محفظه وسایل پزشکی می‌تواند به‌عنوان «بخش اصلی» کیف نجات تعیین شود.
کیف‌های آماده ممکن است نواقصی داشته باشد؛ چه از نظر خود محتویات و تجهیزات و چه از نظر کمیت و کیفیت آنها، مثلا ممکن است آب در فهرست اقلام آنها نباشد و پیش‌بینی برای حمل آب در آن نشده باشد که نباید آن را نادیده گرفت.
بهتر است هر‌سال کیف خود را بررسی کنیم و لوازم آن را براساس اطلاعات روز و نیاز‌های جدید خود تغییر دهیم. به تاریخ انقضای غذاها و دارو‌ها توجه کنید و وسایل داخل آن را با وسایل تاریخ‌دار جایگزین کنیم.
در آخر باید یک برنامه مرتب اورژانس و تهیه آب و غذای مورد نیاز و سایر نیازمندی‌ها را طراحی کنیم.
جعبه کمک‌های اولیه، مجموعه‌ای است که حاوی امکانات اورژانسی است؛ امکاناتی مانند باند، آسپیرین، محلول بتادین. درصورتی که کاربر کیف به اصول دیگر نیز آشنا باشد، می‌تواند امکانات پیشرفته‌تر مانند وسایل بخیه و دارو‌های دیگر را نیز به آن اضافه کند. این وسایل در یک کیسه نایلونی شفاف قرار دارد تا ضمن اینکه از مجاورت با هوا محافظت می‌شود، وسایل داخل آن را به راحتی ببینید. البته علاوه بر باند و گاز و چسب و چند قلم دارو می‌توانید این چیز‌ها را به آن اضافه کنید: حشره‌کش، کرم ضدآفتاب، کرم لب ضدآفتاب.
لباس‌های اضافی، به فصل و شرایط آب و هوایی بستگی دارد؛ اگر احتمال باد و سرما می‌رود، یک نایلون سبک کافی است، اما در هوای زمستانی بهتر است ژاکت و زیرپوش اضافی بردارید. البته درشرایط کوهستانی و سرمای شدید، کیسه خواب زمستانی از همه بهتر است. پتوی نجات که یک فویل مخصوص است، می‌تواند گرمای آتش را به شما منعکس کند.
کرم ضدآفتاب نیز از پوست شما محافظت می‌کند.
نقشه محلی که در آن زندگی می‌کنید با جزئیات محل، مثل جاده‌های در دست احداث، خطوط برق و مناطق طبیعی مثل رودخانه‌ها، رودبارها، تپه‌ها و هر علامت دیگر که می‌تواند شما را
راهنمایی کند.
نقشه بدون قطب‌نما، تقریبا بی‌فایده است، مگر اینکه شما در جهت‌یابی حسی قوی داشته باشید، قطب‌نما‌هایی که با مایع پر شده‌اند، ارجحیت دارند. با نقشه و قطب‌نما شما می‌توانید وضع خود را روی نقشه نشان دهید. برای پناهگیری هم یک چادر کوچک تاشو و سبک، پناهگاه خوبی برای هوای زمستانی و بارانی است.
شمع، (اگر در یک کیسه پلاستیکی نگهداری شود، دیگر ذوب نمی‌شود) و همچنین قرص‌های روشن‌کننده آتش (قرص‌های هگزامین، مثل قالب‌های سوخت‌تری اوکسان بخار نمی‌شود) که ٦ قرص آن در یک محفظه کوچک جا می‌شود. کبریت از وسایل تولید آتش است که می‌توان آن را در یک محفظه ضدآب مثل قوطی پلاستیکی حلقه فیلم قرار داد و اگر کبریت‌ها بلند هستند، سر آنها را ببرید. هنگامی که دیگر کبریت و فندک ندارید، یک سنگ چخماق و یک میله منیزیم که به دسته کلید شما آویزان شده است، کمک‌کننده است.
مهم نیست به چه علت می‌خواهید مسافرت کنید یا به کجا می‌روید، کوله‌پشتی نجات که حاوی ابتدایی‌ترین وسایل است باید همراه‌تان باشد؛ حتی اگر با خودروی دوستان‌تان مسافرت می‌کنید این کیف ضامن نجات شما خواهد بود. نجات یک مسئولیت شخصی است و این عاقلانه نیست که انتظار داشته باشید دیگران وسایل لازم را برای شما مهیا کنند.
در تمام این‌ها وسایلی هست که به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم به ٦ نیاز اساسی نجات مربوط است، اما غذاها حداقل هر یک سال باید بررسی و با مواد تازه و تاریخ‌دار جایگزین شود.
