به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، درگیری آمریکایی ها در جنگ جهانی دوم بود که منجر شد منطقه «کمپ دیوید» به مکانی معروف در تاریخ سیاسی آمریکا تبدیل شود. رویداد‌های تاریخی که نشان می‌دهد کمپ دیوید بخش جدایی ناپذیر از دستگاه دولت آمریکاست.
«هربرت هوور» سی و یکمین رئیس جمهور آمریکا این اردوگاه روستایی را در ویرجینیا با پول خود خریداری کرد و آن را به دولت اهدا کرد تا به مکانی برای استراحت روسای جمهور آمریکا تبدیل شود. اما این مکان برای «فرانکلین روزولت» سی و دومین رئیس جمهور آمریکا بسیار روستایی بود. او ترجیح داد در قایق لوکس خود تعطیلات را بگذراند تا در یک منطقه روستایی. اما زمانی که قایق‌های آلمان نازی به خط ساحلی آمریکا نزدیک شدند، نیروی دریایی نسبت به خطراتی که رئیس جمهور را تهدید می کرد، هشدار داد. بنابراین سایت دیگری غیر از کاخ سفید در نزدیکی واشنگتن برای استراحت رئیس جمهور لازم بود و در اینجا کمپ دیوید که بخش جدایی ناپذیر از دستگاه دولت آمریکاست، ایجاد شد.
در این مطلب به رویدادهایی مهمی اشاره شده است که در این مکان رخ داده و تاثیر زیادی در تاریخ آمریکا داشته است.
در طول جنگ جهانی دوم، وینستون چرچیل، نخست وزیر انگلیس بار‌ها به آمریکا سفر کرد. نخستین هفته‌ها بعد از حمله ژاپنی‌ها به بندر پرل هاربر او در کاخ سفید میهمان فرانکلین روزولت، سی و دومین رئیس جمهور آمریکا بود. در ماه مه ۱۹۴۳ جنگ به نقطه حساسی رسید که باعث شد کنفرانس دیگری بین روزولت و چرچیل و هیئت‌های آن‌ها در واشنگتن برگزار شود. در طول جلسات کنفرانس واشنگتن که با کد «تریدنت» شناسایی می‌شد، روزولت بار دیگر چرچیل برای گذراندن یک آخر هفته در شانگریلا (نام قدیمی کمپ دیوید) دعوت کرد. با این پذیرش، چرچیل اولین مقام خارجی بود که از اقامتگاه ریاست جمهوری بازدید کرد، جایی که آن‌ها به ماهیگیری رفتند، مجموعه تمبر روزولت را تماشا کردند و بحث و گفتگو‌های خود در مورد اوضاع اروپا، از جمله برنامه‌هایی برای حمله به سیسیل ایتالیا از طریق کانال انگلیسی داشتند را ادامه دادند. به گفته یکی از اعضای هیئت همراه، آن‌ها به حدی در دود سیگار غرق بودند که هیچ پشه‌ای حق نزدیک شدن به آن‌ها را نداشت. در این جلسه بود که تصمیم حمله به فرانسه در بهار سال ۱۹۴۴ گرفته شد.
هری ترومن، سی و سومین رئیس جمهور آمریکا علاقه‌ای به کمپ دیوید نداشت. او گفته بود این منطقه روستایی برایش خوشایند نیست، اما دلیل واقعی او برای اینکه از این اقامتگاه به ندرت استفاده می‌کرد این بود که همسرش از آن متنفر بود. هرچند او اقداماتی برای ارتقای موقعیت مکانی آنجا انجام داد و آن را تبدیل به یک اقامتگاه زمستانی نیز کرد، اما در طول ریاست جمهوری اش بیشتر از ده مرتبه به آنجا نرفت. به همین خاطر در دوره ریاست جمهوری او در کمپ دیوید تصمیم مهم و تاریخی اتخاذ نشد.
دوایت دیوید آیزنهاور، سی و چهارمین رئیس جمهور آمریکا از ظاهر روستایی کمپ دیوید انتقاد کرد و آن را به یک اقامتگاه لوکس و تجملاتی با زمین گلف تبدیل کرد. طولی نکشید که آیزنهاور به طور مکرر از امکانات آنجا برای تجارت، سیاست و تفریح استفاده می‌کرد. او جلسات کابینه خود را در کمپ دیوید تشکیل می‌داد و از میهمانان خود در آنجا پذیرایی می‌کرد. وی به افتخار نام پدر و نوه خود نام این مکان را از «شانگریلا» به «کمپ دیوید» تغییر داد. شارل دوگل، رئیس جمهور اسبق فرانسه و نیکیتا خروشچف، رهبر اتحاد جماهیر شوروی سابق پس از استالین از افرادی بودند که در دوره آیزنهاور به این مکان دعوت شدند.
