به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، حالا ما با دست‌پُختِ آقای ویلموتس در گروه مقدماتی جام جهانی در جایگاه سوم هستیم و آرزوی صعود از این گروه را باید داشته باشیم و خوب است منتقدان کی روش دوباره نطق کنند و دست به مقایسه بزنند.
نه آن که ندانم فوتبال، برد و باخت دارد و هر مربی یا بازیکن روز بد هم دارد. نه آن که کار، تمام شده باشد و ازحالا باید در حسرت جام جهانی قطر و در همسایگی مان باشیم که بازی‌های دیگر هم هست و راه اگرچه سنگلاخ شده، اما هنوز بسته نیست.
روی سخن این یادداشت، اما با منتقدان کارلوس کی روش است که به هر بهانه‌ای او را سرزنش می‌کردند. سرزنش به خاطر سیستم دفاعی. به دلیل فشار به فدراسیون برای این که تیم را مدت زمان بیشتری در اختیار داشته باشد و البته به خاطر پاره‌ای حسادت ها.
شاید هم باخت به بحرین و عراق پس از نباختن‌های کی روش به آسیایی ها، تنبیه کائنات از قدرناشناسی‌ها باشد.
جدای این، بگذارید چند نکته را مرور کنیم:
۱. کی روش می‌گفت تیم را باید دست کم ۱۰ روز در اختیار داشته باشم. اینجا، اروپا نیست که تیم با سه روز به هماهنگی می‌رسد. آقای ویلموتس، اما اروپایی رفتار کرد و سه روز را کافی دانست و میوۀ آن را چید. چه میوۀ تلخی! منتقدان کی روش بگویند حق با کی بود؟!
کاتانچ سرمربی عراق تیم را دو هفته در اختیار داشت. چون لیگ عراق را دیده است. لیگ اگر لیگ باشد و بدن سازی‌ها درست چند روز کافی است، ولی وقتی نیست کار با سه روز و یک هفته به سامان نمی‌رسد.
۲. کی روش وقتی رفتار مسعود شجاعی را درمقابل کره دید تنها یک بازی او را از ابتدا در میدان گذاشت و در غالب بازی‌ها بازیکن تعویضی بود.
بازیکنان تکنیکی به لحاط روحی و روانی آدم‌های تنهایی هستند و کمتر با سیاست کلی تیم هماهنگ می‌شوند و معمولا وقتی کار گره می‌خورد و تکنیک بیش از تاکتیک به کار می‌آید به میدان فرستاده می‌شوند.
از ویلموتس انتظار نداریم سابقه مسعود شجاعی و قابلیت او برای اخراج را بداند، اما دستیار ایرانی که می‌داند. آقای وحید هاشمیان! این نکته را نباید به رییس خود گوش زد می‌کردی؟
۳. قبل از بازی ویلموتس گفت: باخت، باعث حذف ما نمی‌شود. در حالی که مساوی هم نتیجه خوبی بود. اما در تعویض سوم، به جای دفاع وسط، مهاجم آورد. به جای مجید حسینی، کاوه رضایی را.
۴. کارلوس کی روش به برند خود احترام می‌گذاشت وحتی یک جلسه تمرینی را هم تعطیل نمی‌کرد. اگر اعتراضی داشت بیان می‌کرد، اما بعد از جلسه تمرینی یا بعد از بِرد یا در مصاحبه مطبوعاتی یا با توییت.
وقتی از ایران رفت نیز هنوز طلب داشت، اما این آقا در آستانۀ بازی یی تا این حد مهم چه کرد؟
۵. جواد خیابانی برای آن که حامیان کی روش بر ویلموتس خُرده نگیرند در جریان گزارش بازی گفت: تیم کی روش هم در هیچ بازی، عراق را شکست نداد.
او فراموش کرده یا خود را به فراموشی زده، اما قبل از شروع جام ملت‌های آسیا در استرالیا در بازی دوستانه عراق را یک به صفر بردیم. درست است. دوستانه بود. اما قابل ذکر بود.
