است. این مسائل در حال حاضر از مهم‌ترین دغدغه‌های روز مردم انگلیس به شمار می‌رود.
از سوی دیگر، جرمی‌کوربین و هم حزبی‌هایش نیز با وعده‌های گوناگون به دنبال جلب نظر مردمی هستند که هنوز در تردیدند. حزب کارگر وعده داده است که در صورت پیروزی، توافقی جدید را در سه ماهه اول با اتحادیه اروپا حاصل خواهد کرد و پس از آن در سه ماهه دوم، این توافق را همراه با گزینه ماندن در اتحادیه اروپا، به رفراندوم خواهد گذاشت. همچنین تسهیلات ویژه‌ای برای استفاده از خدمات عمومی در نظر خواهد گرفت. با این وجود، یکی از چالش‌های حزب کارگر، کاریزماتیک نبودن جرمی‌کوربین است.
خروج انگلیس از اتحادیه اروپا، مسئله‌ای نوظهور و بدون سابقه نیست و چندین دهه بحث و رایزنی در مورد اینکه انگلیس تا چه اندازه باید به این بلوک نزدیک باشد، صورت گرفته است. طرفداری از این ایده، دلایل متعددی دارد که یکی از ریشه‌ای‌ترین آن‌ها تا حدودی به هویت انگلیس به عنوان یک جزیره باز می‌گردد. مسئله گذشته انگلیس در مقام یک امپراتوری نیز بر همبستگی سیاسی و اقتصادی با سایر رهبران اروپایی تاثیر می‌گذارد. انگلیس هرگز به واحد پول مشترک اروپایی (یورو) نپیوست و همچنین در توافق منطقه مرز‌های باز اتحادیه اروپا (شنگن) شرکت نکرد.
در نهایت، «برگزیت» و اختلافات عمیق میان دولت و پارلمان انگلیس، منجر به برگزاری انتخاباتی شده است که در ظاهر، بوریس جانسون و حامیان خروج انگلیس از اتحادیه اروپا، شانس بیشتری برای پیروزی در آن دارند. بر اساس نظرسنجی نشریه «اکونومیست»، حزب محافظه‌کار، ۴۴ درصد و حزب کارگر، ۳۵ درصد از آرا را به خود اختصاص خواهند داد. با این حال، بسیاری از تحلیلگران، این رقابت را غیر قابل پیش‌بینی‌ترین انتخابات انگلیس در دهه‌های اخیر می‌دانند.
منابع:
Who is winning the race for 10 Downing Street?, Economist, December 11, 2019
انتهای پیام/