طبق اظهارات متخصصان این حوزه، تقریباً نیمی از افراد، حدود ۴۰ سالگی، این بیماری را تجربه خواهند کرد که بسیاری از آن‌ها بدون علائم هستند.
هنگامی که آترواسکلروز در عروق کرونر رخ می‌دهد، انسداد ناشی از پلاک یا پارگی ناشی از کلسیفیکاسیون می‌تواند منجر به لخته شدن و قطع جریان خون به قلب شود که دلیل بیشتر حملات قلبی است و زمانی که این وضعیت در عروق منتهی به مغز رخ دهد، منجر به سکته مغزی می‌شود.
طبق تحقیقات «جی چانگ» استادیار جراحی بالینی از دانشکده پزشکی Keck، نیازی نیست که حتما ۸۰ درصد شریان مسدود شود تا خطرناک باشد، شریان با انسداد ۴۵ درصدی پلاک می‌تواند مستعد پارگی باشد، دقیقا هنگامی که رسوبات کلسیم کوچک، به نام میکروسالیشن‌ها، در پلاک‌های شریانی شکل می‌گیرند. امروزه استفاده از روش‌های سنتی سی تی اسکن و ام آر آی یا آنژیوگرافی، برای تشخیص احتمال پارگی رگ‌های خونی کارآمد نیست.
بر مبنای تحقیقات این جراح بالینی آنژیوگرافی نیاز به استفاده از کاتر‌هایی دارد که به بافت‌ها آسیب می‌زنند، از سوی دیگر انجام سی تی اسکن به دلیل تشعشع یونیزه کننده، می‌تواند اثرات مضر دیگری بر بافت ایجاد کند.
بیشتر بخوانید: تشخیص سرطان در مراحل اولیه با استفاده از نانوذرات
چانگ و همکارانش به همین منظور، نانو ذره‌ای به نام «میسل» را تولید کردند که به خود چسبیده و روند کلسیفیکاسیون را آغاز می‌کند تا در انسداد‌های کوچک‌تر درصد پارگی‌ها را کاهش دهد. میسل‌ها به‌ویژه قادرند هیدروکسی آپاتیت‌ها را به عنوان یک منبع منحصربه‌فردی از کلسیم موجود در شریان‌ها، پلاک‌ها و آترواسکلروتیک را مورد هدف قرار دهند.
این نانو ذرات کوچکترین آلودگی سلول‌ها و بافت‌ها را نشان می‌دهد و برای کلسیفیکاسیون هیدروکسی آپاتیت بسیار موثر بوده و میزان اطمینان در شناسایی درست کلسیفیکاسیون‌های عروقی مضر را افزایش می‌دهد.
این تیم، نانوذرات خود را بر روی سلول‌های کلسیفیک شده یک موش آترواسکلروز و برخی از بیماران آزمایش کرده‌اند که کاربرد آن را نه تنها در حیوانات کوچک بلکه در بافت‌های انسانی نشان می‌دهد.
گام بعدی برای تیم چانگ مهار ذرات میسل در دارو درمانی هدفمند نه تنها برای تشخیص انسداد احتمالی بلکه برای درمان کلسیفیکاسیون در شریان‌هاست. ایده اصلی در مورد نانوذرات و فناوری نانو این است که می‌تواند دارای سیستم حامل آمازون باشد و دارو‌ها را مستقیماً به یک آدرس خاص در بدن منتقل کند، و به قسمت‌های دیگر بدن کاری نداشته باشد.
کارآیی این نانو ذرات تا حدی است که می‌تواند در دوز‌های پایین، اثربخشی بالایی داشته باشد بدون اینکه صدمه‌ای به سلول‌های طبیعی و فرآیند‌های اندام وارد شود.
انتهای پیام/