در یک چهارم هم ده نفره شدیم و بازی سه سه مساوی تمام شد و اگر باختیم در ضربات پنالتی بود.
۶. در بازی مقابل بحرین و عراق دیدیم بازیکنان ما چگونه خیسِ عرق شده بودند و همین قطعا در توان آنان تأثیر داشت. حالا بهتر مشخص می‌شود که حساسیت کی روش بر پیراهن تیم از چه رو بوده است.
۷. از کی روش انتقاد می‌شد که نگاه او به بازیکنان شاغل در لیگ داخلی نیست. حال آن که انتقاد او به نوع بدن سازی، ساعات خواب و روش تغذیه بود و اتفاقا اگر بازیکن از اروپا می‌آورد در لیگ خودمان ستاره شده بود که رفته بود و در آنجا مشکلات بدن سازی و تغذیه هم رفع شده و آن‌ها را جذب می‌کرد. نه این که به لیگ داخل و پرورش یافتگان آن بی اعتنا باشد.
۸. از رییس پیسین فدراسیون – علی کفاشیان – انتقاد می‌شد که چرا او را این قدر قبول دارد و حرف‌های او گوش می‌کند؟ پاسخ داده بود: به دو دلیل:، چون حرف‌های او درست است و اگر با او تمدید کنیم چشم بسته به جام جهانی ۲۰۲۲ هم می‌رویم.
از منتقدان کی روش که به حامیان او و در واقع حامیان پیش رفتِ فوتبال ایران، انگ کی روش پرستی می‌زدند می‌توان پرسید کدام بهتر است؟ عمل کردن به سخنانی برای پیش رفت و موفقیت یا انگ زنی؟
۹. جواد خیابانی از ابتدای بازی در آرزو یا خراج یکی از بازیکنان عراق بود! بازیکن که بی دلیل اخراج نمی‌شود. خطای فاحشی باید انجام دهد تا کارت قرمز یا دومین کارت زرد را دریافت کند و اخراج شود و این کار را روی هم تیمی که انجام نمی‌دهد. آیا او منتظر مصدومیت بازیکن خودی بود تا یک عراقی اخراج شود؟
هر چند که از قضا سرکنگبین، صفرا فزود و آن که اخراج شد بازیکن ما بود؛ مسعود شجاعی و به قول جواد خیابانی که خیلی با بچه‌ها صمیمی و ندار است: مسعود!
۱۰. بد نیست از دو منتقد پرگوی کی روش یاد کنیم. جناب مایلی کهن و جناب حسن روشن.
مگر نمی‌گفتند از ایران برود بیکار و بازنشسته می‌شود؟ وقتی هم با تیمی بالاتر از ایران قرارداد می‌بندد، اما به الجزایر می‌بازد نطق شان باز، باز می‌شود و می‌گویند دیدید باخت؟!
حال آن که به الجزایرِ قهرمان آفریقا باخت و با تیمی بدون ستاره هایی، چون خامس و کوادرادو و فالکائو.
۱۱. ویلموتس را که بی روح کنار زمین می‌ایستد جنتلمن می‌دانند و به جای او بازیکن ناچار به اعتراض می‌شود.
کی روش، اما خود اعتراض می‌کرد و در یکی از مهم‌ترین و تاریخی‌ترین بازی‌های تاریخ فوتبال ایران در مقابل پرتغال، یک پنالتی بادآورده برای ما آورد. او خود را یکی از بازیکنان می‌دانست.
۱۲. کی روش به خاطر تیم ملی و برانکو برای پرسپولیس با هم مشاجره داشتند و در این میان جواد خیابانی گریه می‌کرد!
وقت گریه، اما حالاست که برای صعود از گروه مان در مقدماتی و نه خودجام جهانی کاسۀ چه کنم به دست گرفته ایم.
ستایش کی روش از سر فردپرستی نیست. برای آن است که قدرشناس باشیم و میدان را به کسانی نسپاریم که با انگ دلال می‌خواهند جایی برای خودشان باز کنند.
به قول آنتونی رابینز: تفاوت است که تفاوت می‌آورد!
منبع: ایسنا
انتهای پیام/