آیزنهاور در سال ۱۹۵۹ تصمیم گرفت از نیکیتا خروشچف برای بازدید از این اقامتگاه دعوت کند. اما کلمه کمپ در اتحاد جماهیر شوروی دارای مفاهیم مختلفی بود و کروشف در ابتدا تمایلی نداشت. خروشچف نخستین مقام روسیه که به نیمکره غربی رفته بود، نزدیک به دو هفته از این کشور بازدید و جلسات خصوصی با آیزنهاور را در کمپ دیوید برگزار کرد. دیدار آن‌ها به عادی شدن روابط آمریکا و شوروی سابق منجر شد به گونه‌ای که مطبوعات با تیتر «روح کمپ دیوید» آن را دستاورد این مکان قلمداد کردند.
این ریچارد نیکسون، سی و هفتمین رئیس جمهور آمریکا بود که تغییراتی اساسی در اسباب آرامش کمپ دیوید اعمال کرد. او مکررا به کمپ دیوید می‌رفت و بیشتر کار‌های خود را در آنجا انجام می‌داد تا دفتر بیضی. در سال ۱۹۷۳ او از لئونید برژنف، دبیرکل کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی در این مکان میزبانی کرد و به عنوان هدیه خوش آمدگویی یک خودروی «لینکلن کانتیننتال» هدیه داد. آن‌ها پس از ماشین سواری در جاده‌های باریک اطراف، در کمپ دیوید در خصوص محدودسازی جنگ‌افزار راهبردی گفتگو و توافق «سالت» را آماده کردند. نیکسون پس از رسوایی واترگیت برای رهایی از برکناری به کمپ دیوید رفت و دو مقام ارشد خود را اخراج کرد، اما در همین مکان در اوت ۱۹۷۴ نامه استعفای خود از ریاست جمهوری را امضا کرد.
در ۵ سپتامبر سال ۱۹۷۸، مناخم بگین، ششمین نخست وزیر رژیم صهیونیستی و انور سادات، رئیس جمهور مصر در آمریکا به جیمی کارتر، رئیس جمهور آمریکا پیوستند تا با مذاکرات صلح که منجر به توافق نامه کمپ دیوید شد، دست یافتند. گرچه توافق نامه کمپ دیوید مورد انتقاد بسیاری قرار گرفته است، اما از زمان امضای آن‌ها در سال ۱۹۷۷، هیچ جنگی بین مصر و اسرائیل رخ نداده است.
در سال ۲۰۰۰، بیل کلینتون، چهل و دومین رئیس جمهور آمریکا، یاسر عرفات، رئیس حکومت خودگردان فلسطین و ایهود باراک، نخست وزیر پیشین رژیم صهیونیستی را به کمپ دیوید دعوت کرد تا مناقشه اسرائیل و فلسطین را حل و فصل کند. فلسطینی‌ها در مذاکرات قبلی کمپ دیوید تحت هدایت کارتر حضور نداشتند و کلینتون امیدوار بود بر اساس توافق نامه‌های قبلی به راه حلی که منجر به پیشبرد روند صلح در خاورمیانه باشد، دست یابد. در طول مذاکرات، باراک با همکاری کلینتون امتیازاتی را به دست آورد و امتیازاتی را برای فلسطین در نظر گرفت، اما باراک با رعایت نکردن شرایط توافق به امتیازاتی که به عرفات داده بود، عمل نکرد. عرفات نشست کمپ دیوید را یک شکست توصیف کرد چراکه نه تنها به توافق نیانجامید بلکه پس از آن شهرک‌های اسرائیلی در قلمرو مورد مناقشه گسترش یافت و "انتفاضه" فلسطینی دیگر در ماه اکتبر همان سال آغاز شد.
در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ و در پی حملات تروریستی دیک چینی، معاون جرج بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا بیشتر روز را در مرکز عملیات اضطراری ریاست جمهوری (PEOC) در طبقه زیرین کاخ سفید گذراند. پس از بازگشت شبانه بوش به واشنگتن، جلسه‌ای در PEOC به ریاست بوش برگزار شد. از آن عصر به مدت چند روز، به عموم مردم آمریکا گفته شد که معاون رئیس جمهور به "محل امن" منتقل شده است. آن مکان امن کمپ دیوید بود.
انتهای پیام/