پس از اینکه توانستید صحنه نجات خود را در ذهن بیاورید، آسان‌ترین راهی که شما می‌توانید مراحل چندگانه نجات را طبقه‌بندی کنید آن است که از قسمت‌های کوچک آغاز کنید. اگر این‌ها با نیاز‌های شما مطابق باشند، گردآوری کیف نجات نیز آسان و کم‌هزینه خواهد بود و به دنبال آن نیز می‌شود یک کیف بزرگ‌تر مانند کوله‌پشتی نجات تهیه کرد. هنگامی که وسایل نجات را گردآوری کردید باید بدانید این وسایل نیازی به نگهداری ندارند، اما با اینکه این وسایل طوری تهیه و گردآوری شده‌اند که پاسخگوی نیاز‌های ششگانه نجات ما باشند ـ‌از میان انواع گوناگونی از خطرات و بلایا و شرایط مرگ‌آساـ بهتر است بیشتر راجع به آن بیندیشید و پس از گردآوری دوباره روی آن فکری بکنید.
آزمایش قابل خوراک‌بودن: گیاهی را که به آن مطمئن نیستید با احتیاط آزمایش کنید. هر نفر تنها یک نوع را بیازماید؛ ابتدا آن را به قسمتی از بدن خود بمالید ـ‌مثلا داخل مچ ـ و پنج دقیقه صبر کنید تا ببینید آیا نشانه‌های سوئی پیدا می‌شود یا نه سپس مقدار بسیار کمی از آن را پنج دقیقه بجوید و ببینید نشانه‌های سوئی می‌بینید یا نه و در این مرحله آن را قورت ندهید. اگر پس از این مرحله احساس خوبی داشتید و در زبان‌تان هم احساس بدی پیدا نکردید، آن را ببلعید. آن گاه هشت ساعت صبر کنید تا اگر آثار سوئی را مشاهده نکردید، به اندازه یک کف دست کوچک از آن بخورید. هشت ساعت دیگر هم صبر کنید؛ اگر اتفاقی نیفتاد، آن میوه قابل‌خوردن است. اما به خاطر داشته باشید که باز هم در خوردن آن زیاده روی نکنید.
اگر در منطقه‌ای هستید که می‌توانید ماهی بگیرید، گرفتن ماهی حتی برای کسانی که تجربه‌ای ندارند، بسیار آسان است؛ با یک سیم یا طناب و مقداری کرم می‌توان ماهیگیری کرد. راه و روشی درست و بدون نقص را برای تمامی شرایط خطرناکی که ممکن است با آن روبه‌رو شوید تدارک ببینید؛ به عبارت دیگر در تمامی وضعیت‌های احتمالی نجات باید گردآوری وسایل و تجهیزات نجات را در سه سطح در نظر بگیرید.
چراغ‌قوه
چراغ‌قوه نباید به راحتی خاموش و روشن شود، چون ممکن است در طول روز تصادفا روشن بماند و وقتی شما آن را لازم دارید، باتری‌های آن تمام‌شده باشد؛ بنابراین باتری‌های آن را داخل آن قرار ندهید، مگر هنگامی که می‌خواهید از آن استفاده کنید، حتی اگر چراغ‌قوه شما خیلی پیشرفته و ضدآب و آلومینیومی است، حباب و باتری‌های قلیایی اضافی همراه آن بردارید.
چاقوی جیبی
چاقوی جیبی مهم‌ترین وسیله است که در عملیات نجات کمک‌کننده است؛ چه در تهیه غذا، چه در کمک‌های اولیه یا تهیه آتش. هر کجا چاقو همراه شما باشد، می‌توانید آتش درست کنید؛ اگر فولاد آن را به هر صخره یا سنگی بزنید، جرقه تولید می‌شود. البته برخی از این چاقو‌ها دارای وسایل دیگر مانند سوهان، قیچی، موچین، پیچ‌گوشتی، درفش، قوطی بازکن و خلال دندان نیز هستند که داشتن‌شان بد نیست.
وسایل بهداشت شخصی
وسایل بهداشت شخصی مانند مسواک، خمیردندان، دستمال کاغذی و دستمال توالت، کیسه زباله، فویل آلومینیومی، پودر رختشویی، آینه، تیغ اصلاح، وسایل نوشتنی و خواندنی، وسایل خیاطی و کرم ضدآفتاب.
وسایل نجات
وسایل نجات مانند رادیو ترانزیستوری با باتری‌های اضافی، طناب نایلونی ۱۰ متر، دستکش چرمی برای کار، بیل تاشو، قلاب پلاستیکی، اجاق تاشو و قالب‌های سوخت جامد، نوارچسب فلورسان، تبرزین و سوت.
آب و غذای اضافی
مقدار آب و غذای اضافی هر چند که گاه گیج‌کننده است، اما مقدار آبی که شما با خود دارید باید با شرایط آب‌وهوایی منطقه و مسافتی که می‌پیمایید، متناسب باشد. در بلایای طبیعی لازم است که حداقل برای سه روز از نظر امکانات حیاتی بی‌نیاز باشید.
ذخیره آب باید در اولویت قرار گیرد. ممکن است مدت‌ها بدون غذا زنده بمانید، اما بدون آب شاید چند روز یا حتی کمتر زنده بمانید.
