به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره قیامت هفتاد و پنجمین سوره قرآن است و در جزء بیست و نهم آن قرار دارد. این سوره از سوره‌های مکی قرآن کریم است و به این مناسبت «قیامت» نامیده می‌شود که با سوگند خداوند به روز قیامت آغاز می‌شود.
سوره قیامت از حتمیت وقوع معاد و احوال آن روز سخن می‌گوید و انسان‌ها را در قیامت به دو گروه شاد و نورانی و غمگین و ترشرو توصیف می‌کند و به این نکته تاکید دارد که انسان بر نفس خود بصیر و بر کردارش داناست.
از آیات مشهور این سوره آیه ۳ و ۴ است که می‌گوید، خداوند نه تنها قادر است استخوان‌های پوسیده را در قیامت بازسازی کند بلکه تواناست سرانگشتان را دوباره بیافریند. آیه‌ای که گفته شده است اشاره به اثر انگشت و شناخت هر فرد با آن دارد.
بر اساس روایتی به نقل از پیامبر (ص)، هر کس سوره قیامت را بخواند، پیامبر (ص) و جبرئیل در روز قیامت گواهی می‌دهند که به آن روز ایمان داشته و آن روز صورتش از دیگر آفریدگان درخشنده‌تر است.
فایل صوتی تلاوت سوره قیامت با صدای شحات انور
متن سوره قیامت همراه با ترجمه
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
لَا أُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَةِ ﴿١﴾
سوگند به روز قیامت (۱)
وَ لَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾
و سوگند به نفس لوامه و وجدان بیدار و ملامتگر که رستاخیز حق است! (۲)
أَیَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿٣﴾
آیا انسان مى‌پندارد که هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهیم کرد؟! (۳)
بَلَىٰ قَادِرِ‌ینَ عَلَىٰ أَن نُّسَوِّیَ بَنَانَهُ ﴿٤﴾
آرى قادریم که حتى خطوط سر انگشتان او را موزون و مرتب کنیم! (۴)
بَلْ یُرِ‌یدُ الْإِنسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿٥﴾
انسان شک در معاد ندارد بلکه او مى‌خواهد آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قیامت در تمام عمر گناه کند! (۵)
یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ ﴿٦﴾
از این‌رو مى‌پرسد: قیامت کى خواهد بود! (۶)
فَإِذَا بَرِ‌قَ الْبَصَرُ ﴿٧﴾
بگو: در آن هنگام که چشم‌ها از شدت وحشت به گردش در آید (۷)
وَ خَسَفَ الْقَمَرُ ﴿٨﴾
و ماه بى‌نور گردد (۸)
وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ ﴿٩﴾
و خورشید و ماه یک جا جمع شوند (۹)
یَقُولُ الْإِنسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ ﴿١٠﴾
آن روز انسان مى‌گوید: راه فرار کجاست؟! (۱۰)
کَلَّا لَا وَزَرَ ﴿١١﴾
هرگز چنین نیست راه فرار و پناهگاهى وجود ندارد! (۱۱)
إِلَىٰ رَ‌بِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ ﴿١٢﴾
آن روز قرارگاه نهایى تنها بسوى پروردگار تو است (۱۲)
یُنَبَّأُ الْإِنسَانُ یَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿١٣﴾
و در آن روز انسان را از تمام کارهایى که از پیش یا پس فرستاده آگاه مى‌کنند! (۱۳)
بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِیرَ‌ةٌ ﴿١٤﴾
بلکه انسان خودش از وضع خود آگاه است (۱۴)
وَ لَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِیرَ‌هُ ﴿١٥﴾
هر چند در ظاهر براى خود عذرهایى بتراشد! (۱۵)
لَا تُحَرِّ‌کْ بِهِ لِسَانَکَ لِتَعْجَلَ بِهِ ﴿١٦﴾
زبانت را بخاطر عجله براى خواندن آن قرآن حرکت مده (۱۶)
إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَ قُرْ‌آنَهُ ﴿١٧﴾
چرا که جمع‌کردن و خواندن آن بر عهده ماست! (۱۷)
فَإِذَا قَرَ‌أْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْ‌آنَهُ ﴿١٨﴾
پس هر گاه آن را خواندیم از خواندن آن پیروى کن! (۱۸)
ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ ﴿١٩﴾
سپس بیان و توضیح آن نیز بر عهده ماست! (۱۹)
کَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ ﴿٢٠﴾
چنین نیست که شما مى‌پندارید و دلایل معاد را کافى نمى‌دانید؛ بلکه شما دنیاى زودگذر را دوست دارید و هوسرانى بى‌قید و شرط را! (۲۰)
وَ تَذَرُ‌ونَ الْآخِرَ‌ةَ ﴿٢١﴾
و آخرت را رها مى‌کنید! (۲۱)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَّاضِرَ‌ةٌ ﴿٢٢﴾
آرى، در آن روز صورتهایى شاداب و مسرور است (۲۲)
إِلَىٰ رَ‌بِّهَا نَاظِرَ‌ةٌ ﴿٢٣﴾
و به پروردگارش مى‌نگرد! (۲۳)
وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ بَاسِرَ‌ةٌ ﴿٢٤﴾
و در آن روز صورتهایى عبوس و در هم کشیده است (۲۴)
تَظُنُّ أَن یُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَ‌ةٌ ﴿٢٥﴾
زیرا مى‌داند عذابى در پیش دارد که پشت را در هم مى‌شکند! (۲۵)
کَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَ‌اقِیَ ﴿٢٦﴾
چنین نیست که انسان مى‌پندارد! او ایمان نمى‌آورد تا موقعى که جان به گلوگاهش رسد (۲۶)
وَ قِیلَ مَنْ ۜ رَ‌اقٍ ﴿٢٧﴾
و گفته شود: آیا کسى هست که این بیمار را از مرگ نجات دهد؟! (۲۷)
وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَ‌اقُ ﴿٢٨﴾
و به جدائى از دنیا یقین پیدا کند (۲۸)
وَ الْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ ﴿٢٩﴾
و ساق پا‌ها از سختى جان دادن به هم بپیچد! (۲۹)
إِلَىٰ رَ‌بِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ ﴿٣٠﴾
آرى، در آن روز مسیر همه بسوى دادگاه پروردگارت خواهد بود! (۳۰)
فَلَا صَدَّقَ وَ لَا صَلَّىٰ ﴿٣١﴾
در آن روز گفته مى‌شود: او هرگز ایمان نیاورد و نماز نخواند (۳۱)
وَلَـٰکِن کَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰ ﴿٣٢﴾
بلکه تکذیب کرد و روى‌گردان شد (۳۲)
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ یَتَمَطَّىٰ ﴿٣٣﴾
سپس بسوى خانواده خود باز گشت در حالى که متکبرانه قدم برمى‌داشت! (۳۳)
أَوْلَىٰ لَکَ فَأَوْلَىٰ ﴿٣٤﴾
با این اعمال عذاب الهى براى تو شایسته‌تر است، شایسته‌تر! (۳۴)
ثُمَّ أَوْلَىٰ لَکَ فَأَوْلَىٰ ﴿٣٥﴾
سپس عذاب الهى براى تو شایسته‌تر است، شایسته‌تر! (۳۵)
أَیَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن یُتْرَ‌کَ سُدًى ﴿٣٦﴾
آیا انسان گمان مى‌کند بى‌هدف رها مى‌شود؟! (۳۶)
أَلَمْ یَکُ نُطْفَةً مِّن مَّنِیٍّ یُمْنَىٰ ﴿٣٧﴾
آیا او نطفه‌اى از منى که در رحم ریخته مى‌شود نبود؟! (۳۷)
ثُمَّ کَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ ﴿٣٨﴾
سپس بصورت خون‌بسته در آمد و خداوند او را آفرید و موزون ساخت (۳۸)
فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَیْنِ الذَّکَرَ وَ الْأُنثَىٰ ﴿٣٩﴾
و از او دو زوج مرد و زن آفرید! (۳۹)
أَلَیْسَ ذَٰلِکَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن یُحْیِیَ الْمَوْتَىٰ ﴿٤٠﴾
آیا چنین کسى قادر نیست که مردگان را زنده کند؟! (۴۰)
انتهای پیام/