آب یعنی حیات و هیچ جایگزینی برای آن وجود ندارد. هیچ‌وقت مایعات آلوده را جایگزین آب نکنید؛ چون کم‌آبی بدن را بیشتر می‌کند. سیگارکشیدن نیز بدن را کم‌آب می‌کند. تشنگی نشانه خوبی برای کم‌آبی بدن نیست، به‌ویژه اگر هوا سرد باشد؛ بنابراین نمی‌توان روی آن تکیه کرد؛ اما تیره‌شدن رنگ ادرار بهترین نشانه کم‌آبی شدید بدن است.
آب تنها چیزی است که نباید جیره‌بندی کرد. یک فرد معمولی و فعال روزانه حداقل به دو لیتر آب برای نوشیدن نیاز دارد. در شرایط نجات کم‌آبی معمولا بی‌سروصدا و بسیار خطرناک است و بچه‌ها و خانم‌های شیرده و بیماران به کمبود آب حساس‌ترند. در تهیه غذا و بهداشت نیز به آب اضافی نیاز داریم. بنابرای برای هر نفر به ازای هر روز باید چهارلیترونیم آب کنار گذاشته شود. آب را جیره‌بندی نکنید، مواظب باشد که کم عرق کنید تا آب بدن‌تان را از دست ندهید، به اندازه احتیاج خود آب بنوشید و سعی کنید برای روز بعد آب بیشتری پیدا کنید. آب را در ظروف پلاستیکی، یا شیشه‌ای یا ظروف فلزی‌ای که داخلش با فایبرگلاس لایه‌بندی شده است، نگهداری کنید و از ظروفی که قبلا مواد سمی در آن نگهداری می‌شده است یا ظروف شکسته و خراب‌شده به هیچ وجه استفاده نکنید.
قبل از ذخیره‌کردن آب به آن کلر اضافه کنید تا از رشد میکروب‌ها جلوگیری شود؛ برای این کار از مواد سفید‌کننده مایع با ٥/٢٥ درصد هیپوکلوریت سدیم استفاده کنید و صابون به کار نبرید. به ازای هر دو لیتر آب، چهار قطره مایع سفید‌کننده (یا دو قاشق چایخوری برای ١٠ گالن) اضافه کنید و آن را به هم بزنید. در ظرف را محکم ببندید و روی برچسب آن بنویسید که در جای خشک، خنک و تاریک نگهداری شود.
در وضع اضطراری باید ذخیره غذایی برای دو هفته در نظر گرفته شود. توشه‌ای مناسب برای سفر یا بلایی خانمان‌سوز می‌تواند شامل موارد زیر باشد: کنسرو کمپوت، کنسرو انواع غذاها، خشکبار، آجیل، بیسکویت، سوپ خشک، قاووت و کمی قند و نمک.
اگر فعالیت افراد در بحران کاهش بیابد، اشخاص سالم می‌توانند روز‌ها با نیمی از مصرف غذای روزانه زندگی کنند. غذا را برعکس آب به راحتی و بدون هیچ مشکلی می‌توان جیره‌بندی کرد؛ به‌جز برای بچه‌ها و خانم‌های حامله. اگر آب در دسترس ندارید، می‌توانید روزه بگیرید و چیزی نخورید! چون آب به مصرف هضم و جذب غذا می‌رسد. در این شرایط چیزی نخورید مگر اینکه روزانه دو لیتر یا بیشتر آب در دسترس داشته باشید.
ذخیره غذایی خود را هرازگاه بررسی کنید تا فاسد نشود و اگر فاسد شد آن را با ذخیره سالم جایگزین کنید. تاریخ مصرف هر کنسرو را با ماژیکی مشخص کنید. برای غذا لازم است راهپیمایان همیشه یک تن ماهی را در کیف کمری خود حمل کنند و آن را نخورند تا فقط در مواقع اورژانسی از آن استفاده کنند. تنقلات و غذا‌های غیرمعمولی مانند برگه، آجیل، بیسکویت و خشکبار، حلورده یا قاووت راحت‌ترین چیز‌هایی است که می‌شود در این مواقع با خود حمل کرد.
گیاهان بهترین منابع غذایی هستند به شرط اینکه از سمی‌نبودن آنها اطمینان حاصل کنید. از گیاهانی که شیره سفید، خوشه‌های سفید یا سبز، پرز‌های نازک و گل‌هایی مانند چتر دارند، بپرهیزید. گیاهان با خوشه‌های قرمز کم‌خطر‌تر هستند؛ اما آن گیاهانی را که می‌شناسید بخورید. گیاهان با خوشه‌های سیاه یا آبی معمولا بی‌خطرند و خوشه‌های به هم چسبیده همیشه قابل‌خوردن هستند. خوردن میوه از روی یک شاخه معمولا بی‌خطر است؛ اما از خوردن قارچ و گیاهانی که ریشه‌های پیازی و از میوه گیاهانی که برگ‌های براق دارند، پرهیز کنید.
منبع: روزنامه شهروند
انتهای پیام/